Julie in Port Elisabeth

Molo iedereen,

Ook in Zuid-Afrika konden we niet ontsnappen aan en gespaard blijven van het allesoverheersende Coronavirus. Vorige week kregen we allemaal het advies om zo snel mogelijk een retourvlucht te boeken en naar België terug te keren. Gelukkig voor mij is mijn avontuur maar met een kleine week ingekort en ik leef dan ook diep mee met iedereen die nog enkele weken te gaan had, of zelfs helemaal niet is kunnen vertrekken.

Mijn laatste weken in dit mooie land, waren net als alle voorgaande weken vol nieuwe uitdagingen, met veel levenslessen en nieuwe ervaringen.

Op stage kreeg ik steeds meer verantwoordelijkheden. Ik voelde me alsmaar meer een meerwaarde voor het team en ik groeide nog dichter naar de cliënten toe. Elke week begreep ik hun noden beter en beter en lukte me het steeds beter om hierop in te spelen en aansluitende therapieën te maken. Het was dan ook allesbehalve een gemakkelijk afscheid. Zuid-Afrikanen echter zijn geweldig goed in afscheid nemen, ik kreeg mijn eigen ‘afscheidsfeestje’, iedereen van het project was uitgenodigd voor een drankje en een stukje cake. Het ideale moment dus om iedereen te bedanken voor de geweldige weken. Ik werd in de bloemetjes gezet en kreeg verschillende afscheidscadeaus, onmogelijk dus om het droog te houden.

Afscheid nemen van het land, deed ik door de Garden Route te doen. We huurden met 4 studenten een autootje en zijn op 4 dagen van Port-Elisabeth naar Kaapstad gereden en zijn na afloop teruggevlogen naar PE. Onderweg maakten we tussenstops en logeerden we in gezellige airbnb’s. Nog maar eens werd ik verbaasd door de schoonheid van dit land. Deze trip was ook het ideale moment om iets van mijn bucket-list te schrappen namelijk………. DE HOOGSTE BUNGEEJUMP TER WERELD. En oh yes dit was officieel het engste/ spannendste en gekste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb.

Deze voorbije zeven en halve weken waren oprecht de beste weken van mijn leven. Ik heb enorm veel bijgeleerd, niet alleen over Zuid-Afrika of over ergotherapie maar ook over mezelf. Ik ga dan ook al deze ervaringen met me blijven meedragen en koesteren als toekomstige ergo en als persoon.

Ik heb enorm hard genoten, ontzettend veel geleerd en ik ben al volop aan het sparen om terug te kunnen!

Tot snel Zuid-Afrika!

XOXO

Julie

Molo iedereen,

Bij deze weer een kleine ergo-update vanuit het hete Port-Elisabeth. (Het is hier bijna 40 graden!)

Het is ondertussen mijn 6 de stage week in dit mooie land en eerlijk gezegd wil ik hier nog lang niet weg!

Omwille van omstandigheden was het deze week niet mogelijk om met de kindjes in mijn project te werken. Daarom stond deze week volop in het teken van bezoeken en het opdoen van ervaringen in andere projecten.

Zo kreeg ik dinsdag de kans om een door de overheid gesubsidieerde kleuter- en lagere school, speciaal voor blinden en slechtzienden, te gaan bezoeken. Ik kreeg een rondleiding van de directrice doorheen de school en werd er aan iedereen voorgesteld. Het was heel interessant om te zien hoe kinderen van verschillende leeftijden samenwerkten in de klassen, zich vlot verplaatsten doorheen de school, de lessen in braille volgden, met de computers leerden werken, …  Ook kreeg ik tijdens de pauze de kans om in gesprek te gaan met de iets oudere leerlingen. Het was heel fijn om te horen hoe die enthousiast vertelden over hun ambities en luidop droomden over hun toekomstplannen maar toch ook met een kritische blik naar hun land Zuid-Afrika en hun school konden kijken.

Donderdag kreeg ik de kans om de projecten te bezoeken van de medestudenten die in mijn en andere gastgezinnen verblijven. Het was leuk om een beeld te kunnen plakken op de verhalen en ventileer-momentjes die we de voorbije weken hadden. Elke student genoot van het moment waarop ze de kans kreeg om het project te tonen waar zij de voorbije weken haar schouders onder hebben gezet en waar ze soms bloed, zweet en tranen hebben gelaten. Elk project verschilde enorm van elkaar, niet alleen omdat de verschillende studenten uit verschillende richtingen komen maar ook de mindset en het denkkader verschilden vaak sterk van elkaar. Zo waren veel projecten heel sterk gelovig of hadden ze een totaal andere visie op het onderwijzen van kinderen dan diegene die wij kennen. Dit neemt zeker niet weg dat elk project op zich, een mooie missie voor ogen had en beetje bij beetje grote verschillen maakt voor de bevolking hier.

Vandaag (vrijdag) was ik op bezoek bij een schooltje in de Moderwell township voor kinderen met een fysieke of cognitieve beperking. Ik kreeg de kans om een dagje mee te lopen met de ergo hier. Samen pasten we rolstoelen aan, mocht ik deelnemen aan therapiemomenten en wisselden we ideeën en ervaringen uit. Ondanks het feit dat de school midden in de township ligt en ook absoluut niet veel middelen en materiaal heeft, viel het me ook hier op dat alle medewerkers, met de weinige middelen die ze hebben, toch een verschil proberen maken voor deze kinderen. Ik was wel verbaasd (en mijn hartje brak toch een beetje) toen, op het einde van de dag wanneer de kinderen weer naar hun huisje werden gebracht, ze hun (net) aangepaste rolstoel op de school moesten laten.

Naast de stage is er in het weekend natuurlijk ook tijd voor ontspanning. De voorbije twee weekends stonden volledig in het thema van ‘back to the basiscs’. Zo logeerde ik twee weekends geleden in Elundini, een heel klein dorpje in het midden van de bergen waar we leefden volgens de Xhosa. We gingen eten bij een plaatselijk gezin, we leerden het Xhosa brood maken, leerden hoe we hout op ons hoofd moesten dragen, keken naar de sterren en sloten de avonden af aan het kampvuur.

Vorig weekend bezochten we dan twee dagen ‘Baviaanskloof’. Een ongelooflijk mooi natuurgebied waar we met jeeps doortrokken. De eerste nacht sliepen we in een tent en de tweede nacht lagen we tussen de apen in een grot. Doorheen de dag maakten we tochten naar de toppen van de bergen en zwommen we tussen de watervallen. (PS: we hebben ook een slang gezien)

Jullie horen het: fijne en leerrijke ergo-ervaringen, waar je voelt dat ook wij als studenten het verschil kunnen maken afgewisseld met ongelooflijk leuke, spannende en onvergetelijke weekends.

Al jaloers?

XOXO

Julie

Molwenni iedereen,

Mijn stageweken en mijn fantastische tijd hier in het prachtige Zuid-Afrika vliegen voorbij! Ik zit ondertussen in week 5 en vorige week had ik mijn tussentijdse evaluatie.

Omdat er hier ter plaatse in het project geen ergotherapeut aanwezig is, was het de eerste weken eerlijk gezegd een beetje zoeken. Maar steeds meer vind ik hier mijn plaats en ontdek ik wat ergotherapie in dit land, bij deze doelgroep en op deze stageplek kan betekenen.

Mijn volgcliëntje is 3 jaar oud en volledig blind. Desondanks is ze heel zelfstandig en bruist ze van energie. Heel interessant aan haar situatie is dat zowel haar mama als haar papa ook volledig blind zijn en het gezin in de township woont. Het feit dat de mama blind is maakt dat ze extra betrokken is in de zorg voor haar dochter. Daarnaast zien we dat T. ook heel wat technieken van haar mama leert die haar leven en participatie zoveel voordelen geven. In Zuid-Afrika is er nog veel onwetendheid over kinderen en personen met een beperking en bestaat er soms nog een zeker taboe over. Ze beschouwen dit als een straf van God. Maar via deze casus heb ik ook een heel andere kant kunnen zien en ervaren, namelijk die waar de kinderen gewoon in de community worden opgenomen en waar iedereen zijn steentje probeert bij te dragen.

Aangezien mijn volgcliëntje helemaal blind is richten mijn therapieën zich op de voorbereidende fase op braille. Hier komt heel wat bij kijken: zo moet de sensoriek en de tactiele perceptie in de vingers gestimuleerd worden, werken we aan het werken van links naar rechts en werken we op de grove motoriek. De grove motoriek is een heel belangrijk element binnen de schoolrijpheid van een kind, maar voor blinde en slechtziende kindjes is dit vaak een struikelblok.

Gedurende de eerste vier weken heb ik met mijn volcliënt voornamelijk rond sensoriek gewerkt en knutselde ik hiervoor enkele tools/ media in elkaar. De komende vier weken zullen volop in het thema staan van het werken aan de grove motoriek. Om de grove motoriek van mijn cliëntje in kaart te brengen moest ik creatief uit de hoek komen want een echt gestandaardiseerd assessment hiervoor, voor blinde kindjes, bestaat niet. De oplossing vond ik door de Movement ABC-2 een ietsje aan te passen. Dit assessment hebben we daarna ook bij een ander kindje afgenomen omdat zijn toekomstige school graag een formele screening van hem wou. Het is dus fijn om te merken dat ik hier en daar een meerwaarde kan betekenen.

Werken met deze doelgroep is een heel fijne en leerrijke ervaring maar er komen ook heel wat uitdagingen bij kijken. Denk maar eens aan hoe vanzelfsprekend we het vinden om iets te kunnen voordoen aan een kind…en dat kan hier natuurlijk niet.

Naast de therapiesessies krijg ik hier ook heel wat kansen om een beeld te vormen over ergo buiten mijn project. Zo loop ik, zoals ik in een eerdere blogpost vertelde, één dag per week mee in een zelfstandige praktijk. Daarnaast krijg ik ook vanuit Nkosinathi heel wat mogelijkheden om schooltjes te bezoeken, gesprekken te hebben met verschillende ergo’s en leerkrachten en kan ik zelfs hier en daar mijn (beperkte) kennis en ervaring te delen.

Ik zit hier allesbehalve stil en elke week zit vol nieuwe uitdagingen! Maar ik geniet en probeer alles zoveel mogelijk in me op te nemen.

Tot een volgende blogpost!

Groetjes Julie

Molweni iedereen,

Ook dit weekend was het tijd om het mooie Zuid-Afrika te verkennen. Zuid- Afrika is bekend om haar mooie natuur en de uitzonderlijke diersoorten die wie in Europa niet kennen. Hoog tijd dus om dit te verkennen dachten we! Zondag stonden we om 4 uur op. Samen met de andere studenten hadden we auto’s gehuurd en vertrokken we met veel enthousiasme maar toch met slaapoogjes op ons avontuur.

In plaats van jullie proberen te beschrijven hoe mooi het hier was heb ik onze hoogtepunten van de dag in een kort filmpje samengevat. Geniet ervan!

Molo iedereen,

Zoals beloofd bij deze een extra woordje uitleg over mijn stage en mijn rol als ergo hier in het mooie Zuid-Afrika.

Ik loop vier dagen per week stage in de preschool van Nkosinathi Foundation (NF). Dit is zoals ik in een vorige post al vertelde, een organisatie van en voor blinde of slechtziende volwassenen en kinderen. Ik ben vooral actief in de preschool met de kinderen. De preschool is een soort kleuterklas speciaal voor blinde en slechtziende kinderen waar ze op hun niveau voorbereidende schoolse vaardigheden leren en blindheid gerelateerde technieken aangereikt krijgen. Tot nu toe is dit al een enorm interessante ervaring geweest maar ook een zeer uitdagende. Ergo is in Zuid-Afrika, naar mijn gevoel, een vrij gekend en welgerespecteerd beroep. Maar aangezien NF een ngo is, is er geen geld om een ergotherapeut in dienst te nemen. Ze zien mijn aanwezigheid hier dus als een groot voordeel en een unieke kans. Dit is enerzijds een heel fijn gevoel, het geeft met het gevoel dat ik wel degelijk verandering kan brengen maar anderzijds geeft dit ook een zekere druk.

Omdat er geen echte ergo ter plaatse werkzaam is waren de eerste weken een beetje zoeken naar wat ik hier als studente ergo kan betekenen. Langzaamaan begin ik wel los te komen in deze rol. Zo ben ik gestart met het afnemen van verschillende assessments bij enkele van de oudste kinderen. Dit is een meerwaarde voor het project omdat veel van de kinderen uit de townships komen en er vaak weinig gekend is over hun beperkingen en mogelijkheden. Aan de hand van deze assessments heb ik al enkele therapieën kunnen opstellen. Deze zijn voornamelijk opgesteld met de focus op het stimuleren van de sensoriek (als voorbereiding op braille) en de groot ? motorische ontwikkeling.

Naast het werken met de kinderen in de preschool gaan we ook meermaals per maand op huisbezoek bij patiënten en bezoeken we reguliere scholen om hen advies te geven over de visueel beperkte kinderen die bij hun naar school komen. Verder heb ik al deel mogen uitmaken van een zeer leerzame workshop voor de ouders. Hier viel me voornamelijk op dat niet alle ouders even onderwezen zijn in de beperkingen van hun kind en dat ze niet altijd over de basiskennis voor de opvoeding van hun blinde/slechtziende kind beschikken. Het was dan ook fijn om mijn kennis met hun te kunnen delen. Maar naast het delen van mijn kennis was het extra interessant om ook van hun verhalen en ervaringen te leren. Zo vertelde één van de ouders dat ze in de township haar kind soms verstopt voor anderen omdat een kind met een beperking vaak nog gezien wordt als een straf van God.

Naast het werken in de preschool in Nkosinathi heb ik ook de unieke kans gekregen om 1 dag per week (meestal op vrijdag) mee te lopen met enkele ergo’s in een zelfstandige groepspraktijk. (Opvallend om te leren was dat de meeste van de ergotherapeuten in Zuid-Afrika als zelfstandige werken). Dit alles is tot nu toe al een fantastische ervaring geweest en het is heel boeiend om de vergelijking te kunnen maken tussen Nkosinathi, wat een ngo is en dus volledig afhankelijk is van donaties, en de iets rijkere (zelfstandige) praktijk met veel meer middelen en meer begoede patiënten die zelf een opleiding hebben gehad.

Zoals jullie kunnen lezen zit ik dus zeker niet stil doorheen deze stage en leer ik elke dag enorm veel nieuw dingen!

XOXO Julie

Molo iedereen,

Na even wachten is hier een nieuwe update vanuit het zonnige Port- Elisabeth.

Mijn weken hier vliegen voorbij en zijn druk gevuld.  Mijn stage is enorm boeiend en uitdagend ( daar meer over in de volgende post). Maar naast stage hebben we hier natuurlijk ook de weekends om dit mooie land te verkennen, de cultuur op te snuiven en te ontspannen. Hieronder een klein overzichtje van mijn avonturen gedurende de afgelopen twee weekends:

Het weekend van 1 op 2 februari, heb ik vrijdagavond heel traditioneel mogen inzetten met een ‘braai’ in mijn gastgezin. Het geven van een braai en samen zijn met vrienden en familie is iets waar de Zuid-Afrikanen om gekend zijn. Veel mensen werken dan ook op vrijdag maar tot s’middags om hun vrijdagse braai te kunnen voorbereiden. Het was een heel gezellige avond en ik ging met een goed gevuld buikje het weekend tegemoet. Zaterdag was het tijd voor de township tour, samen met enkele van de studenten hadden we de kans gekregen om een rondleiding te krijgen van een lokale bewoner. Deze tour heeft ons allen wel even met de voeten op de grond gezet en weer maar eens aangetoond hoe Zuid-Afrika twee extreme uiterste kent. Naast de grote armoede en de criminaliteit waar de townships om bekend staan leerden we ook een heel andere kant kennen. We bezochten  kleinschalige projecten die verandering proberen te brengen, en kwamen in contact met verschillende enorm gastvrije mensen, die ondanks dat ze niet veel hebben, dat wat ze hebben met heel veel liefde delen. Na deze enorm leerrijke dag was het zondag tijd om even uit te waaien op het strand. We huurden een busje en reden naar het strand van Jeffereysbay om te gaan surfen.  Eén van mijn meest favoriete activiteiten in heel de wereld! Na dit goed gevuld weekend kon de stage week weer vol energie ingezet worden.

Het weekend van 9 en 10 februari, was het weekend waar na twee weken het gastgezin en de kamer voor mij alleen te hebben het tijd voor de aankomst van de 3 andere studenten met wie ik de komende 6 weken zal samenleven. Zaterdag heb ik de meisjes een korte rondleiding gegeven en hebben we met alle studenten genoten van de zon en een glaasje wijn in het zwembad. De dag sloten we af, zoals de zuidafrikanen dit doen met een braai. Dit was een heel gezellige avond en de perfecte kans om iedereen beter te leren kennen. De laatste dag van weekend spendeerden we aan de kust en bezochten we de traditionele en lokale markt aan de pier.

Next up, volgende weekend Addo Elefant Park.

Zoals jullie horen dus mooi gevulde weekends met leuke mensen, lekker eten en Zuid-  Afrikaanse gewoontes.

XOXO Julie