Elif in Turkije

Het is zover. Mijn stage in Turkije is spijtig genoeg al gedaan. Ik was gisteren rond 12.00u thuis vertrokken in Aydin en rond 21.45u was ik in de Brussels Airlines.

Mijn oma en oom zijn mij donderdag komen bezoeken van Konya. Toen was het ook de laatste keer dat ik een operatie kon bijwonen en een groepsfoto kon trekken. Ik heb mijn groene uniform meegekregen als herinnering.

Vrijdag, de laatste stagedag was het weer polikliniek. Toen moest ik afscheid nemen…

Mijn stagementor Ilker Berkit

Secretaresse Serap Zeyrek

 

 

 

Tot nu toe heb ik 3 volle dagen operaties gevolgd. Deze week heb ik interessante dingen gezien. De eerste week donderdag was het vooral cataract, chalazion en pterygium. Toen was het met lokale anesthesie. Bij simpele operaties werken ze met 4: de oogarts, een verpleegster die de oogarts helpt, een verpleegster die de documenten in orde maakt en een meneer die de toestellen en materiaal klaar zet. Deze donderdag en vrijdag waren het meer speciale gevallen (vitrectomie, external dacryo cysto rhinostomie (DCR) en afgezakte oogleden bij ouderen wegnemen) . Deze week waren er ook patiënten met algehele anesthesie. Dan wordt het team natuurlijk wat groter.

Tijdens de operaties mag ik heel veel foto’s trekken en video’s opnemen. Bij simpele operaties maken ze de operatiezaal gezellig met muziek. Bij lokale anesthesie babbelen ze soms met de patiënten om het voor die mensen gezellig te maken als ze stress hebben. Sommigen van de geopereerde patiënten brengen cadeautjes mee voor de oogarts als ze op controle komen 😀

 

 

Op vrijdag 7 maart kwam mijn nicht op bezoek. Zij studeert sociaal werk in Konya en nam een week verlof om mij te komen zien. Speciale uitstapjes hebben we niet niet gedaan maar we hebben samen wel leuk tijd doorgebracht. Het was vooral iets gaan drinken, shoppen, eten en cinema :p

In het weekend gingen we met z’n drieën (neef, nicht en ik) naar de cinema. Het was een komediefilm ” Ali Kundilli “. Daarna zijn we ook iets gaan drinken in de  ” koffiewereld “.

Dinsdag in de middag moest mijn stagementor naar een vergadering. Toen zijn we met mijn nicht naar de school gegaan waar mijn tante lesgeeft. Ze moesten juist een toets afleggen. We zaten op de laatste rij om te observeren 😀 In Turkije moeten de leerlingen een uniform dragen.

Na school zijn we naar de dinsdag-markt geweest. Er waren leuke T-shirts en tassen voor maar max. 25 Tl (ongeveer 10 euro).

Gisteren gingen we voor de laatste keer nog eens shoppen maar omdat het begon te regenen, zijn we nog eens naar een film geweest. We zijn ook chocoladefondue gaan eten.

Gisterenavond om 23.45u moest ze de bus pakken naar Konya. Ik vond het wel spijtig dat ze weg moest maar in de zomervakantie zie ik haar hopelijk terug.

 

 

De eerste week is goed verlopen. Ik stond maandag op met heel veel zenuwen maar het was snel voorbij. Eerst moest ik langsgaan bij de mensen die zich bezig houden met stagecontracten om de uren te regelen en alles even kort te overlopen. Na 20 min stond ik al bij mijn stagementor “Ilker Berkit”.

Het was eventjes wennen omdat het systeem van werken in het ziekenhuis algemeen wat anders is dan in België. Bv. de oogarts heeft een eigen kamer met een secretaresse. De secretaresse noteert terwijl de oogarts oogmetingen doet en noteert de medicatie die hij dicteert,… De patiënten wachten voor de deur en mogen binnen als hun naam verschijnt op het bord. Er kunnen wel 3 patiënten tegelijkertijd binnen wachten. Dus ze horen wat dat de andere heeft en zien het onderzoek. De oogartsen mogen ook kiezen of ze een labojas dragen.

De taken zijn allemaal verdeeld. Er zijn 3 kamers waar ik afwisselend mag staan en dingen mag doen. Een kamer waar ze autorefractie, tonometrie en dergelijke dingen doen. Een andere kamer voor gezichtsveldonderzoek, laser,… Een kamer waar de oogarts de oogmetingen, biomicroscopie, oftalmoscopie en alle andere dingen doet. Op donderdagen worden er afspraken gemaakt voor operaties. Die mag ik ook bijwonen. Het zijn zeer drukke dagen. De patiënten staan allemaal in een rij voor de deur om bij de oogarts te passeren. Het is meer een routinewerk, om de 10 min. gaan er patiënten binnen en buiten. Eerst moeten ze langsgaan voor een autorefractie en tonometrie, daarna mogen ze langs de oogarts. De oogarts werkt zelf met een pasbril. Er werken geen optometristen, de toestellen worden bediend door verplegers (en nu ook door mij). Nu zeggen de oogartsen zelf ook wel dat optometristen eigenlijk ook best zouden bestaan in Turkije. Ik vind het een toffe stageplaats en ze zijn zelf ook tevreden. Het is een leuke kans die we krijgen om eens te zien hoe dat ze in andere landen werken.

Tot nu toe heb ik al gewerkt met de biomicroscoop, autorefractie-tonometrie en heb 13 operaties meegevolgd. De meesten daarvan waren cataract. Een paar van die operaties: chalazion en pterygium. Er komen echt wel interessante gevallen en ik vind het zeer leuk om de oogarts en zijn werkwijze ook te kunnen observeren. Soms gebeuren ook wel grappige dingen. De mensen die daar werken zijn zeer vriendelijk. Ze vonden Belgische chocolade heel lekker :p

 

De vlucht is goed verlopen. Op 28 maart ben ik vertrokken vanuit Brussel naar Izmir  met de “Turkish Airlines”. M’n zusje en mijn moeder moesten weer wenen :p

Er was geen directe vlucht naar Izmir en daarom moest ik overstappen in Istanbul.

Van Brussel naar Istanbul duurde de vlucht iets meer dan 3 uur maar de tijd liep snel. We konden films bekijken. Ik heb gekozen voor  ‘Fight for justice’ en vond het heel spannend.

We hadden ook een menu gekregen. Ik heb pasta gegeten met een lekker dessertje erbij.

Gelukkig moest ik mijn bagage niet meesleuren in Istanbul. Die werd automatisch naar het andere vliegtuig overgezet. In Istanbul moest ik ongeveer 4 uur wachten. Ik ben ergens gaan zitten en heb daar zelfs een bekende persoon van Turkije gezien. Ik heb wel geen foto laten trekken :p Hij noemt Kemal Dogulu en is Jury bij een modeprogramma.

Toen ik daar aan het rondwandelen was, vroeg een man die daar werkt plots naar waar ik ging. De mensen in Turkije babbelen graag, zei m’n vader al voor ik vertrok 😀 Hij begon te babbelen en vroeg waarom ik naar Izmir ging. Toen hij hoorde dat ik stage ga doen bij een oogarts, begon hij direct te vertellen dat hij laser heeft laten doen voor bijziendheid en dat hij weer slecht begint te zien. Hij klaagde omdat de oogartsen blijkbaar hebben gezegd dat hij levenslang geen bril meer moest dragen en vroeg naar een oplossing. Ik vind het heel leuk om dat overal tegen te komen en om mensen raad te kunnen geven 😀

Na 4 uur wachten, kon ik vertrekken naar Izmir. We kregen in de vliegtuig een sandwich en chocolademousse.

Mijn tante en zijn man zijn me komen halen in Izmir en met de auto gingen we naar Aydin. We waren ongeveer een uur onderweg.

Hieronder een paar foto’s van deze ochtend en het balkon.