Emillie en Marieke in Portugal

Ola!

Naast de kerstperiode moet er ook nog gewerkt worden. En wat een shifts waren het ook alweer!

Emillie had een late shift op 2e kerstdag. Er was niemand binnen, dus we waren op het verloskwartier met zen allen naar kerstfilms aan het kijken. Wat een timing, net wanneer de film gedaan was om 20u ging de bel vooraan. Een vrouw kwam binnen met veel last. Emillie onderzocht de vrouw en legde de vrouw aan de monitor om te kijken hoe het met het kindje gesteld was. Alles inorde! De vrouw had 6cm ontsluiting, en wanneer er een contractie was stonden de vliezen op springen. We wisten dus dat dit niet lang ging duren.
Emillie installeerde haar in het verloskwartier en plaatste het infuus. De vrouw kreeg meer en meer last en ze koos voor epidurale verdoving. Wanneer die verdoving dan geplaatst was braken ineens de vliezen. Emillie onderzocht de vrouw opnieuw en ze had 9cm ontsluiting. Ik kreeg van de vroedvrouw de opdracht nog snel een paracetamol aan te hangen om het laatste boordje weg te krijgen. Toen ze volledig was liet ik ze meepersen en voelde ik het hoofdje mooi naar beneden schuiven als ik ondertussen onderzocht. Ik duwde op de bel om de vroedvrouw te gaan halen en begon me aan te kleden voor de bevalling. Ondertussen perste de vrouw mee. Ik had 1 overbot aan toen in zag dat het hoofdje ging geboren worden. Ik ben zonder handschoenen, zonder schort, met 1 overbot aan en de andere in de hand op het hoofd gevlogen. Dit om het hoofd gecontroleerd te laten geboren worden.
De vroedvrouw kwam binnen en verschoot. Ze bood me nog handschoenen aan maar ik had voor mezelf uitgemaakt dat het belangrijker was het hoofd niet los te laten om te sukkelen met handschoenen. Ik heb de hele bevalling in bed gedaan. Uiteindelijk kwamen de schouders niet vlot na het hoofd, wat ze noemen ‘dystocie’. Uiteindelijk heb ik de bevalling tot een goed einde gebracht, en als kers op de taart een intact perineum!! (Geen knip, geen scheur, geen hechtingen). Een bevalling en een ervaring om nooit meer te vergeten.

Maandag waren we bij Emillies mentor, Carla, uitgenodigd om een lesje babymassage mee te volgen. We kregen ieder een pop en konden zo meedoen. Super fijne sessie, die is uitgemond in een koor van huilende baby’s.
Diezelfde dag hadden we een shift samen. Super rustig, want iedereen werd weer doorgestuurd.. Tot het moment, om half 9 savonds, dat ons eten net was opgewarmd… Marieke’s mentor kwam de keuken binnen en zei: ola Emillie e Marieke! Uma cesariana agora! Vai!
Waarmee hij bedoelde dat we meteen alles moesten laten vallen en samen de spoedsectio (keizersnede) moesten voorbereiden. Emillie prikte het infuus, nam bloed af en diende de antibiotica toe via het infuus, Marieke plaatste op dat moment de blaassonde.
Voor ons een goede test hoe we samen in acute situaties kunnen werken. Ondertussen deed Marieke’s mentor het papierwerk.
Zonder veel woorden was onze vrouw snel klaar. Achteraf tijdens het eten, wanneer het adrenalinegehalte gedaald was, keken we naar elkaar en beseften we dat we echt goed kunnen samen werken. Zonder al te veel woorden weten we perfect waar de andere hulp nodig heeft of net moet gerust worden gelaten. Super fijne ervaring voor ons.
Zelf de logistieke hulp zei : flink werk meisjes!
Ondanks een rustige late shift toch met een voldaan gevoel naar huis gegaan.