Selaqui

Vandaag mijn 4e bloedname is 3 weken. Voor de 4e maal met als doel de schildklierwerking te testen.

Het weinige materiaal dat de organisatie beschikt is op deze foto’s duidelijk. De handschoenen die ik draag zijn deze die ik vanuit België meenam, daarnaast beschik ik over een alcoholdoekje, een riempje om de arm af te spannen een naald en een 5 ml spuit.Vacüm tubes hebben ze hier niet, het is handmatig uit de vene puncteren, iets wat mij persoonlijk bewuster maakt van wat ik doe: werkelijk bloed uit een ader zuigen.Tiko? Tiké! Gepijnigd worden, ervoor betalen en nog krijg je een glimlach..wat een aangename job verplegen!
IK stel u voor: Seema. Haar man overleed, waarna zij samenwoonde met haar zoon van 27 die haar om één of andere voor mij mysterieuze reden de deur gewezen heeft. Sindsdien leeft Seema op straat. Zij leeft samen met 3 andere vrouwen en een 6tal jonge kinderen, steeds op dezelfd plaats, onder de overdekte marktplaats, daar waar ook wij de ambulance parkeren. Van haar medegezellen is, voor mij, hun verhaal ongekend. Schijnbaar komt hen weinig tekort. Ze hebben Gezelschap, een dak boven het hoofd als het regent, en het materiaal om hun van hun dagelijkse portie Dahl en Chapati te voorzien.

Een ‘korrel zout’ is de kleine aantekening die ik aanraad bij het lezen van ‘schijnbaar komt hen weinig tekort’. Ik vertrek in deze uitspraak vanuit de Indische referentie waarbij de huizen in de dorpen niet veel meer inhouden dan muur en bed en waar de meerderheid van de kinderen ondervoed de ambulance betreden, en een Hb-waarde van minder dan 6 mol/l scoren. -oogleden naar beneden trekken is dan ook een zéér frequent uitgevoerde handeling door onze arts-

Seema maakt Chapati onder de overdekte marktplaats

Compleet misplaatst neem ik een foto van deze plassende jongeheer, niet beseffend wat hij aan het doen is..  Gelukkig stoor ik hem niet en doet hij rustig verder. Ook dit maakt deel uit van het straatbeeld rondom de ambulance.