Astrid @ Costa Rica

Hola chikas y chikas!

Commo estas?

Muy bien?

Deze week zijn we gestart met een blitsbezoek aan La Carpio.

La Carpio is een illegaal vluchtelingenkamp waar mensen met een Nicaraguaanse nationaliteit reeds meer dan dertig jaar verblijven. Om verschillende redenen zijn ze indertijd naar Costa Rica gevlucht en hebben er zich gevestigd aan de rand van San José. Stapsgewijs kwamen er meer en meer vluchtelingen en ontstond er een echte krottenwijk. Zo zijn er een aantal in San José alleen al terug te vinden. Ze vormen een beetje ‘de schandplekken’ van Costa Rica.

De tico’s kijken hen met de nek aan, omdat ze volgens hen voor veel overlast en criminaliteit zorgen, en ook geen belastingen betalen. Voor de Costa Ricaanse wetgeving zijn het illegalen en ‘bestaan’ ze op papier voor hen dan ook niet. Met erbarmelijke levensomstandigheden tot gevolg. Op het einde van de krottenwijk bevind zich namelijk een enorme vuilnisbelt waar dagelijks 400 vrachtwagens het vuil van heel San José komen dumpen op de vuilnisbelt. Omdat zij geen belastingen betalen wordt het vuil bij hen NIET opgehaald en moeten zij hier zelf in voorzien.

Nu, om één of andere reden slagen deze mensen er niet om zich te organiseren en hun vuil naar de vuilnisbelt te krijgen. Het beland dus met grote hopen, open en bloot op straat. Gecombineerd met open riolen, en de gigantische vuilnisbelt die in de verte ligt te ‘blinken’ hoef ik er geen tekening bij te maken dat de geur AFSCHUWELIJK is, en dit een zeer onhygiënische manier van leven is met vele gezondheidsrisico’s tot gevolg! Lange tijd hadden ze nochtans een eigen vrachtwagen waardoor het vuil na verloop van tijd dan toch werd opgehaald. Maar nu is deze stuk… Dus het vuil geraakt nu zeker niet meer weg en stapelt zich meer en meer op.

Ik wil hierbij zeker niet voor activiste spelen die zegt dat Costa Rica hier volledig in de fout gaat. Want het moet gezegd ondertussen heeft de Costa Ricaanse overheid wel gezorgd voor stromend water, elektriciteit, scholen, ziekenhuis en een EBAIS centrum. En is dit bovendien geen probleem dat enkel Costa Rica treft. Ook bij ons in Europa hebben/hadden we een aantal schandvlekken waar illegale vluchtelingen in erbarmelijke omstandigheden proberen te (over)leven : het voormalige vluchtelingenkamp Calais in gedachten!  We hebben daarbij met de hele groep samengezeten en gebrainstormd over mogelijke oplossingen voor het vuilnisprobleem en deze overgemaakt aan de organisatie die zich ontfermt over La Carpio. Benieuwd wat ze er mee zullen aanvangen..

Ik was danig onder de indruk werd er wat verdrietig van. Je kiest namelijk niet waar je wieg zal staan… Ben ik blij dat het mijne in de botermelkstraat 19 mocht staan. En dan nog in ‘OILSJT dé weireldstad’! 🙂

Hoe dan ook de week vorderde alweer, ik ging naar het EBAIS centrum om afscheid te nemen en de nodige papieren te laten ondertekenen en ging samen met de Amerikanen nog een dag naar het strand. Allemaal heel gezellig! Zaterdagavond ging ik samen met Marissa nog een biertje drinken en klinken op onze mooie tijd samen. Daags nadien vertrokken ze terug naar Amerika en ik richting de Chirripo…

Mijn lieve deugd als iemand dat ooit nog een ‘wandeling’  durft te noemen!!! Dat is dus géén wandeling, maar een pure marteltocht van de eerste tot en met de laatste kilometer. Ik voelde me als Christus die zijn kruis de berg opdroeg, gekruisigd werd en minstens tien keer weer herrees!!! Ik ben mezelf daar meermaals tegengekomen…

Ik zal nu niet beweren van mezelf dat ik zo sportief ben, maar met een ware wandelfanaat als mama ben ik nu wel van kleins af ‘gewoon’ om te ‘wandelen’. Laatst hebben we de Toebkal in Marokko beklommen, de Christoffelberg in Curaçao en de tafelberg in Zuid-Afrika dat was allemaal al erg vermoeiend maar verbleekt  bij de beklimming van de Chirripo .

Elke kilometer bleef stijl stijgen. Ik was eerst van plan om de tocht alleen te doen men beweerde dat alles goed stond aangeduid. Maar ik voelde me daar toch niet zo goed bij en heb me toch maar een een gids ‘gehuurd’. Het heeft me een berg geld gekost maar ik was heel dankbaar dat ze bij me was.  Ze was diegene die zei: ‘Kom we gaan weer verder!’ of ‘nog 200 m en we zijn aan de volgende kilometerpaal’ aanmoedigingen die je wel kunt gebruiken. Ik moet wel zeggen de momenten dat we stopten  ik wel steeds onder de indruk  was van de vegetatie en mooie vogels. De zon scheen niet, het was vooral mistig en donkerder wat het REGENwoud een sprookjesachtig decor gaf! Heel mystiek!

Het basecamp was koud maar groot en goed voorzien van onder andere extra dekens. Er is ook personeel dat kookt, onderhoud , de administratie doet, telt of iedereen die gestart is ook echt aangekomen is! Met andere woorden die mannen moeten voor hun werk die beklimming meermaals per maand doen, en mogen s’avonds nog uitrukken wanneer iemand niet aankomt… Pfffffft jawadde zeg! Goed zot als j’et mij vraagt! Maar gelukkig uiteraard dat ze er zijn,  ik kan er alleen maar veel respect voor opbrengen!

Om half drie s’nachts zijn we vertrokken richting de top. De laatste 500 meter moest ik zoals een aapje op handen en voeten omhoog klauteren. Eenmaal boven: wat een zicht, wat een voldoening! Tranen van contentement! Mijn naam en datum in het boek genoteerd. En konden we aan de terugtocht beginnen. Voorzichtig voetje voor voetje, meter voor meter. Laatste dat ik wou was daar op mijn smikkel vallen, iets breken en daar uren liggen vooraleer ze je kunnen helpen. NO THANK YOU!

Maar uiteraard het REGENwoud zou het regenwoud niet zijn wanneer het er bijna dagelijks eens goed regent!!!  Aan kilometerpaal 14 begon het te gieten, te gieten, en nog is te gieten. Waardoor het hele pad in een grote modderpoel veranderde. Meerdere keren ben ik languit op mijn kont gevallen, werkelijk alles was doorweekt. Tot mijn paspoort toe! Om den duur keek ik er niet meer naar of ik nu in een plas trapte of niet, maakte toch geen fluit meer uit. Liever uitkijken dat ik niet weer viel… En dan EINDELIJK was de verlossing daar: het was gedaan ik had het gehaald! Met enorme spierpijn de volgende dagen tot gevolg. Een oud vrouwtje heeft er niets tegen. Manken, gezwollen voeten, keel die dicht zit… Hohohho Chirripo you almost got me but i DID IT !

De laatste dagen werden hier verder gevuld met afscheid nemen, mijn pijnlijke spieren laten soigneren en inpakken voor vrijdag! Vandaag zijn we donderdag, en vanavond houd ik nog een afscheidsdiner met Rosa, waarbij ik haar ook zal bedanken voor de voorbije weken. Ik vind het bijzonder jammer dat ik haar niet (direct) meer zal terugzien… Maar wie weet ooit… We zien wel!

Speciale dank hierbij aan mijn ouders die me voor de tweede keer zo’n kans gaven. Het was dé perfecte afsluiter van mijn verlengende studententijd en  ik blik tevreden  en dankbaar terug naar dit hele avontuur. Waarbij ik vele mensen mocht ontmoeten en vele plaatsen kon ontdekken.  Maar toch… zoals het klokje thuis tikt… tikt het nergens… Ik ga graag weg, maar keer ook even graag weer terug. Ik kijk ernaar uit iedereen terug te zien en Gregory een dikke kus te geven. Hem heb ik toch wel het hardst gemist, hehehehehehehehe 😉

Hasta luego!

Astrid

Hola chikos y chikas!

Commo estas?

Nu begint de tijd toch echt te vliegen als j’et mij vraagt… De stageweek hier is alvast goed begonnen met de komst van nieuwe medestudenten. Er zijn twee Amerikaanse studentengroepen aangekomen: 1 groep afkomstig uit Texas, de andere uit Arizona. Met beide groepen kan ik het zeer goed vinden! Amerikanen zijn naar goed gewoonte open, erg vlot en zeer enthousiast. Ze nemen je zo op in hun groep. Twee meisjes uit Arizona wonen ook in hetzelfde huis als mezelf: heel aangenaam om s’avonds nog wat te kletsen samen met Rosa alvorens te gaan slapen.

Zo ben ik met beide groepen regelmatig op stap geweest: iets gaan drinken, naar the mall, karaoke… You name it! Heel tof want daardoor zijn mijn avonden hier ook wat meer gevuld (zoals ik het me ook had voorgesteld toen ik naar hier kwam). Overdag loop ik samen met de Texaanse groep stage!

Het is heel erg plezant dat ze erbij gekomen zijn, ik lach me kapot met al hun uitspraken. Het is bovendien ook fascinerend om te zien hoe de twee groepen afkomstig uit hetzelfde land, er tegenstrijdige politieke visies op nahouden die mijlenver uit elkaar liggen… De ene groep is overtuigd Trump aanhanger, pro wapendracht en jagen,  de andere compleet het tegenovergestelde! Zeer interessant gegeven als Europeaan en buitenstaander. Zeker wat betreft de wapendracht…

Maar kom die andere manier van denken heeft echter nooit gespeeld tijdens deze stageweek, integendeel! Ik krijg nu plots ook Spaanse lessen voorgeschoteld… En ik ben binnen twee weken bijna  weg ! Maar kom beter laat dan nooit zeker?

Deze week zijn we met het ATAPP team de kindjes in het weeshuis gaan vaccineren. Dit weeshuis werd opgericht en gefinancierd door de  overheid. En ik moet het zeggen zoals het is: Tico’s dat hebben jullie goed gedaan! Wat een mooie ruime propere en kindvriendelijke omgeving. Ik dacht eerst dat het een privé initiatief betrof. Groot was mijn verwondering : chapeau Costa Rica!!! Er werd  heel goed voor de kindjes gezorgd met opvoedsters die de kinderen veel affectie gaven. Deze kinderen groeien (materieel gezien) op in betere omstandigheden, dan het gemiddelde Costa Ricaanse kindje, die wel nog bij zijn ouders leeft. Het is natuurlijk het ene bij het andere: want wie wil nu niet zijn/ haar roots kennen en daarbij liefdevol opgevoed worden door je ‘armere’ biologische ouders ?

In ieder geval alle kindjes hadden direct mijn hart gestolen maar er was er ééntje bij waar ik het nu echt voor had en had ik niet beter geweten ik had het meegenomen 😀 ! Het was een jongetje van amper vier maanden oud: weggenomen van zijn gedrogeerde moeder maar wat een lachebekje :). Hij verwelkomde mij met zen grootste glimlach en vrolijk baby gebral toen ik hem groette en even onnozel deed boven zijn wiegje! Heel aandoenlijk om te zien en menige keer prikte de tranen in mijn ogen. Enerzijds om zoveel babyvreugde anderzijds voor de grote rugzak die hij nu al op zijn kleine schoudertjes moest torsen…

Het was alvast een geruststelling dat er hier zo goed voor hen gezorgd werd en ze omringd werden door liefdevolle opvoedsters! Maar toch: het is niet alle kinderen gegund. Adoptie/pleegzorg in Vlaanderen: het is dan ook iets waar ik zeker voor opensta! Nu nog Gregory overtuigen 😉 <3

Ps: het kindje waarover ik spreek is dus niet het meisje vanop de foto!

De week vorderde en alweer werd het vrijdag. Waarbij ik een tripje had gepland richting Jaco samen met mijn Duits vriendinnetje Viktoria. Jaco is amper twee uur rijden van San José en is een aangename toeristische badplaats! Jammer genoeg was het ook daar regenseizoen (je moet weten dat het hier sinds mei ELKE dag begint te GIETEN DONDEREN BLIKSEMEN WAAIEN alle weergoden die tegelijk in actie schieten rond 15 u en het stopt NIET meer…).Dus de avond was wel plezant gevuld: met lekker eten en een goede cocktail maar het slechte weer was toch pretbederver.

Zondagvoormiddag hebben we ons aan een ‘klein’ wandeltochtje gewaagd: we gingen de twee ‘vieuwpoints’ bezoeken. Jawadde mijn frak aan die ’trektocht’ hadden we ons beiden niet verwacht! Van een kleine hiking gesproken… en dat met mijn flipflops aan en mijn strandtas aan het meezeuelen! Net niet op mijn kont gevallen of in een reuzegrote mierennest getrapt!Maar gelukkig hebben we hierbij ook veel wildlife gespot: crazy monkeys in the threes die veel ambras maakten met elkaar en van tak naar tak sprongen, griezelige zwartgroene gifkikkers, en tucans rechtboven ons hoofd! Deze keer van dichtbij te bewonderen maar niet vlot te fotograferen! Het was dus zeker en vast de moeite waard!Eens we terugkeerden zagen we de regen en donderwolken alweer samentrekken, dus we besloten ons te douchen, te lunchen en de bus om 3pm te nemen richting San José VOOR het alwéér begon te gieten!

Op naar mijn laatste stageweek, waarna naar mijn mening de climax van deze stageperiode eraan komt: mijn tweedaagse hiking naar het dak van Costa Rica: The Chiripo op 3,820 meter  ! Benieuwd wat dat gaat geven? IK OOK!!! Vooral omdat dit NIET is opgelegd door moeder de vrouw, neen beste mensen geheel op eigen initiatief en vrijwillig ga ik deze kamikazetocht ondernemen… Ongelooflijk waar gaan we het schrijven? Ik ben nu al een beetje bang, hopelijk breek ik niets… Maar kom we gaan ervoor: vol goede moed! Mama mia wat doe ik mezelf toch aan?!

Hasta luego!

Astrid

Ola chikas y chikos!

Comme estas? Muy bien?

De week vloog hier alweer voorbij: ongelooflijk hoe snel de tijd nu gaat, het komt er nu echt op aan om slim te kiezen wat ik nog allemaal wil doen. Wat de stage zelf betreft zag mijn week eruit zoals alle voorgaande. Het is nu echt aangenaam om op het EBAIS centrum te mogen werken. Ik ken nu echt goed de werking, ik begrijp de taal ook veel beter en men begint me nu ook echt als deel van het team te beschouwen. Kortom: een heel fijn gevoel!

Het regenseizoen begint hier wel zijn tol te eisen, door de grote vochtigheid zijn er véél meer insecten: zo ook op mijn kamer!!! Een hele troep vliegen zaten overal verspreid: op de ruiten, in de gordijnen, de kast, mijn bed… Ze vlogen verdorie tegen mijn hoofd en vielen in mijn decolleté! Tot mijn verbazing waren er plots ook welgekomen helpers ter plaatse( gekko’s) die ze vrolijk allemaal  oppeuzelden. Ik dacht: ‘Oké mannen doe zo voort , maar ondertussen ga ik toch even een speciale spuitbus aan Rosa vragen, alsook een borstel en vuilblik om de al de dode vliegen bijeen te rapen!’

De week kabbelde dus rustig voort en ik keek alweer volop uit naar het weekend: want dan zou ik de vlieger nemen naar Panama! Het was géén goedkoop ticket maar ik wou echt graag het Panamakanaal gezien hebben nu ik ‘in de buurt’ was en met de bus was het meer dan tien uur rijden. Voor enkel het weekend daar te zijn had ik die lange busrit er niet voorover. Dus dan maar liever de dure vlieger op!

Tijdens die vlucht heb ik mijn goed hart laten zien, het meisje naast mij was heel erg zenuwachtig. Ik had eerst de indruk dat ze aan het huilen was omdat ze misschien afscheid  had moeten nemen, maar ze had vooral last van vliegangst… Ze was ook wat kortademig aan het worden en klampte haar vast aan haar stoel en zat er helemaal gespannen bij. Ik vroeg haar wat er scheelde: en ze zei direct dat ze erg bang was om te vliegen maar dat ze van haar werk op verplaatsing naar Panama moest.

Ik probeerde haar voor het opstijgen wat af te leiden door met haar een babbeltje te slaan en dat leek gelukkig te helpen. Ik had haar ook gezegd dat ze gerust mijn hand mocht vasthouden wanneer ze dat nodig vond. Je kan het al raden eens de motors van het vliegtuig in gang waren gezet: had ze mijn hele arm vast en klampte zich bibberend aan me vast. Uiteraard vond ik dat helemaal niet erg integendeel. Ik probeerde haar terug gerust te stellen, en zei dat ze heel rustig in en uit moest ademen… Eens we goed op weg waren verdween die spanning terug. Gelukkig maar!

Naarmate de vlucht vorderde zag ik dat ze terug zenuwachtig werd ook omdat we wat turbulentie hadden. Ik dacht bij mezelf wat kan ik nu nog doen om haar te helpen? En plotseling wist ik hoe: ik gaf haar mijn tweede paar oortjes waardoor ze een serie kon bekijken op de schermpjes. Dat wist haar te kalmeren doordat ze haar aandacht op iets anders kon vestigen.

Uiteraard eens we begonnen aan de daling was ze terug één en al spanning en klampte ze zich terug aan me vast. Wat moet dat vreselijk zijn vliegangst hebben… Ik kan het me niet voorstellen maar het zag er alvast niet aangenaam uit! Anyway,  eens we veilig en wel waren geland, bedankte ze me uitgebreid. Ook ik vond van mezelf dat ik flink was geweest en nu wel wat ‘good karma’ verdiende om er een geslaagde solo Panamatrip van te mogen maken…

Panama kom je echter niet zomaar binnen! Wanneer je de douane passeert trekken ze een foto van je en nemen ook vingerafdrukken. Wat anders als bij ons dus… Je kan er enkel betalen in dollars: er is geen plaatselijke munt zoals in Costa Rica. Ik nam een taxi richting mijn hostel. Onderweg doemde ’the skyline’ van Panama city al voor me op. Wauw!

Mooie indrukwekkende hoge wolkenkrabbers her en der verspreid (zoals onder andere de Trumptower). Alsook veel banken, casino’s, alle grote luxemerken winkelcentrums, met andere woorden veel ‘glamour and glitter’… En in de schaduw van dat alles de kleine krottenhuisjes van de gewone mensen die toch proberen een beetje te ‘leven’. Het contrast kon eigenlijk  niet groter zijn en oogde ook erg triestig…

Hoe dan ook ik ging naar mijn hostel en installeerde me daar op de slaapzaal voor vrouwen. Waarna ik  terug een taxi nam richting de hop on/off bus die ik had gereserveerd. En dat bleek een goede investering te zijn! Het was een aangename manier om Panama te verkennen. Ik stapte af aan een halte en een uur later was de volgende bus daar alweer. Op dus naar het Panamakanaal: wat een indrukwekkend bouwwerk!!! Echt de moeite om eens gezien te hebben. Reusachtige schepen die eventjes hun poep moeten intrekken en door het kanaal worden geduwd richting de grote oceaan en zo ongeveer 38 per dag ! Voor één gigantisch reuzen vrachtschip is er ongeveer een twintigtal minuten nodig om hem te ‘versluizen’. Machtig om te zien en zijn 15 dollar waard.  Wie dus ooit hier in de buurt is MOET het zeker gezien hebben!

En zo vorderde mijn weekendje alweer, en was het alweer snel tijd om mijn trolley te nemen en richting de luchthaven te trekken. Mijn vlucht was om 9AM. Dus ik had heel flink een taxi genomen om 6AM zodanig dat ik er twee uur op voorhand zeker zou zijn. Ik ging door de douane en wachtte aan de borden om te zien waar mijn gate zou zijn. Het werd 8u, 8u15, 8u30 en nog steeds NIETS op de borden. Ik begon al wat ambetant te worden en begaf me naar de balie waar de dame mijn ticket bekeek en me grijnzend aankeek. Ze zei dat mijn vlucht om 9PM was met andere woorden vanavond!!!   O.MY. GOD. ARE YOU SURIOUSLY???

Pahahaha ik heb mezelf daar vijf minuten echt zwaar staan uitlachen. Gelukkig was het op deze manier en niet andersom! Ik was in ieder geval meer dan op tijd wakker om er nog een extra dagje Panama van te maken… En dat heb ik ook gedaan: ik nam terug een taxi naar mijn hostel (waar ze ook eens goed met mijn kop gelachen hebben) om me dan vervolgens terug naar de toeristenbus te begeven en de rest van de Panama city plekjes te verkennen… Om dan s’avonds om 6PM terug te keren naar de luchthaven en op de vlucht van 9PM te springen richting San José ! Eind goed, al goed!

Tja, op zijn ‘Astrids’ zeker… 😉 😉 Hihihihihi

Daarmee weet ik weer wat te vertellen :):)

Hasta luego !!!

Astrid

Ola chikas y chikos?

Commo estas?

Een ding kan ik jullie alvast vertellen: het regenseizoen heeft hier onverbiddelijk zijn intrede gemaakt! Elke dag regent het hier nu vanaf 16 uur en meestal gaat dat zo door tot s’nachts. En neen het is géén motregen: het regent dat het giet!!! Zotte bliksems en donders erbij genomen: is het een mooi schouwspel als je er niet door moet lopen. Maar zoals je wel kan raden: Bibi moet er wél eens door om ’thuis’ te geraken… Een verzopen water kieken heeft er niets tegen!

De weekdagen zijn hier vrij routineus: overdag loop ik stage  vanaf 7u30 tem 16 uur in het EBAIS gezondheidsentrum. Mensen ontvangen op het ‘pre-consultorio’: parameters meten, anamnese afnemen. Men gaat vervolgens op ‘consultorio’ bij de dokter, deze laatste schrijft een behandeling uit, en die voeren wij verpleegkundigen dan uit: vaccinaties, wondzorgen, inhaaltherapie… You name it, in EBAIS gebeurd het!

Ook bij de ATAPP equipe wordt ik nog steeds ingepland : tegenwoordig gaan we echter op bezoek in de scholen waar er een soort PMS geïnstalleerd wordt. Parameters meten, zicht en gehoortesten die worden afgenomen bij de kinderen, vaccinaties (met veel traantjes), op bezoek bij de dokter. Zo zien mijn dagen er hier dus voornamelijk uit: and i love it! Hoe je het ook draait of keert een mens heeft wat structuur en voorspelbaarheid nodig in het leven: zo ook in die Costa Ricaanse editie van mij 😉

Hoewel de weekdagen routineus zijn : is het weekend dat allesbehalve! Deze keer bracht het einde van de week Viktoria (mijn Duits vriendinnetje hier) en mezelf in Puerto Viejo dat gelegen is aan de Caraïbische kant van Costa Rica. Amai: zo zalig daar! Genieten op en top, prachtig strand, heerlijke smoothies, zalige hostel met vele tukans in de bomen, en toffe souvenirs shops (waar ik veel te veel geld heb uitgegeven)! Wat wilt een mens nog meer? Juist ja: een avond zonder regen! Want hoewel we wel zin hadden in een avondje stappen, was het weer hier onverbiddelijk: het goot voor de rest van de avond. Waardoor er niet veel anders opzat dan rustig nog wat te drinken en te gaan slapen.  Al die vochtigheid hier heeft duidelijk ook gevolgen wat betreft het aantal muggenbeten! Al die tijd geen enkele te bespeuren tot dit weekend! Plots stond mijn voet helemaal vol, en JEUKEN dat dat doet! Akkerdjie… Volgende keer toch maar insmeren 😉

En zo zat het weekend er alweer snel op, en heb ik hier plots slechts drie weekends meer op de teller ! Halleluja: ik zal keuzes moeten beginnen maken van wat ik hier nog allemaal wil doen?!  De komende weken gaan spannend zijn mede omdat ik op mijn eentje richting Panama trek, en omdat er nu eindelijk andere studenten gaan arriveren (waardoor ik niet meer alleen ben) en die zelfs hier bij mij ’thuis’ gaan slapen (joepie?!). Ik ben alvast erg benieuwd Costa Rica…

Hasta la proxima!

Astrid

Ola chikas y chikos,

Commo estas?

Met mij gaat alles hier zeer goed. De voorbije stageweek liep gelijklopend aan de vorige: nog steeds (te voet) meegaan met ATAPP (thuiszorgorganisatie die bij de mensen thuis langsgaat voor gezondheidspreventie en het toedienen van vaccinaties) en het ontvangen van patiënten die langskomen in EBAIS (gezondheidscentrum waar patiënten op consultatie komen en behandelingen alsook medicatie kunnen verkrijgen).

De week verliep heel vlot: want ik had het zelfs niet door dat het plots al vrijdag was en dus verlengd weekend! Dit keer was het een nog specialere editie dan anders, want ik zou nog maar eens een landgrens kruisen:  ik ging naar Nicaragua, meer bepaald richting San Juan Del Sur! Daar zaten twee medestudenten verpleegkunde: Leila & Noémie (ook van Odisee) op stage, en we hadden het in ons hoofd gekregen om elkaar ‘halverwege’ te ontmoeten! Zo gezegd zo gedaan die vrijdagochtend vertrok ik om 7u30 0 richting Nicaragua met de Ticabus. Het was een aangename busrit: met goede WIFI, airconditioning, filmpje, drankje: kortom alles voor een comfortabele reis van uiteindelijk zes uur!

Nicaragua en meer bepaald San Juan Del Sur is mooi, verschrikkelijk warm en vooral ook veel goedkoper dan Costa Rica! Plotseling was ikzelf Astrid Heyvaert ’the ritch bitch’ van ’the rich coast’ (alias voor Costa Rica). Hihihi… En dat gegeven heb ik me zeker en vast laten smaken: met lekkere goedkope cocktails (€2), uitgebreid eten, en een goed beentje zwieren in één van de vele danscafés die je daar treft! Het bruist er namelijk van de toeristen… En volgens mijn medestudenten merkte je dat er ook aan, zij vonden het hier opmerkelijk duurder in vergelijking met de plaatsen waar zij stage lopen in Nicaragua. Ikzelf was me van geen kwaad bewust… Maar mijn geld was wel écht op op het einde van de rit. Woepsieeee 😉 Sorry not sorry!

De hostel waar we verbleven was vlak aan het strand, met zwembad en poolbar inclusief: Heerlijk! Wanneer het donker werd en je ging douchen of naar het toilet dan werd je vergezeld door ‘Sebastiaan de krab’ en ‘Kikker’, die je even aanstaarden en dan plots weer in het muurtje verdwenen… Bye bye kleine gluurders, tot het volgende douchemoment  😉

Ook het ene taximoment zal ik nooit vergeten: om één of andere reden kon onze hostel geen taxi voor ons regelen, Uber werkte er niet. Dus konden we niks anders doen dan er zelf in de donkere op uit te trekken en te liften. In mijn eentje zou ik dit nooit doen maar omdat we nu met drie waren dachten we: ‘kom maar op!’. Ik hield de eerste auto tegen, twee mannen zaten erin, en ik vroeg in mijn beste Spaans (ahum: lees met veel haar op) of we meekonden liften. Ze gingen akkoord en  ik hield het handvat van de auto al vast om in te stappen toen , ik Noémie hoorde  zeggen: ‘Astrid zijt ge wel zeker e’? En dan plotseling… haalden ze twee geweren boven!!! Holy moly.. Daar stonden we dan met onze mond vol tanden, eventjes perplex niet meer weten wat te zeggen! Ze zaten wat te lachen en te giechelen, tot we plots het logo zagen op hun polo’s :  het waren agenten die de stranden controleerden. We konden het dus eigenlijk niet beter getroffen hebben! Maar je kan u best wel voorstellen dat het even slikken was! Achteraf hebben we er  goed mee gelachen.

En zo vorderde ons weekendje en kwam er helaas ook een eind aan. Ik nam de taxi terug naar Rivas om daar om 12u de bus terug te nemen. Althans dat DACHT ik toch dat het om 12u was. Maar wat bleek? De bus zou er pas zijn om 14u. GREAT! Daar sta je dan. Zonder plaatselijke munt (want alles was uitgegeven) in de brandende zon om het op zijn Aalsters te zeggen ‘ te zoien’. Zweten, dorstig en hongerig, en een onvriendelijke vrouw in het kantoortje van de Ticabus, just what  Astrid needed. De vrouw in dat kantoor: had duidelijk geen zin om te werken. Ze had het poortje  gesloten ondanks dat het eigenlijk open moest zijn. Ik wenkte haar meermaals maar ze negeerde me wijselijk. Toen ze dan toch uiteindelijk zuchtend en blazend opendeed: was ze zeer onvriendelijk. Ze  begon zelfs te roepen. Beweerde ook dat ik mijn vliegticket zou moeten laten zien en dat ik anders de bus niet zou mogen betreden.

Toen kreeg ik het helemaal. Ik had uiteraard mijn vliegtickets niet mee (ik wist dat niet om te beginnen) en had ook geen WIFI ter beschikking om mijn ticket op te zoeken. Ik liet het dwaas mens voor wat ze was en ging terug naar het bushokje. Daar was gelukkig een Europese medepassagier die engels sprak en me gerust stelde: ik zou zeker de bus op mogen.

Na twee uur wachten in de brandende zon zonder eten of drinken was de Ticabus er dan eindelijk! En kon ik zonder problemen opstappen. Joepie koelte, verfrissing, wifi! Toen ik wat indommelde kwam  plotseling dat onbehaaglijk gevoel van die tickets terug binnen… Want effectief je weet maar nooit dat het dwaas mens dan toch gelijk had, en dan stond ik daar zeker mooi voor choco: de bus met wifi al over de grens en bibi lekker zwetend en zonder geld de andere kant ervan. NIETS VAN!  Het zekere voor het onzekere genomen en dus snel het   thuisfront opdracht gegeven om me een screenshot van de tickets door te sturen (dank u Ine en papa). Allesinds niets te laat want plots was daar dan de grens en effectief om Costa Rica terug binnen te mogen als toerist, moet je kunnen aantonen dat je binnen de dertig dagen het grondgebied ook weer effectief zal verlaten of je komt er niet in! Ai caramba: twee minuten chance gehad! Of dat doemscenario was misschien wel waar geweest. Ik kon alleen maar denken: ‘Dankjewel mevrouw om zo dwaas te doen, want anders had ik het allicht niet geweten, en in de miserie gezeten!’

Na een lange busreis was i k dan uiteindelijk om 22u  ’thuis’, ik nam een douche dook mijn bed in, en viel als een blok in slaap!

Hasta la proxima!

Astrid

Ola chikas y chikos!

Commo estas?

Na het vertrek van de Belgische delegatie had ik het lastig. Mede dankzij het Paasweekend waardoor alles hier gesloten is. Wat maakte dat ik vier volle dagen plots moest vullen, zonder dat er ook veel te doen was… Niet gemakkelijk, maar kom we zijn gelukkig niet bij de pakken blijven zitten, en hebben er ons doorgeworsteld. Met als resultaat dat ik die zondag tijdens de paasprocessie (halleluja) een Duits meisje heb leren kennen die hier werkt als au-pair: Selina! We wisselden gegevens uit en spraken af om samen nog wat uitstappen te maken. Achteraf was het wat mij betreft bang afwachten of we nog wat van elkaar zouden horen. Ik wilde uiteraard niet opdringerig overkomen… Maar die dinsdag was het dan plots zover. Ik kreeg een berichtje van haar met de vraag of ik volgend weekend niet mee wou gaan  richting Uvita een kustplaats langs de pacific! Haar vriendin Victoria zou ons vergezellen. EUREKA twee vliegen in één klap zou ik zo zeggen 🙂 🙂 🙂

Wat de stageweek betrof deze zag er als volgt uit:

Maandag gingen we de hoofden van de schoolkinderen gaan controleren op luizen…Inderdaad die hardnekkige kleine beestjes die erg jeuken. Gelukkig waren er op de honderden kinderen maar 15 die ‘betrapt’ werden. Wat in verhouding zeer weinig is. Want of je het nou leuk vind of niet, maar het hebben van luizen is nu eenmaal iets dat typisch is voor de kindertijd, en dat bovendien iederéén kan overkomen. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik die avond direct in mijn douche ben gesprongen  om mijn haren te wassen. En voor de zekerheid heb ik toch maar mijn uniform in de kookwas gestoken! 😉 Het zekere voor het onzekere niet waar 😉 .

Dinsdag mocht ik dan eindelijk mee op stap met ATAPP. Dit is een vorm van thuisbegeleiding die langsgaat bij de mensen in de buurt om hen informatie te geven over hun gezondheid en hoe ermee om te gaan. Ze geven ook aanbevelingen en richtlijnen mee. We meten vervolgens de bloeddruk en het gewicht bepalen hun BMI, en er wordt een vragenlijst overlopen. Vervolgens bekijken we ook hun vaccinatiekaart en gaan na of er eventuele vaccinaties extra moeten gegeven worden. Zo ja? Dan mocht ik deze intramusculaire spuitjes toedienen. Alsook het meten van de bloeddruk en het gewicht.

JOEPIE!!! Eindelijk actie, praktijk! Het interesseert me mateloos om te weten hoe patiënten écht leven. In het ziekenhuis heb je daar geen totaal beeld van. Ik vind het heel tof om met deze mensen op de baan te zijn, deze vorm van thuiszorg is sowieso iets dat ik binnenkort in België ook wil gaan doen. MAAR vergis u niet het is fysiek best vermoeiend want hier wordt er NIET rondgereden met de bekende autootjes! Neen, neen, dames en heren! Hier doen ze alles te voet ! In de blakende zon geladen met een parasol, zonnecrème, water en een rugzak vol met het gerief dat je voor die ronde nodig zal hebben. Lees: een weegschaal, bloeddrukmeter, frigobox met alle vaccins, spuitjes, watjes, pleister, ontsmetting, vragenlijsten. Je bent met andere woorden aardig geladen en de wegen zijn hier echt niet plat! Integendeel ze gaan continu flink naar beneden of naar omhoog. Iedereen die hier ooit geweest is zal het kunnen beamen. Het maakt dat het best intensieve dagen zijn maar tegelijkertijd ook hele leuke de tijd vliegt werkelijk voorbij.

Eindelijk werd het weekend, en maakte ik mijn valiesje klaar om richting Uvita te vertrekken. We spraken die zaterdagochtend af om 6 a.m aan de busterminal ( het busverkeer is hier bijzonder goed geregeld, je zit ook op een moderne autobus goed voorzien van airconditioning). Tegen de middag waren we eindelijk in Uvita. Waarna we te voet naar onze hostel zijn gestapt. Het slechtste idee ever… Want daar in Uvita was het 36 graden en géén streepje wind te bespeuren. Alsook wegen die vlot op en neer gaan in het landschap. Het hoeft geen betoog dat ik in dit geval mijn lesje geleerd heb en de volgende keer op dat uur een taxi zal betalen!!! We gingen dan direct richting het strand van Uvita. Wat daar zo speciaal aan is? Wel: de twee baaien komen daar samen in de vorm van een walvisstaart. En als je véél geduld hebt zou je er ooit een walvis kunnen spotten. Maar die tijd hadden we dus niet… Alsook zie je de jungle zich verenigen met het strandleven. Buitengewoon prachtig en erg genieten! We hebben die dag afgesloten met een happy hour: para mí un cóctel: tequila sunrise a favor 😉 😉 OLE!

De hostel waar we verbleven was aangenaam: maar de wifi verschrikkelijk! Voor mij persoonlijk maakte het deel uit van de charme van dat weekend: het zorgde er namelijk voor dat mensen véél meer tegen elkaar gingen spreken! Het was een ware ‘verbroedering’ van Fransen, Hollanders, Duitsers, Amerikanen en mezelf als enigste Belg. Een gezellig boeltje als je’t mij vraagt. Ik heb er enorm van genoten en er werd veel gelachen. Die zondag zijn we naar de waterval gaan kijken die vlak naast onze hostel lag om daar nog even te chillen alvorens de bus terug naar San José te nemen (1 p.m).

Dat laatste werd nog even een klein avontuur om tijdig een taxi te vinden. We hadden er eentje opgebeld maar die redeneerde duidelijk in Ticotijd (de bus doet dat natuurlijk niet) en kwam maar niet aanrijden! Het was de laatste bus, dus we MOESTEN hem wel hebben of we hadden een probleem! Het was of rennen naar het dorp (20 minuten wandelen, in de blakende hitte ALWEER) of toch nog ergens vervoer proberen regelen. Dan heb ik maar mijn stoute schoenen aangetrokken en de eerste de beste auto doen stoppen. Wat bleek het te zijn? Een rood metalen pick up met achteraan een laadbak waarin een grote loslopende hond genaamd ‘Maily’ ons verwelkomde! De hond was gelukkig heel erg braaf en veel keuze hadden we ook niet, dus sprongen we samen met de Amerikanen in de laadbak! Heerlijk toch in feite? Voor zoiets zou je in onze Belgische contreien een boete kunnen krijgen en hier kraait er geen haan naar! Gewoonweg zalig: ‘PURA VIDA!’ in de correcte zin van het woord! 😉

Hasta la proxima !

Astrid

Hola chikos y chikas!

Commo estas? Muy bien?

Nadat de laatste delegatie was gearriveerd was ons 18 koppig gezelschap compleet, en kon mijn paasvakantie van start gaan!

De reis werd direct goed gestart met een tweedaagse richting Tortugero. Dit is een dorp aan de rand van het nationaal park. De naam wil net zoveel zeggen als ‘schildpaddorp’. De stranden van dit gebied zijn namelijk belangrijk nestplekken voor bedreigde zeeschildpadden! Het is een klein dorp dat slechts per boot door het oerwoud  of per vliegtuigje bereikt kan worden. Zo gingen wij ook die ochtend op pad. We werden aan het hotel opgepikt door een busje waarna de reis door een prachtig landschap vervolgd werd. We hebben daarbij ook een bananen en ananasplantage gezien! Eens aangekomen in het nationaal park wordt je met hebben en houden op een klein bootje gezet en gaat de tocht verder over het water! Zalig !!! Zoveel groen, prachtig landschap. Zoals Celien zo mooi citeerde: ‘ Werkelijk: 50 shades of green.’

We werden ook goed ontvangen met een welkomstcocktail er was een zwembad aanwezig, heerlijk eten, en verschillende activiteiten werden voorzien. Zoals een bezoek aan het dorpje, wandelingen op zoek naar wildlife (en ook gezien en gevonden zoals Sid de luiaard, verschillende tropische vogels, Kroko de krokodil, en gigantische blauwe krabben die je griezelig aanstaren). We kregen ook de kans om te kajakken waarbij ik eerlijk gezegd toch niet helemaal op mijn gemak was: ik zag echt overal krokos opduiken! 😉 Drijvend hout in het water weetje wel… Ook de terugkeer naar de bewoonde wereld was een ware onderneming waarbij onze boot het even liet afweten, en mijn dappere boyfriend Gregory en zijn compagnon Jasper, als stoere zeebonken in het water sprongen om een handje te helpen. Oooooouuuh, zwijm zwijm… 😉

Kortom Tortugero is een must see in Costa Rica!!!

Eens terug in San José hebben we de huurauto’s opgepikt en ging het richting de Arenal vulkaan in de provincie la Fortuna. Dit is een behoorlijk pittige wandeling waarbij de zwavelgeur van de krater je neusgaten openspert met een pittig aroma. Eens boven konden we genieten van een dampende krater: met een mooi uitzicht! We picknickten en zetten onze tocht verder richting ons hotel. We zaten nu echt wel in het regenwoud en dat was er ook aan te merken. Een stevige regenbui kon niet ontbreken! En waar was mijn regenjas alweer? Juist: ’thuis’ in San José… Ideaal uiteraard! Gelukkig bleven de regenbuien beperkt. De insecten daarentegen niet echt. Ikzelf ben er niet bang van maar bepaalde medereizigers wel wat s’avonds tot geweldig hilarische momenten heeft geleid… Spinnen, kevers, buideldieren al wat je hartje maar wilt! Of net niet 😉

In la Fortuna hebben we ook dé beroemde waterval bezocht, bekend van alle Google afbeeldingen gelinkt aan Costa Rica ,namelijk: Catarata Rio Fortuna! Een ‘blaft’ van een waterval waarvoor we toch een aantal trappen moesten dalen. En waar we ook mochten zwemmen, zalig zeg! Gelukkig waren mijn medereizigers attent genoeg om op te merken dat ik mijn rugzak was vergeten en ze deze gelukkig hadden meegenomen! Of ik mocht alle vijfhonderd trappen nog eens doen: een zeer vermoeiende onderneming ! Doordat de Arenal vulkaan in de buurt ligt zijn er natuurlijke ‘hot springs’ of warmwaterbronnen: dat werd dan ook onze volgende stop. Het was net alsof je in een gratis jacuzzi stapte: buitengewoon zalig en erg ontspannend!

De volgende dag vertrokken we richting het winderige Monteverde! Waarbij we in de voormiddag het natuurpark gingen bezoeken op zoek naar tropische vogels. We bleven hierbij toch een beetje op onze honger zitten! Veel vogels hebben we jammer genoeg niet gespot. Op naar de namiddag die alvast veelbelovend was want in Monteverde kan je heel wat avontuurlijke activiteiten ondernemen. Zoals onder andere de grootste ZIP line ter wereld. Amai mijn frak… adrenalinekick maal 10000. Wat we daar allemaal hebben uitgestoken het is niet te geloven maar het is toch gebeurd! Drie andere grote durvers hebben de bungeejump aangedurfd ik dacht in een ver verleden dat ik dit ook wel zou durven maar eens de grote moment supreme er dan was liet ik het toch maar wijselijk afweten… hihihihih 😀

Vervolgens gingen we al richting de laatste stop van de vakantie namelijk Tamarindo. Dit is een drukke badplaats dat bruist van het leven! Vele strandbars, restaurants, winkeltjes… Kortom de ideale locatie om uit te blazen en te genieten van een strandvakantie! En dat hebben we zeker gedaan: lekker eten, cocktails, sunsets het was er allemaal bij en vormde de ideale afsluiter!!!

Want ja daar naderde dan ook het afscheid. Plotseling stond ik er terug alleen voor, ik moet zeggen dat ik het er die dag lastig mee gehad heb. Ik viel even terug in een zwart gat en was nu echt op mezelf aangesteld. Geen bezoek meer, nu zal het weerzien pas voor in juni zijn, door het paasweekend is de kliniek hier ook gesloten dus moet ikzelf ervoor zorgen vier dagen gevuld te krijgen. Gelukkig zag mijn gastmoeder die dag dat ik er inderdaad wat verloren bijliep en nam ze me mee op sleeptouw! Ze nam me mee bij haar familie waar we verjaardag van haar zoon vierden en paaseieren mochten rapen. Zo zie je maar: een buitenlandse stage is naar jezelf kijken tegen een andere achtergrond en beseffen dat sommige zaken ondanks kleine verschillen toch overal dezelfde waarde hebben! Vriendschap, familie, feest vieren…

Ik wil hierbij ook al mijn bezoek bedanken voor de trip naar het verre Costa Rica! Ik heb er met volle teugen van genoten. Wat een netwerk dat van mij…

Van nu af aan is het echt me myself and i: ik ben echt oprecht benieuwd wat je nog voor mij in petto hebt, COSTA RICA !!!

Adios, chau chau

Astrid

Foto credits aan alle fotograven: Jasper, Celien, Magali, Yoshi, tante Veerle!!!

Blog week 2

Holaaaaaa Chicos y chicas,

Commo estas?

Mijn tweede week in San José begon maandagnacht met een avondje boven de pot ‘hangen’. Ik had me dat weekend goed verbrand en denk dat ik er toch een ieniemienie zonneslag aan had overgehouden… Bijgevolg ben ik dan iets later begonnen aan mijn dag. Maandag kreeg ik de kans om stage te lopen bij de UNIBE kliniek in San José op de verpleegsterpost. Dit houd in dat de patiënten die op consultatie komen bij één of andere dokter eerst langs ons moeten komen om een aantal parameters af te nemen zoals bloeddruk, gewicht en lengte er wordt dan ook een eerste anamnese afgenomen. Vervolgens gaan ze op consultatie bij de desbetreffende dokter en die schrijft voor in hun dossier wat er van behandeling wordt opgestart en dan komen ze terug bij ons terecht. Dan wordt er bijvoorbeeld een intramusculaire injectie gegeven door de verpleegkundige. Voorlopig werd het mij nog niet toegestaan dat ik dit mocht doen. Wel de medicatie voorbereiden en optrekken in een spuit en de parameters afnemen. Ik hoop echter dat hier snel verandering in zal komen: het kriebelt enorm om technische handelingen uit te voeren en niet gewoon te observeren!

De volgende ochtend kon ik meelopen op het operatiekwartier en twee operaties meevolgen: namelijk een operatie aan de hand en vervolgens een borstvergroting waarna er nog een liposuctie werd uitgevoerd. De eerste operatie ging om een patiënte die te maken had met het carpaal tunnelsyndroom. Tijdens deze operatie wordt de patiënt lokaal verdoofd en is voor de rest volledig bij bewustzijn: een zeer bijzonder gebeuren om te zien!

Woensdag heb ik aan de lijven mogen ondervinden hoe ze hier soms hun tijd indelen en beleven: helemaal niet zoals bij ons gejaagde westerlingen soms het geval is.  Het heeft enorm lang geduurd tegen dat ze me die dag oppikten en ik eindelijk aan de slag kon gaan! Ik voelde me net een klein kind die de hele dag aan het wachten was om te gaan ‘spelen’ : ik verveelde me dood en was echt blij dat ik aan de slag kon gaan.

Die dag heb ik jammer genoeg ook afscheid moeten nemen van de Amerikanen: hun drie weken hier in Costa Rica zaten erop! Ik hoop dat er snel nieuwe studenten aankomen maar heb al horen vallen dat dit pas voor midden mei zou zijn… Bijgevolg zit ik hier dus echt wel voor een tijdje helemaal alleen. Best wel uitdagend! Het zal voor mij een echte leerschool zijn in het leren kennen van mezelf (wanneer ik er echt alleen voor sta) en daarbij geen last te krijgen van heimwee (net omwille van dat alleen zijn). Ik ben dat niet gewend integendeel: ik zit veel  en graag ‘ in de compagnie’. Maar kom we bekijken het positief en zien wel wat het geeft: het zal alleszins een zeer boeiend gegeven zijn!

Eindelijk zijn we dan donderdag en is het tegelijkertijd het einde van mijn tweede stageweek: vanavond komen de tweede lading Belgen toe (mama, papa, Kea, Rudy, Kaat, Yoshi, Laura, Hildegard, tante Veerle) inclusief ‘the love of my life’ GREGORY 😉 !

De dag begon met een liposuctie begeleid door een supervriendelijke chirurg genaamd Oscar, toen hij hoorde over de rondreisplannen in Costa Rica heeft hij me zelfs zijn persoonlijk nummer doorgegeven. Ik mocht hem bellen op alle momenten van de dag. Zeker wanneer we in de problemen zaten of bepaalde vragen hadden: Wauw sympathiek!!! En wat een verschil met sommige dokters in België…

Later op de voormiddag kwam er plots een bericht binnen waar ik bang voor geweest ben hier zoiets mee te maken: mijn nonkel zijn vader was onverwachts overleden aan een hartinfarct op 73-jarige leeftijd. De schokgolf die dan door je heengaat is onbeschrijfelijk en het is dan nog niet eens een bloedverwant… Ik was er een hele dag echt niet goed van! Op die momenten vind je het dan ‘jammer’ dat je hier zit. Je wilt dan gewoon even bij hen kunnen langsgaan, hen een dikke knuffel geven en laten voelen dat je er bent. Alsook de begrafenis bijwonen. Bovendien hing de tweede delegatie Belgen ondertussen in de lucht en wist de helft van mijn familie nog van niets! Nu ja het is gebleven bij bellen en berichtjes sturen om mijn medeleven en steun te betuigen, daarbij ook stiekem een traantje latend en dankbaar stilstaan bij wat me op dit moment in het leven gegund is. Het is zoals dat gedichtje zegt:

‘ We staan niet altijd stil bij het woordje ‘samen’ maar het is een groot gemis wanneer ‘samen’ uit je leven is’

Een leuze waar ik de laatste dagen toch regelmatig bij heb stilgestaan… (schoon)Familie, vrienden en boyfriend: ik zie jullie geirne!!!

S ’avonds nam ik de taxi naar de luchthaven waar ik na lang wachten (meer dan een uur) de eerste 11 mensen in de armen kon sluiten: het startschot voor mijn twee weken vakantie JOEPIE!!!

Vrijdag hebben we San José city center bezocht met daarbij ook verschillende musea’s zoals het precolombine museum waar ik de trap van dichtbij heb mogen bestuderen. Ik gleed uit over de net geboende trap en belande op de onderste tree recht op mijn kont!!! Auwtsjie !!! Hilariteit alom uiteraard… Vervolgens heb ik mijn familie & boyfriend ook meegenomen naar mijn gastgezin en hen voorgesteld aan Rosa, ik heb ze ook de universiteit en de kliniek laten zien. Zodanig hadden ze een beetje een idee waar ik zoal uithing en leefde. De avond heb ik afgesloten met Ongezjeneird. Zij waren terug in San José beland om er de ochtend nadien hun vlucht terug naar huis te nemen. We besloten ons geluk te beproeven in het casino: en in mijn geval met succes! Ik wist mijn bedrag te vermenigvuldigen : JEPLA!

De volgende dag stonden we vroeg op om de vulkaan Izaru te bezoeken. Ons gehuurd busje, waar we met twaalf personen inzaten, was echt een uitdaging op zich. Als sardienen in een blikje zaten we opeengepakt mijn knieën hingen bijna in mijn nek. Gelukkig was dit maar voor even… Bovenop de vulkaan had je een adembenemend uitzicht en was het ook best fris ik had daar totaal niet bij stilgestaan maar heb nu dus wel degelijk mijn lesje geleerd: vanaf nu standaard in de auto iets met lange mouwen aan! Zondag zijn we naar de zee geweest in Puntarenas waar er plots een dikke kwal in de zee zat en ik bijgevolg zeer snel uit het water was. Op de terugweg hebben we gigantisch lang file gehad: en met gigantisch bedoel ik echt GIGANTISCH. Jezus Wilhemina daar hebben we lang over gedaan was ik blij dat ik eindelijk uit dat busje mocht komen! Vervolgens zijn we gaan eten in een warm aanbevolen restaurant waar ik de meest slechte menu in heel mijn leven gekozen heb: een grill mix vol met organen !!! Maagjes, nieren, zwezerikken: iedereen die me een beetje kent weet dat ik hier echt van gruw, bweik bweik bweik! Maar kom de avond kon voor mij niet meer stuk want daar was dan ook de laatste delegatie Belgen (Tiffany, Jasper, tante Veerle, nonkel Hans, Magali, Celien & Thomas) en was ons 18 koppig gezelschap dan ook compleet: COSTA RICA HERE WE COME!!!

Hasta la proxima!

Astrid

Hola chikas y chikos,

¿Cómo estás? Conmigo bueno!

Van school uit ‘moeten’ we een blog bijhouden, ik zie dit niet echt als een taak maar eerder als een leuk naslagwerk voor later. Lees even mee met deze eerste bewogen week 😉

Na wekenlang uitkijken naar ‘het grote vertrek’ was het zaterdagnacht dan eindelijk zover. Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van alles en iedereen wat me lief was stond ik er dan plots alleen voor: het avontuur was begonnen! Een klein tikkeltje tipsy na de vele pintjes die ik voor mijn afscheidsvat soldaat had gemaakt, begaf ik me naar de douane. De eerste vlucht ging richting Madrid. Dit was echt een gigantisch grote luchthaven!!! Op de borden stond aangeduid dat het 23 minuten stappen was naar mijn gate.

Daar was werkelijk geen minuut van overdreven om niet te zeggen dat het veel meer tijd in beslag nam. Je moest zelfs een ondergrondse metro nemen om er te geraken. Nog snel een Mc Donalds menu verorberen zat er zeker niet in ondanks mijn grote honger, tien minuten later hing ik al in de lucht ! Dit naast een medepassagier die onfris rook, zijn ellebogen niet langs zijn kant van de stoel kon houden, en op een gegeven moment één of ander lauwe fastfoodmenu bovenhaalde dat de algemene geursensatie er niet aangenamer op maakte!

Ik kan u verzekeren dat wanneer je  meer dan twaalf uur naast zo iemand gezeten hebt je erg blij bent dat je er eindelijk af mag.

Ik was best ongerust/ bezorgd dat mijn bagage er niet door zou komen en ik wekenlang zonder kleren zou zitten of dat men moeilijk zou doen aan de douane… Uiteraard het tegendeel was waar: ik geraakte heel vlot door de douane en mijn bagage gleed mooi van de band. Ik dacht: ‘ Joepie alles loopt op rolletjes! Nu op naar de taxichauffeur van de unief die me komt ophalen en we zitten op ons gemak!’

Nou mooi niet: er stond geen kat!!! Ze waren blijkbaar vergeten dat ik vandaag aankwam en dachten dat dit morgen zou gebeuren. Daar sta je dan: moederziel alleen, nog geen plaatselijke munt afgehaald, ook geen belkrediet op je GSM staan om daar ter plaatste te kunnen bellen en er juist een erg vermoeiende reis opzitten verlangend naar bad en bed. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen eens goed gevloekt heb en dat het huilen me nader stond dan het lachen.

Maar gelukkig zijn er nog veel goede en lieve mensen op de wereld: zo ook de taxichauffeur die zag dat ik het  moeilijk had. Hij bleef de hele tijd bij mij stelde me gerust, heeft voor mij rondgebeld en heeft me uiteindelijk afgezet bij mijn gastgezin alsook effectief gewacht tot ik echt bij hen was! Zalig, ik kon die mens wel tien kussen geven van contentement! Op het moment dat ik instapte dacht ik wel heel eventjes bij mezelf: ‘Astrid Heyvaert ge gaat hier nu wel op de wilden boef gewoon mee met een wildvreemde man gaan rondrijden in Costa Rica, ge kent de baan niet, kunt ook niet bellen uw GSM is ook bijna plat…!’ Maar ja wat voor keuze had ik? Niemand stond daar en ik moest er toch weg geraken? Een beetje vertrouwen in uw medemens zeker? Nu ja eens bij mijn gastgezin ben ik goed ontvangen ze zaten ook heel erg met me in dat er niemand stond.

De kamer is mooi en verzorgd, ik heb een eigen badkamer, en er is ook een klein tuintje. Mijn gastmoeder kookt elke dag lekker voor mij, ze doet mijn was kuist elke dag mijn kamer: op dat vlak ben ik echt verwend. Ze woont samen met haar dochter die tien jaar ouder is, en er is ook nog een schattig hondje. De moeder begrijpt en spreekt geen engels de dochter wel. Maar die laatste zie ik niet veel, dus het is ideaal om mijn spaans te oefenen. Ondertussen begrijp ik wel wat ze zeggen laat ons zeggen dat ik de context mee heb. Het zelf spreken is wat moeilijk maar kom met veel tijd en boterhammen zal het me wel lukken. Ik deins er ook niet voor terug om het te spreken ik kan ook niet anders! Soms is het ook echt met mijn zakwoordenboekje erbij of beide partijen met Google translate: hilarisch !

Ik heb hier ondertussen al heel wat operaties mogen mee volgen. Veel liposucties en oogoperaties alsook borstvergrotingen. Costa Rica bied goedkopere maar even goede plastische chirurgische ingrepen aan, waardoor het land een ware trekpleister wordt voor mensen die wereldwijd op die behandelingen afkomen. Ik moet bekennen dat de liposucties me het meeste bijblijven vooral dan aan het gezicht. Ik had nog nooit op het operatiekwartier in België gestaan dus voor mij was het sowieso een leerrijke indrukwekkende ervaring. Je moet er alleen wel goede benen en geduld voor hebben zo de hele tijd rechtstaan en observeren het vraagt wel wat energie.

De manier van werken komt volledig overeen met hoe het er in België aan toegaat. Patiënt komt op consultatie, verpleegkundige neemt belangrijke parameters, en noteert deze. Ze neemt ondertussen ook een anamnese af en noteert deze in het dossier van de patiënt. Vervolgens onderzoekt de dokter de patiënt en schrijft aanbevelingen uit in het dossier die de verpleegkundige moet uitvoeren, deze laatste rekent ook de behandeling af.

We hebben ondertussen ook een woon en zorgcentrum bezocht en ook daar heb ik mogen vaststellen dat de zorg gelijklopend verloopt. De animatie (bingo) was ook hartverwarmend het verplegend personeel deed mee en je zag dat ze een goede band hadden met de patiënten! Tot nu toe heb ik enkel mogen observeren echt iets uitvoeren zat er nog niet in ook al vraag ik er veel naar. Ze zeggen dat ze me eerst beter willen leren kennen alvorens ze me zaken laten uitvoeren. Hopelijk duurt dit niet te lang want anders is het best saai.

Ondanks het feit dat het de eerste dag wat verkeerd gelopen is heeft de universiteit UNIBE voor de rest alles wel heel goed geregeld. Men komt me elke dag oppikken en brengt me ook terug naar huis. Dat uur weet je nooit op voorhand en kan ook elke dag weer verlaten of vervroegen maar kom ik vind het erg handig dat ik niet zelf moet rijden in het verkeer en me ook niet druk moet maken dat ik tijdig ergens toekom. In het programma zitten er nog drie andere Amerikanen. Twee dokters en één verpleegster. Ik zie hen niet altijd maar activiteiten zoals bijvoorbeeld San José bezoeken gebeurd in groep: dat was aangenaam ik heb me goed geamuseerd. Spijtig genoeg blijven ze nog max twee weken en zijn ze nadien weg, er komen pas nieuwe studenten ergens in mei…

Ik zal dus even echt alleen zijn! Wat best confronterend is: op die momenten mis ik mijn medestudent Sarah de Knijf heel erg. Normaal gingen we hier met twee zijn maar door omstandigheden ben ik dan toch alleen moeten vertrekken.

Heel erg spijtig en die periode zal het extra in mijn kuiten bijten! Maar kom het zal  een goede leerschool zijn zeker? Positief blijven!

Ondertussen heb ik dinsdag mijn  kameraden ook terug in de armen mogen sluiten. Evi, Geoffie Jefferson,  Evelyn & Sien kwamen de eerste week al achter. Zalig om terug vlot in mijn eigen taal te kunnen communiceren! Ze bleven de eerste nacht in San José en trekken rond, waarna ik hen in het weekend zou vervoegen. Eigenlijk is het best wel spijtig dat ik in San José zit. Je zou denken de hoofdstad dat zit wel snor maar niets is minder waar:  het is een vuile luidruchtige stad, het is er ook veel kouder en sneller bewolkt, dan de andere delen van Costa Rica en niet veel interessants te bekijken. Ik loop er regelmatig in lange broek rond alsook tshirt met lange mouwen: not what i had in my mind 😉 Maar kom we gaan niet klagen en er het beste van maken. Vrijdagnamiddag nam ik de bus en reed hen achterna naar Puntarenas waarbij we samen de ferry namen richting Santa Theresa.

Het liedje met de jeep door het oerwoud: kan je in Costa Rica best wel serieus nemen! De wegen liggen er verschrikkelijk bij en daar in den donkere doorrijden het heeft voor hilarische momenten gezocht maar evengoed ook momenten van grote alertheid: toen we plots op een zandweg belanden die compleet onder water stond en vijf meter lager lag dan de rest van de baan! OK: OMKEREN dan maar en andere weg zoeken! Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt. Een prachtige hostel, veel zon zee en strand: Aaaaah dit is waarvoor ik naar hier kwam!

De eerste brandplekjes kwamen bovendrijven maar ik kon mijn geluk niet op. Hier mogen zitten met mijn vriendjes die me ondertussen niet voor de eerste keer maar reeds voor de tweede keer (Curaçao) achterna reizen binnen zo’n mooi kader: er zijn er denk ik niet veel dat dat kunnen zeggen! Vriendschap is… elkaar 9.047,19 km achterna vliegen. Mucho gracias amigas y amigo!

We hadden er een mooie tijd opzitten met als afsluiter een knaller van formaat. En dat laatste mag best letterlijk genomen worden. Nadat we ons hadden bezondigd aan lekkere cocktails op banana beach en terug richting hostel begaven (een tikkeltje tipsy) roken we een brandgeur. Wij al lachend: ‘Aah bbq ergens of kampvuur.. ‘ Ja hallo!  Tot we dichter bij de hostel kwamen: de weide er recht tegenover (op nog een vier meter ) stond in lichterlaaie!!! Amai adrenalinestoot x 10000 brandweer gebeld iedereen in de hostel gewekt en aangespoord tot meehelpen met de waterketting!

Echt teamwork was het! Meer dan twintig man die in een rijtje emmers water staan door te geven gevuld vanuit het zwembad om het vuur te blussen! Waren die bomen verder in brand gevlogen en omgevallen op het terrein van de hostel, mag ik er niet goed aan denken wat er zou gebeuren met al die auto’s en gastanks !!! We waren heel even echt in paniek maar hadden ons snel herpakt met een goede taakverdeling tot gevolg. Geof begon te blussen en Evi en ik iedereen te wekken. Ik had dan ook iedereen aangespoord om goede schoenen aan te doen en hun pasoort en geld bij hun te houden dat we konden gaan lopen wanneer het nodig zou zijn! Ondertussen waren we een uur verder en pas dan kwam de brandweer aan!!! Het vuur was ondertussen geblust: wat een teamwork, hoera voor de coördinatie van brave little Belgium!

Daags nadien was het afscheid nemen en had ik nog een lange shuttle dienst voor de boeg (meer dan 6u) terug naar San José. Nu is het uitkijken naar donderdag: wanneer de tweede lading Belgen toekomt om me te bezoeken?! Zalig toch, viva la vida!!! 🙂 🙂 🙂

Hasta la proxima !

Astrid

Nieuws over ons / de website