Toen we terugkwamen van de semana santa kregen we alle drie een dagje vrij op maandag aangezien we niet op tijd van Cusco terug in Arequipa geraakten. We hadden er even niet aan gedacht dat het druk ging zijn op het einde van deze heilige week. Gelukkig konden we nog een bus boeken voor de volgende dag. Een dagje minder werken doet immers niemand pijn, zeker niet in Peru.. Dinsdag gingen we alledrie weer aan het werk. Lisa begon aan haar drie weken in de polikliniek en Joshy en Ianthe werkten voor Jose. Normaal bleven wij in Cusco, maar deze campagne werd afgelast. Gelukkig was er genoeg slijpwerk van de vorige campagnes en konden we een hele week vullen.

Na een week van brillen slijpen, mochten Joshy en ik eindelijk vertrekken op een volgend avontuur. Lisa werkte ondertussen in de polikliniek en helpt daar de oogartsen bij het opmeten van de ogen en het voorschrijven van een bril. In de polikliniek zien we veel pathologieën die we bij ons nog nooit in de praktijk hebben mogen aanschouwen. Jammer genoeg mogen wij daar als optometristen niet veel zelf doen, maar langs de andere kant is het wel fijn om alles eens in het echt te zien. Zij organiseren ook campagnes en deze gaan meestal door op zaterdag. Als de twee andere van ons ook thuis zijn, meten wij mee op en anders gaat enkel diegene mee die op dat moment in de polikliniek aan het werk is. Lisa heeft deze week nog een campagne op zaterdag en mag alleen opmeten. Er komen echter niet zo heel veel mensen naar deze campagnes zodat deze maar een halve dag innemen.

Joshy en ik vertrokken naar Ilo, een mooi stadje aan de zee waar enorm veel vissersboten te zien zijn en waar we dan ook elke middag smulden van een stukje megaverse vis. Aangezien Jose weer een beetje verstrooid was en dacht dat de rit maar twee uur zou duren in plaats van vier uur, kwamen we twee uur te laat aan en waren er al veel mensen die hun kat hadden gestuurd. De voormiddag was niet zo hard werken dus, maar dit was wel buiten de hitte in het lokaal gerekend. In de namiddag kregen we veel volk over de vloer. Deze keer waren het vooral volwassenen en minder kinderen en ouderen. Joshy en ik meetten de hele namiddag op tot zeven uur ´s avonds. De mensen die langskomen, krijgen een gratis oogmeting en een bril voor twintig soles (iets van een zeven euro) en zijn dus altijd heel content.

`s Avonds wandelden Joshy en ik nog langs de mooie baai met vele bankjes en plaza`s. Bij ons zouden deze al lang vernield zijn, zouden er drugs worden gedeald of toch zeker vandalisme ontstaan. In Peru hebben de mensen echt respect voor hun plaza`s en voor hun parkjes.

De volgende dag hadden we weer champagne op dezelfde plek en weer kwamen er meer dan 120 mensen langs op een dag. Wij meten de hele dag op,beantwoorden de vragen van de cliënten en schrijven een bril voor indien nodig. Na een lange dag van lenzen, vis en cataract gingen Joshy en ik (weeral) een stapje zetten in de wereld. We kwamen terecht in een gezellig barretje waar Joshy danste met een Cubaanse vrouw.

De dag nadien hadden we weer campagne in Ilo, maar deze keer in een ziekenhuis. Toen we aankwamen stonden er een immense rij van mensen aan te schuiven voor een oogmeting, Deze dag was echt zwaar. We werkten van 8-15u door zonder pauze. Bovendien hadden we allebei veel moeilijke gevallen waarbij er soms meer oogtesten moesten gebeuren om zeker te zijn van je stuk en aangezien we deze niet hebben ter plaatse, kunnen we niet iedereen helpen. We helpen allebei heel graag de kindjes, omdat deze vaak problemen hebben op school door het zicht ,maar jammer genoeg is dit niet altijd mogelijk Zeker niet als zij amper kunnen lezen. Ik zwijg hierbij nog maar van de abuelas die bijna allemaal cataract hebben. De mensen hier dragen amper een zonnebril en aangezien de zon hier heel fel is, heeft dit zeker gevolgen. Na vele gevallen van cataract kunnen we er nu al mee lachen. Op den duur moeten we al niet meer kijken naar de kristallens, maar weten we al op voorhand wat er aan de hand is.  Om de vijf minuten hoor je je collega wel zeggen `tu tienes catarata’. Sommige personen kan je nog helpen met een bril, maar voor anderen is er maar een oplossing en dat is een operatie.

De volgende dag van de campagne wekten we in Moguega, waar er al een vorige campagne was doorgegaan, maar waar er toch nog heel veel mensen op afkwamen. We werden vergezeld door een ander meisje, Yvette die Miriam vervangde en dus de brillen verkoopte. Toen ik de optotypes wou omhooghangen, kwamen we erachter dat deze nog op de muur in het ziekenhuis van Ilo hingen. Jose moest dus terugreizen om deze op te halen.

Vervolgens trokken we met z`n vieren naar Carumba, een afgelegen dorpje in de Bergen. Hier kwamen mega veel Aymaravrouwen om hun ogen te laten opmeten. Het problem hierbij is dat deze vaak niet kunnen lezen of cataract hebben. We doen er dus steeds langer over om deze op te metem en bovendien verstaan ze je enkel met tolk of door heel luid, maar dan ook heel luid te schreeuwen. Op het einde van de dag kregen Joshy en ik een biertje aangeboden. (Vraag me niet hoe we dat altijd gedaan krijgen). Jose was aan het wachten op ons, maar toen hij de cervezas zag, kwam hij er natuurlijk gezellig bij zitten en bestelde hij er nog wat extra. Na onze biertjes namen we de jeep naar Chuchumbaya, een nog kleiner dorpje met heel veel Aymara’s. De reis was alles behalve aangenaam want we reden weeral langs kilometers diepe afgronden in het pikdonker. Dit kan echt enkel in Peru. Na een zware en vooral koude dag namen we weer de Jeep naar een arm dorpje waar echt niets te zien was  buiten het prachtige, echt adembenemende uitzicht. Joshy en ik dronken `s avonds de meest afschuwelijke wijn die wij ooit in ons leven hebben gedronken en vreesden beiden dat we de volgende dag gingen opstaan met heel veel hoofdpijn. We lachten heel de avond met alles wat er al gebeurd was op campagne en oversliepen ons de volgende dag weer een beetje. Deze campagnedag was een echte uitdaging. Er kwamen heel veel mensen met cataract, met pterygiums en er kwamen zelfs twee blinden langs. Na een lange, vermoeiende maar zeer leuke week namen we de Jeep terug naar Arequipa en konden we Lisa alles vertellen over onze week.

Vrijdag hadden  Lisa en Ianthe hun laatste campagnedag in Moquegua en waren stikkapot na een veel te lange werkdag  (8u – 21.30u). José wilde die avond nog naar huis vertrekken en daar wandelden we dan met de veel te grote en versleten koffers die amper nog rolden over straat op zoek naar een taxi voor ons allemaal. (ook Myriam dus). Lisa en ik hadden weer ‘mucho hambre’ en vroegen aan José of we niet eerst wat mochten halen om onderweg te eten. José keek raar op omdat wij weeral vroegen om iets te eten. In Peru eten de mensen ’s avonds heel weinig en wij kunnen hier maar niet aan wennen. Vreemd genoeg zijn we nu wel gewend aan het vele eten in de middag. Vervolgens vertrokken we met pizza’s en deze keer met Myriam naar Arequipa.

Na een lange nacht op de bus verwelkomde Joshy ons weer in Arequipa. Veel tijd om bij te slapen hadden we echter niet want in de nacht van zaterdag op zondag vertrokken we met z’n drieën op avontuur naar de tweede diepste canyon ter wereld, namelijk de Colca Canyon. Na een eerste lange busrit stopten we ergens om te onbijen. Ianthe had last van de hoogte, maar dit was snel opgelost met een lekkere coca thee. Na één van de betere ontbijtjes die we hier hebben gehad, volgde een rit langs vele diepe afgronden maar met een schitterend uitzicht. Tijdens onze tweede stop mochten we van de gelegenheid gebruik maken om condors te spotten. Dit zijn zeer grote roofvolgels die te vinden zijn in de Canyon. Vervolgens werden we afgezet op de start van een tweedaagse trektocht in de Canyon. Toen onze gids arriveerde hadden we er alle drie al heel veel zin in. Juanito was zijn naam, maar wij noemden hem eerder Juanita. Langs de andere kant zou ik hem geen pussy noemen maar eerder een berggeit. Na de Semana Santa zijn we nog een paar keer met hem uitgegaan.

De eerste dag in de Colca Canyon was een groot succes. Buiten de smalle  en vooral steile paadjes langs kilometers diepe afgronden, lagen er ook nog eens overal losse steentjes waardoor uitschuiven zeker geen uitzondering was. We daalden de hele dag af en dat voelden we ’s avonds wel in onze knieën en bovenbenen. Na een lange maar supermooie dag werd de nacht enkel nog beter. We verbleven in een bamboe hutje dat helemaal back to basic was. Een zwembad midden in de Canyon en een heldere sterrenhemel doen je al je zorgen vergeten. Het was ADEMBENEMEND en we beleefden een nacht die we nooit of nooit  zullen vergeten !!!!!!!!

Na een korte nacht stonden we om 4u weer op om naar boven te klimmen en dit zonder ontbijt. Het was nog pikdonker en een zaklamp was dus zeker aan te raden om niet in de afgrond te vallen. Tijdens het eerste uur zagen we de zon opkomen, maar veel genieten  konden we niet want we moesten 1 km stijgen op een afstand van 5 km.. Het werd een lange en heel zware tocht van ongeveer drie uur. Joshy was nog nooit zo blij geweest om mij te zien toen hij bovenkwam en ook Lis had tranen van geluk. Vervolgens namen we een welverdiend ontbijt en deden nog enkele stops bij de lama’s, een plaatselijke kerk, een plek waar je een zeer mooi uitzicht had op de Misti en nog twee andere vulkanen waarvan de namen mij niet te binnen schieten. Onze benen waren kapot en we konden de dagen erna amper nog stappen of laat staan trappen lopen.

We werden weer in Arequipa afgezet om 18u ’s avonds en waren van plan om diezelfde avond nog naar Cusco te reizen. We hadden echter nog geen bus geboekt, maar met veel geluk en vooral gehaast  kwam dit allemaal in orde en kwamen we om 7u ’s morgens aan in Cusco, een zeer mooie stad. We stapten naar de Plaza de Armas waar Wim, de grote liefde van mijn nicht, ons stond op te wachten. We hadden afgesproken om hen te ontmoeten in Cusco, een eer mooie en culturele stad waar je de invloeden van de Inca’s steeds weer tegenkomt. We hadden allemaal al veel gehoord over Cusco, maar het is toch anders als je er echt bent. Het is één van de leukste en gezelligste steden waar ik al ben geweest. Buiten de Machu Pichu, de zeer mooie Plaza de Armas kan je tientallen dingen bezoeken die gemaakt zijn door de Inca’s.  Diezelfde dag hebben Lies en Wim ons een rondleiding gegeven in de stad en zijn we naar het Inca museum gegaan. Omdat wij toch alledrie moe waren  van het Canyon avontuur maakten we er een rustig dagje van. Da was wel buiten de avod gerekend. We startten de avond in een Salsa bar met een initiatie en vervolgens gingen we helemaal los op de plaatselijke reggaeton.

De volgende ochtend moesten wij met z’n dirieën al heel vroeg op want we vertrokken op een toer om Pisac, de ruïnes van Pisac en Ollantaytambo te zien. Het was echt prachtig en ik verklaar die Inca’s echt zot.  Hoe zij met rotsen hebben gesleurd om iets zeer moois te creëren op veel te hogen bergen, dat doet niemand hen na.

’s Avonds moesten we nog allerlei dingen regelen voor ons vertek op de toer naar Machu Pichu. Dit was blijkbaar niet in orde, maar in Peru is dat blijkbaar niet echt een probleem. In een uurtje regelden we een onze drie daagse toer dan toch naar de Machu Picchu.

We vertrokken dus heel vroeg en begonnen met een ontbijtje samen met allemaal andere jongeren. Na deze eerste stop begonnen we aan onze mountainbiketocht. Het was enkel downhill (gelukkig) want Cusco ligt hoog. Vervolgens gingen we raften op een veel te wilde rivier. De ‘saving man’ was amper vijftien jaar en echt veilig voelden we ons dus niet. We hebben veel gelachen in de boot en ware vooral goed nat. Toen we terugreden zaten we met ongeveer vijftien man in een veel te kleine bus. De kajakboten hingen achter de wagen, maar daar hield de chauffeur alles behalve rekening mee. Met zestig per uur reden we de bergen af alsof dit niets was. De muziek stond vollenbak en af en toe ging er eens iemand door de raam hangen. Dan denk je echt: ‘ dit kan enkel in Peru’. De avondrit was iets minder aangenaam want we reden weer in de pikdonkere langs veel te diepe afgronden en te smalle wegen naar onze overnachtingsplaats.

De volgende dag was een wandeldag naar Aguas Calientes. Dit is het dorp waar je start met incatrek naar Machu Picchu. Het was gelukkig mooi weer en onze gids zorgde echt voor een goede sfeer. Toen we aankwamen in Aguas Calientes dineerden we met z’n allen en gingen op tijd slapen om weer op te staan rond 4u. Dit was natuurlijk buiten ons gerekend, want wij moeten altijd nog even staan zwanzen met de gidsen over ditjes en datjes.

De volgende ochtend vertrokken we in het donker naar de Machu Picchu (eindelijk). Toen we na twee uur en een half aankwamen bij een hele rij mensen dachten wij dat dit het  eerste check point was. Dit was echter al de aankomst ! We begonnen met z’n drieën te lachen omdat dit voor ons peace of cake was na een veel te zware tocht in de Colca Canyon. We hebben die dag nog wel de Machu Pichu mountain beklommen. Dit is een 1.30 u steil naar boven wandelen via veel t hoge trappen. Vanop deze berg heb je we een zeer mooi uitzicht op de Machu Pichu en op alles daar rond. Het s echt een wereldwonder ! Je kan je niet inbeelden hoe die mensen dat daar hebben kunnen maken. Alles is ook heel precies en mooi uitegrekend. Het is een hemel op aarde en wij hebben er dan ook een hele dag vertoefd.

Na een zeer mooie en spectaculaire dag keerden we weer naar ons hostel waarna we de volgende dag nog een rustig dagje hadden in Cusco en vervolgens weer terugkeerden naar Arequipa.

Het was een zeer mooie, fijne en vooral spectaculaire week !!

De eerste kennismaking met onze ‘Peruaanse mama’ Herlinda verliep vlot. Ze verwelkomde ons met open armen. Later gaf ze ons een rondleiding en liet onze kamers zien. Ianthe en Lisa slapen samen in één kamer, Joshy heeft een GROTE kamer enkel voor hem alleen. Ons verblijf is buiten het centrum gelegen waardoor we wel een taxi of bus naar het centrum moeten nemen.

In de loop van de week werd duidelijk dat Herlinda zeer bezorgd om ons is. Telkens we naar de stad trokken, moest ze weten wat we van plan waren en wanneer we thuis zouden zijn. We voelden ons meteen terug tieners… Maar van horen zeggen is dit iets typisch van de Peruaanse cultuur.

Onze eerste echte stageweek is er één om nooit te vergeten. De organisatie en communicatie hier in Peru is namelijk op geen enkel vlak te vergelijken met die van België. Niets is hier zeker wat ons op het begin toch wel ergerde maar wat we ondertussen al gewoon zijn. De eerste drie weken werkte Joshy in de polikliniek. Zijn opdracht bestond uit visustesten afnemen in de voormiddag en in de namiddag het observeren van de oogarts tijdens zijn consultaties. Indien er geen patiënten aanwezig waren, was Joshy’s favoriete bezigheid een pintje drinken samen met de oogarts, zeveren en staren naar de mooie Peruaanse secretaresse.

Ianthe en Lisa waren van dienst op de campagnes. Tot onze grote spijt was de eerste campagne al afgelast door verkiezingen van een nieuwe burgemeester in dat zogenaamde dorpje. Dit draaide uit tot rellen en stakingen en zou te gevaarlijk zijn voor ons. Vermits Ianthe en Lisa hierdoor een week vrijaf kregen, besloten we maandagavond uit te gaan. Joshy was natuurlijk ook van de partij maar moest de volgende dag wel vroeg op! Uiteindelijk werd het een feestje tot in de vroege uurtjes. Joshy besloot rechtstreeks van het feestje naar de polikliniek te vertrekken… Maar het was nog te vroeg en ging hij nog eventjes slapen met alle gevolgen vandien… Om 12u ’s middags lag Joshy nog steeds in zijn bed en besloot hij pas in de namiddag te gaan werken. ’s Namiddags volgde er al een preek van Herlinda voor Ianthe en Lisa (wat wel oneerlijk was) en ’s avonds ook nog één van Roberto, de echtgenoot van Herlinda. Joshy nam wel volledig de schuld op zich maar toch voelden wij ons er niet goed bij, we hadden tenslotte niets fout gedaan.

De volgende dag werden Ianthe en Lisa ineens toch verwacht in de optiekzaak van José, de peruaanse optometrist die de campagnes organiseert. Hij was teleurgesteld in ons omdat we de vorige dag niet aanwezig waren in zijn optiekzaak (weer een topcommunicatie want hier wisten we helemaal niets van). Hij had ons blijkbaar een mail gestuurd die wij te laat gelezen hadden. We hebben hem duidelijk gemaakt dat indien er last minute iets verandert hij ons best een sms stuurt. Vanaf nu loopt de communicatie dus al een stuk vlotter.

De dagen nadien bestond onze stage uit honderden monturen sorteren (die al gesorteerd waren), niet de allerleukste bezigheid. Ondertussen vroegen wij ons af wanneer de eerste echte campagne door ging gaan en na honderd keer veranderen werd de eerste campagne georganiseerd in Arequipa zelf. De campagne ging drie dagen doorgaan wat uiteindelijk uitdraaide tot één dag. Maar goed ook want Ianthe en Lisa werden weer ziek…

De volgende campagne ging door in Tacna en Moquegua. Ianthe en Lisa vertrokken zaterdagavond samen met José en alle valiezen met monturen en autorefractor richting Tacna (zes uur rijden). De verstrooide José bestelde een taxi die net iets te klein was…. Hierdoor paste Myriam, de echtgenote van José, niet meer in de taxi. Om 3u ’s nachts kwamen we aan in ons hotel in Tacna waardoor we nog maar 4u konden slapen. Om 8u ’s morgens begon namelijk de campagne al.

Omdat in Peru alles iets trager gaat, begon de campagne pas om 10u i.p.v. 8u. Buiten stonden er ondertussen al een aantal mensen meer dan een uur te wachten. Eindelijk konden we beginnen en testten we mensen aan de lopende band. Uiteindelijk zijn we bezig geweest tot 10u ’s avonds (met wel een middagpauze van een uur) tot alle mensen aan de beurt waren. Daarna nog snel iets eten in een pizzeria met terwijl nog een kleine aardbeving van 5.5 op de schaal van Richter. Dat was eventjes schrikken! De volgende dag was er opnieuw campagne. Na twee intensieve dagen hadden we in Tacna een dagje rust en dit toevallig op Ianthe haar verjaardag! Dit hebben we samen met de organisatie van Tacna gevierd want José ging halsoverkop terug naar Arequipa, Myriam halen (echte liefde) om dan samen naar Moquegua te reizen. Zo kon ze ons toch nog vergezellen. Ianthe’s verjaardag hebben we gevierd met een wijntoer (om 10u ’s morgens) en een etentje in de middag. Daarna wat gezwommen en wat marktjes bezocht, een geslaagde verjaardag! ’s Avonds vertrokken we naar Moquegua na een zoektocht naar een taxi die groot genoeg was voor al de valiezen.

De volgende dag begonnen we weer te laat aan de campagne waardoor er al zeker 40 mensen stonden te wachten. Dan moesten we ook nog eens wachten op José die een interview aan het afleggen was en daarna ook nog eens een speech gaf voor alle patiënten.

Ianthe en Lisa zagen al meteen dat er veel vrouwen in de zaal zaten met traditionele kledij. Toen deze vrouwen aan de beurt kwamen, begonnen de eerste problemen.. Ze konden niet lezen en spraken alleen Quechua (taal van de Incas). Gelukkig was er een vrouw bij die zowel Spaans als Quechua kon en ons hielp met vertalen. Doordat we wat vertraging opliepen, begonnen de mensen in de zaal wat ongeduldig te worden. Velen begonnen te roepen waardoor José ze moest kalmeren. ’s Middags besloot José ergens op een berg cavia (hier cuy genoemd) te gaan eten. Dit is een typische specialiteit in Peru. We kregen het dier met poten en kop op ons bord. Veel vlees was er ook niet aan te bespeuren. Het was voor ons ook de eerste en de laatste keer dat we het zouden bestellen… Ondertussen werd José gebeld, er stonden al mensen te wachten. Snel werd er een taxi gebeld die maar niet kwam (we zaten tenslotte op een berg). Uiteindelijk besloten we buiten het restaurant te gaan wachten en zagen we per toeval een busje voorbij komen. We sprongen allemaal op de bus wat José niet zo leuk vond. Het ging wat te traag voor hem. Iedere keer we een taxi passeerden, wou hij de taxi nemen. Maar dat hebben we niet gedaan. Het busje zette ons twee blokken te vroeg af waardoor José het niet kon laten om een taxi te roepen (hij houdt precies niet van wandelen). We zijn uiteindelijk te voet gegaan. De volgende twee dagen waren ook weer zwaar maar heel leuk! Soms ergerden we ons wel aan de oudjes die ofwel doof waren ofwel niet begrepen wat we bedoelden maar daar konden we uiteindelijk wel goed mee lachen.

Bij onze thuiskomst in Arequipa, vertelde Joshy ons dat alles in de polikliniek vlot was verlopen. Hij was er echt al graag gezien (zeker door Katia de secretaresse). Hij was zelfs heel de week gaan eten en drinken met zijn collega waardoor hij vergeten was in de koelkast te kijken wat enkele vieze taferelen opleverde (alles was rot).

De eerste drie weken zitten er al op met leuke ervaringen en een goede start (vooral voor Joshy).

Onze aankomst in Ica was om het op z’n minst te zeggen een beetje eigenaardig. We werden afgezet in een verlaten straat vlak voor een oude deur waar niemand te bespeuren was. De taxichauffeur beweerde dat hij bij het juiste adres was gestopt en vertrok. Na een kwartier van aankloppen en roepen, kwam er een securityman een kijkje nemen. Hij belde aan bij de buren maar dit zonder resultaat. Nadat we een halfuur hadden gewacht  in volle zon kwam er iemand opendoen. La Casa de Miguel was een groot huis met enkele kamers en een zeer vruchtbare tuin. Het leek ons eerst een louche bedoening omdat er niemand anders aanwezig was.
Na korte twijfel, besloten we om te blijven in dit niet al te propere, maar zeer ruime huis. Miguel, de gastheer van de B&B was nog niet aanwezig. Joshy en Lisa wilden net zoals Ianthe de stad Ica gaan verkennen. Ons plan was om tijdens het verblijf in Ica de oase Huacachina te gaan bezoeken en een bodegatoer te versieren. Omdat Miguel nog steeds niet gearriveerd was, vertrokken we naar het nationale museum van Ica waar we vanalles leerden over de Inca’s. Vervolgens trokken we naar de Plaza de Armas waar we een vruchtensapje verorberden op het gras. Toen we weer toekwamen in La Casa de Miguel was de gastheer nog steeds niet gearriveerd. Om halftien kwam Miguel  gehaast de kamer binnen. Samen aten we wat en dronken artisanale Pisco die gemaakt werd door zijn familie. (zeer straf !)

De volgende dag bezochten we Huacahina, een oase die binnen enkele jaren niet meer zal bestaan. Jammer genoeg is er erg veel toerisme en is de puurheid een beetje verloren gegaan. Samen met een frans-slovaaks koppel die ondertussen mee logeerden bij Miguel ,reden we de ‘desert’ in met een buggy. Deze ‘auto’s’ zijn speciaal gemaakt om rond te cruisen in de zandduinen. Onze chauffeur nam het er wel van en ging in volle vaart de heuvels op en af. Ik moet zeggen, dit was nog sneller dan de snelste achtbaan waar ik ooit heb ingezeten. Kietelen en gillen, alles kwam aan bod tot op het moment dat de chauffeur er net een tikkeltje over ging. Daar stond onze buggy dan vast in het zand. Joshy begon mee te graven, maar veel effect had dit niet. Iedereen stapte uit en duwde de buggy met de chauffeur naar beneden! Na een hevig ritje in de buggy stopte de chauffeur op een zandberg en haalde de sandboards boven. Sandboarden is zoals snowboarden , maar dan op het zand. Vele kozen echter voor buiksandboarden  😉 .  Op het einde van de dag keken we naar de zon die onderging in de woestijn. Het uitzicht was precies een schilderij dat bestond uit een groot en warm kleurenpalet. De woestijn zelf was onbeschrijfelijk mooi en je hoorde er enkel de wind blazen. Het was een plaats waar je kon nadenken, een plaats zoals in je dromen.

Nadat we het zand wat probeerden af te wassen met de pisstraal in de douche van Miguel, vertrokken we op onze langverwachte bodegatoer. Omdat er in enkele reviews stond dat Miguel soms nog dronken is als je bij hem arriveert, hadden we grote verwachtingen. Omdat alles volgens Peruaanse wijze verloopt, waren we weeral met vertraging vertrokken en kwamen we te laat aan bij de eerste bodega. Alle toers waren al afgelopen en het plaatselijke feest was al lang begonnen. Gelukkig kan je in Peru alles regelen, vooral Miguel. De avond begon rustig waarbij we enkele shotjes Pisco  en wijn mochten proeven en waarbij we wat uitleg kregen over de werking van het brouwen. Plots kwamen we aan bij een groot bad vol met druiven. De gids nodigde ons uit om mee de druiven plat te stampen. Daar stonden we dan met z’n allen in het bad druivensap te ploeteren.  De gids gaf ons ook ieders een shotje van het sap waarin weet ik veel wie al had ingestaan. (ieuw)

Er volgden meer en meer Pisco’s, wijntjes en andere likeuren. Telkens namen we shotjes en wie nog een druppeltje over had, moest een nieuw shotje drinken. Omdat we met een hele groep waren (het koppel, 2  fransen ,Miguel, de crazy gids en wij) werd het een leuke boel en een zeer zotte en geslaagde avond waarbij er veel werd gedanst, gedronken en nummers werden aangevraagd. De avond werd afsloten in één of andere discotheek met bijhorende late night snack. Thuis volgde nog een afterparty in de tuin met alweer een fles Pisco.  De volgende dag stond iedereen op met een kater en namen we een gezellig ontbijtje waarbij er enkele verhalen weer naar boven werden gehaald.

We kunnen besluiten dat de tijd die we doorbrachten in Casa de Miguel echt wel top was en dat die man echt zo loco is! Na het ontbijt namen we afscheid van iedereen in het huis en vertrokken we naar Nazca.

Dezelfde dag bezochten we het Chauchilla  cemetery met tombes waarin Inca skeletten  begraven werden. Jammer genoeg zijn er nog maar dertien graven te bezichtigen, de anderen werden geplunderd door rovers. De dreadlocks van Bob Marley zijn niets tegenover die van de Inca’s. Dreads langer dan vier meter waren een gewoonte. Hoe langer het haar, hoe belangrijker de persoon was in de samenleving. ’s Avonds namen we een uitgebreid diner met veel vlees (eindelijk) en gingen vervolgens weer naar het hostel waar de eigenaar ons al op te wachten stond aangezien hier een avondklok  was. Een avondje uit in Nasca zat er dus jammer genoeg niet in.

De volgende ochtend stonden we vroeg op want we gingen de Nasca lijnen bezichtigen met een super klein vliegtuig. Toen we aan het vliegen waren kreeg Joshy het meermaals benauwd…Wanneer het vliegtuig nog maar een klein beetje daalde of steeg, kreeg je echt een vreemd gevoel in je hoofd en in je buik. Het was echt een unieke ervaring ! De Nazca lijnen zijn echt heel bijzonder en er zijn verschillende theorieën rond het ontstaan hiervan. Joshy denkt dat deze zijn gemaakt door de vrijmetselaars, Lisa weet het niet goed en ik denk dat deze werden gemaakt voor de Goden zoals de meeste mensen hier.  De monkey, de hands, de condor, de colibri, de hummingbird, de dog,.. we zagen ze allemaal. Toen we weer uit het vliegtuig kwamen, waren Lisa en Joshy opgelucht. Ianthe wilde gerust nog een keertje. We keerden terug naar het hostel en hadden een rustig dagje. Lisa en ik kochten een ketting en oorbellen met de condor aan (echt goud) en Joshy keurde dit goed.

De volgende dag was onze vertrekdag naar Arequipa, maar omdat we de nachtbus namen, hadden we nog een hele vrije dag. We trokken naar het zwembad van een hotel waar we een halve dag vertoefden. Het was heerlijk om eens uit te rusten en de temperatuur van het water was uitstekend. ’s Avonds begonnen we aan een lange rit van 10,5 uur naar Arequipa, de stad waar onze stage zal beginnen.

Na lang zoeken vonden we een manier om van Lima naar Pisco te reizen waar ons volgende hostel geboekt was. Met busmaatschappij Cruz Del Sur reisden we eerst naar Paracas om daarna een twintigtal kilometer terug te keren naar Pisco. De busrit was adembenemend mooi en het was zonde om in slaap te vallen. Overal was zand te zien en soms passeerden we even langs een kustlijn.

Na een rit van drie uur en een half kwamen we aan in Pisco, een zeer gezellig en klein stadje met alleen maar locals. Buiten ons waren hier geen toeristen te zien en dat beviel ons wel. Het hostel was dik inorde en de vrouw die de boel daar runde, stelde ons meteen enkele leuke uitstapjes voor. Omdat we lang onderweg waren, was het ondertussen al avond. Lisa en Joshy besloten om nog wat te gaan eten maar Ianthe voelde zich al een hele dag ziek en kroop in bed. Het werd nog een zeer boeiende avond met lekker eten, maar vooral zeer veel lokale dans. Als er iets is dat wij van de Peruanen kunnen leren dan is het wel dansen, zelfs de mannen schudden met de heupen alsof ze nooit iets anders hebben gedaan.

De volgende dag hadden we om elf uur een afspraak met onze chauffeur die ons een hele dag ging gidsen doorheen het nationale park van Paracas. Het was een zeer warme dag en dat voelden we meteen tijdens onze eerste stop. Midden in een soort van ‘woestijn’ stapten we uit. Buiten een zoutweg en veel zon was er enkel zand te zien. Vroeger lag hier een deel van de zee en op de grond vonden we dan ook vele fossielen terug. We moesten wel opletten dat we niet wegwaaide en kregen ineens een zandpeeling van ons hele lichaam. Tijdens onze tweede stop bezochten we EL Catedral. Dit is eigenlijk gewoon een rots in de zee hoor. Maar vooral het uitzicht was prachtig ! Vervolgens zwommen we in playa Yamarque en bezochten we playa roja, een rood strand door de steensoort en de vele erosies. (zeer mooi) Tijdens onze zeer late lunch zaten de pelikanen nog geen twee meter naast ons en hadden we zicht op zee. We namen nog een frisse duik en stapten vervolgens weer in de auto. Toen we terugreden, kwamen we terecht in een zandstorm waarbij we nog geen twee meter ver konden kijken. Lisa en Ianthe kregen het wat benauwd, maar dit was buiten de chauffeur gerekend. Hij bleef plankgas geven en had dit dus al eerder meegemaakt. In het hostel was de storm ook gepasseerd, alles lag vol zand, zelfs tot boven.

Die avond gingen we nog wat drinken (veel te zoete cocktails) en daarna ons bed in want de volgende ochtend moesten we vroeg op om de islas Ballestas te bezoeken. Dit zijn een soort van eilandrotsen waar duizende zeeleeuwen en zeehonden samenleven. We vertrokken met een supersnelle speedboot en tegen dat we aan kwamen, waren we alle drie goed nat. Het was speciaal om al deze zoogdieren in de wilde natuur samen te zien, echt zeer mooi ! In de namiddag werkten we aan onze Bachelorproef en kookten we wat. ’s Avonds hebben we wat schijfkes opgezet en werd onze kamer een echte partyroom. Omdat we toch al in the mood waren, besloten we om nog even de stad in te gaan. We poolden bij een lokaal, zeer primitieve poolcafe, waar eigenaardig genoeg geen bier aanwezig was. Vervolgens stapten we een café binnen met veel te luide muziek (reggaeton). We dronken wat cocktails, maar dat mondde al snel uit in een dik feest. Binnen de kortste keren kenden we heel het café en stonden we zelf wat salsa en weet ik veel wat te dansen. Carlos, Jared en William werden echte vrienden en ook de securityvrouw mocht van Joshy niet ontbreken. Toen we  in de vroege uurtjes naar huis gingen, namen we een taxi voor twee meter en stonden ook nog eens aan de foute deur.

De volgende ochtend namen we een taxi naar Paracas waar we logeren in een echt backpakers hostel met allemaal verschillende houten hutjes. Het deed Lisa wel wat denken aan een nazikamp. Buiten de gezellige hangmatten en het mooie uitzicht is dat best mogelijk. Hier hebben we een mooi, maar vooral druk strand en zitten we weer tussen de toeristen. De eerste dag hebben we hier wat gechilt en op het strand gelegen en vooral gezocht naar een plaats waar we onze kleren konden wassen. We hebben ook Ceviche gegeten, een lokale specialiteit. ’s Avonds hadden we geregeld om mee te geen vissen met een echte vissersboot om 5u in de ochtend. Jammer genoeg werden Lisa en Ianthe ziek. Joshy is dus alleen gegaan want wij zaten letterlijk met de ‘poepers’. Het vissen zelf was een hele ervaring, zei Joshy. Hij heeft dolfijnen en zeehonden gespot en gooide mee de netten uit. Toen hij terug was hebben we een rustig dagje ingelast. Lisa voelt zich nog steeds niet zo lekker en onze darmen moeten inderdaad wennen aan dit land. Morgen vertrekken we naar Ica.

De vlucht is goed verlopen. We hebben enkel niet goed geslapen door een constant schreeuwende baby! Aangekomen in Lima namen we een laat ontbijt bij McDonald’s in de luchthaven. Rond 10 uur kwam de pick-up van ons eerste hostel met een bordje Jossy Soenens en bracht ons naar Miraflores, een toeristische wijk van Lima.

Wat ons meteen opviel, was het verkeer. Men gebruikt geen pinkers maar er wordt CONSTANT getoeterd. Veranderen van rijvak is hier zowat een hobby van alle chauffeurs. We werden goed ontvangen in ons hostel. Het was basic maar wel heel dicht gelegen bij el pacifico (de zee). Na wat gerust te hebben, gingen we voor het eerst (maar niet voor het laatst) op wandel. We verkenden de kustlijn en gingen ook even piepen in het centrum. We namen een kleine pauze met wat fruit in parque Kennedy. Na nog geen 5 minuten kwam er een Peruaan nieuwsgierig naar ons toe. ‘S avonds zijn we dan samen met onze eerste Peruaanse amigo ‘David’ een Peruaanse specialiteit gaan eten. Onze eerste dag sloten we af met de nationale drank ‘Pisco Sour’ in een gezellig cafeetje met livemuziek.

De volgende dag bezochten we het historisch centrum van Lima. Na een kijkje te nemen in de kathedraal van Lima bezochten we de zeer mooie ‘Plaza Major’. Na 2 dagen van tropische warmte zochten we even verfrissing bij de fontein.

We zetten onze wandeltocht verder langs de Avenida Argentina waar er vele gezellige kraampjes en spektakels te zien waren en waar Ianthe en Joshy een dansinitiatie kregen. Vervolgens namen we de bus terug naar huis en stopten bij een lokaal winkeltje om wat inkopen te doen. Ianthe commandeerde Joshy om wat paprika’s te nemen. Lisa zag ook nog een mooi rode ‘paprika’ liggen. Eenmaal thuisgekomen begonnen we aan de spaghettisaus. Ianthe  vond de paprika tijdens het snijden er maar raar uitzien mede door de zwarte pitjes en proefde er een aardig stuk van. Ianthe bevestigde duidelijk dat het geen paprika’s maar pepers waren. Spijtig genoeg lagen deze al in de saus met ook nog andere zogenaamde ‘paprika’s’. Het werd dus een pikante avond. Deze pikante avond sloten we af in de uitgaansbuurt ‘Barranco’ in het danscafé ‘Beerhaus’. We leerden mensen kennen vanuit heel Zuid-Amerika. We sloten deze nacht af met een skype moment met het thuisfront. Het was in België immers 12 uur ’s middags en bij ons 6 uur ’s morgens.

De derde dag sliepen we uiteraard wat uit en gingen we wat luieren op het strand. Na het inpakken, wat een heuse karwei was, aten we iets bij ‘Vinilo’ een soort van lokaal Hard Rock café.

De volgende dag vertrokken we naar Pisco waar we jullie in het volgende berichtje meer over zullen vertellen.

Joshy, Ianthe en Lisa

Vandaag is het eindelijk zover! Na de examens volgden nog een tweetal weken om nog wat praktische zaken te regelen, maar nu is het gedaan en kunnen we vertrekken naar Zaventem. We kijken er alle drie enorm naar uit ondanks dat we het thuisfront ook wel zullen missen. Vanavond stijgen we op in Zaventem, daarna eerst naar Madrid en donderdagmiddag komen we dan aan in Lima rond 13u Belgische tijd. Het afscheid wordt wel wat moeilijk maar toch verheugen we ons erop om aan het avontuur te beginnen. Brand alvast maar een kaarsje om te hopen op een goede reis want de ladies zijn wat bang.