Gisteren maakte ik een uitstapje met mijn huisgenoot Ashok. Met de bike trokken we de bergen in richting Mussoorie. Na een voorgaande helse rit klamp ik me deze keer hardnekkig vast aan de brommer -in India is competitiesport namelijk overbodig, je hoeft je hier maar op straat te begeven en het spel gaat van start. Voor elke bestuurder is er wel een vervoermiddel voorbij te steken- echter, sociale controle is in India nooit ver zoek. Ashok maakt me duidelijk dat dit hier niet zo hoort. Je handen horen in je zakken wanneer je achterop zit. Af en toe valsspelend en hopend dat Ashok’s reflexen voldoende zijn om mijn leven in stand te houden zetten we onze weg verder doorheen de steeds serener wordende omgeving.
we houden halt op George Everest, waar ik voor het eerst een glimp te zien krijg van het reeds op afstand indrukwekkende Himalaya gebergte.
Ashok toont me zijn lievelingsplek, om ons heen wapperen de tibetaanse vlaggetje die de weg naar de top versieren, door de wind 
en rondom ons is er slechts STILTE, iets wat Dehradun niet te bieden heeft. Enkel ik Ashok en natuur. Na een paar uur genieten van de rust en een aangenaam gesprek-ondersteund door Hindi, Engels en gebarentaal- gaan we naar een iets drukkere plaats waar we (heerlijke) paratha etend en chai drinkend toekijken hoe de Indische jeugd zijn zaterdag hier zingend en drinkend doorbrengt. 
een herder komt langsgewandeld met haar geiten, een nog geen dag oud geitje in de arm, waarachter een zwanger? Buikje verstopt. Ashok heeft nood aan een knuffel!
na het opnemen van de rust en schoonheid trekken we terug naar onze vallei, de Doon.
De geure van de stad treden mijn neusgaten binnen en ik ben we weer even zeer bewust van hoe lekker India’s mengelmoes aan geuren wel ruikt. Zelfs de stad verwarmende pollutie is me aangenaam na de koele terugrit. Het voelt als thuiskomen.
Geef een reactie