MAANDAG 04.03.2019

Maandag, nieuwe stageweek en of!

Deze ochtend stonden opnieuw 15 studenten voor de opleiding ’terapeuta fizykoterapeuta’ ofwel fysio/kinesitherapie, ons op te wachten in de revalidatieruimte. Onze stagementor Agnieszka geeft ook nog les aan de vakgroep kinesitherapie, aan de Universiteit van Wroclaw, en ook vandaag waren studenten mee aanwezig tijdens de therapie. Helaas, niet altijd handig want dan vermindert ons stagewerk en nemen ze ook onze volgkindjes mee.

Deze voormiddag stond Sherborne op de planning. Samen met de andere studenten konden we in de speelzaal het effect ervan ondervinden. Hier werd Sherborne-therapie toegepast bij de iets ouderen kinderen met een mentale beperking (CP, Syndroom of Down, Syndroom of Duchenne, …). Hierbij is het ons doel dat de kinderen hun eigen lichaam (meer) leren bewust worden tot zichzelf, tegenover anderen en tegenover de ruimte. Deze worden bereikt doordat we werken aan: lichaamsbewustzijn, ruimtebewustzijn en relaties. Mogelijke resultaten bij het kind is een grotere communicatiedrang, een verhoogd zelfbeeld en zelfvertrouwen, aandachtsverbetering, betere relatievorming, verbeterde psychomotorische ontwikkeling, verhoogde concentratie, emotioneel stabieler en expressiever en het kind kan meer genieten van soepelere bewegingen. Dit wordt opgebouwd en nadien overgegaan naar een rustige relaxatie om de interventie volledig af te ronden. Wij en ook de kinderen zijn hier ontzettend enthousiast over. Ook in België wordt deze vorm van therapie gegeven, maar de wijze waarop varieert, ook naargelang de leeftijd van het kind. Samen met Melissa blijven we hierop oefenen en trachtten we dit nog eens uit te voeren met één van ons volgcliëntjes omdat het past binnen onze vooropgestelde doelstellingen. Ook voor ons is het een grote uitdaging.

Later op de avond bestelde we pizza via de Poolse Take Away (Pyszne), al zochten we eerst 1h naar licht, want die was een tijdje uitgevallen. Dat gebeurt hier sinds deze week wel vaker. Tot slot werkte ik verder aan mijn stagerapportering van mijn volgcliënt en schreef ik enkele brieven naar onder andere 9840, 8552, 9300, 9500 en 9572. Ideaal ontspanningsmomentje.

DINSDAG 05.03.2019

Gisteren waren er opnieuw enkele studenten van de vakgroep fysio/kinesitherapie van de Universiteit van Wroclaw (vrotswaf) maar het verliep vlot aangezien we de groep verdeelden in twee of vier studenten per kinderkamer. Op één van die kamers mochten wij aansluiten bij een groepje van twee studenten om twee kindjes therapie te geven. Niet gemakkelijk want een kinesitherapeut en een ergotherapeut zijn twee verschillende paramedici, en ook verschillend van elkaar, maar toch vroeg Agnieszka, onze stagementor, ons om uitleg te geven over Shantala-massage en enkele revalidatieprincipes. Een van onze kindjes is geboren met Spina Bifida of ook wel een open rugje genoemd. Bij Spina Bifida sluiten de ruggenwervels niet goed rondom het ruggenmerg, maar kan deze wel chirurgisch worden gesloten. Helaas leidt Spina Bifida meestal tot verlamming, en hierdoor heeft Z. een paraplegie ofwel verlamming aan beide benen, vanaf de lumbale wervels. Het andere kindje heeft sinds de geboorte hydrocephalie of een waterhoofd. Dit is een ziektebeeld waarbij er een stoornis ontstaat in de productie, de afvoer of de opname van het hersen-of ruggenmergvocht. Het overtollig vocht beschadigd op die manier de hersencellen en zorgt voor mentale beperkingen. Ook merkten we harde oneffenheden op haar schedel, wat dit zou zijn weten we niet, maar andere kindjes die ook een hydrocephalie hadden hebben ook deze harde oneffenheden op hun schedel.

Elke dag proberen we creatief te zijn met de weinige ergotherapeutische middelen die ze hier voor handen hebben. Dat we een lach kunnen bezorgen bij de kinderen die we behandelen, is een stimulans om het beste van onszelf te geven.

WOENSDAG 06.03.2019

Vandaag is het de laatste dag dat ik Agnieszka heb gezien, want vanaf volgende week vertrekt zij naar België voor enkele dagen. Omdat ze niet werkt op donderdag, noch vrijdag werden er vandaag praktische afspraken gemaakt omtrent mijn stage-uren en evaluatie. Ik vind het jammer dat ze er niet meer zal zijn, want via haar konden we gemakkelijker contact leggen met de andere personeelsleden van het weeshuis en had ze ook kennis over Bobath, Sherborne, … Méér en méér valt op dat er hier absoluut geen sprake is van multidisciplinair samenwerken of eender welk overleg. Dit valt des te meer op wanneer wij bij één van onze volgkindjes werken op functionele zitbalans en dit willen overbrengen naar het verzorgend personeel die hen eten heeft of met hen op andere momenten bezig is, dan doen ze maar wat. Op die manier is er geen consequente manier van werken, noch voor het kind, noch voor ons en is alles voor niets.

Eveneens viel me iets op dat me diep vanbinnen toch geraakt heeft: ik zag in het medisch dossier van één van mijn volgcliëntjes dat hij vandaag jarig was. In België vieren we deze verjaardag, hoe dan ook, klein of groot, met taart of zonder, met drie kussen en een lied. Hier: niets, nada, noppes, een dag zoals een ander. Mijn verstand kon dat niet bij, dus een kroon voor zijn drie jaar, kon niet ontbreken. Dat ze zijn verjaardag gewoon laten passeren, lijkt me enerzijds jammer misschien omwille van financiële redenen of omdat de tijd het niet toelaat voor een klein feestje, maar anderzijds hebben ze hier een speelruimte, waar er geen interventies wordt uitgevoerd en waar A. absoluut zijn verjaardag kon vieren. De speelruimte is een ruimte waar de kinderen in een open aanbod van speelmateriaal (onder toezicht: lees iemand die op sommige momenten op haar gsm zit en af en toe de kinderen eens vastneemt, of zoals vandaag de kinderen laat schilderen. Maar zij is wel één van de enige die zoveel inzet toont naar de kinderen, dus het is voor ons niet altijd goed in te schatten of de kinderen daar iets of niets doen) kunnen ‘spelen’. Helaas spelen sommige kinderen (nog) niet met elkaar, maar naast elkaar, of is het leeftijdsverschil tussen de kinderen soms te groot om met elkaar te spelen, omwille van differentie is interesse. Vanuit ergotherapeutisch denkkader ben ik rotsvast van overtuigd dat deze ruimte beter zou kunnen gebruikt worden, dan de dag van vandaag, maar sinds het gesprek deze middag met Agnieszka is het duidelijk dat de directie het hier allemaal oké vindt. Dat er een grote snoezelruimte en hydrotherapie-ruimte ter beschikking is, maar die sinds januari met valse leugens en redenen wordt gesloten, is jammer. Dat zorgt ervoor dat ons aanbod aan therapieën nog verminderen, maar met de nodige creativiteit trachten we het beste uit deze stage-ervaring te halen.

Blijkbaar werkt er hier een ergotherapeut van opleiding, maar heeft zij sinds begin 2019 besloten vooral coördinerende taken op zich te nemen, en wil ze geen contact met de studenten. We dachten tot op vandaag dat er geen ergotherapeut was, in het ’team’, maar deze is er wel, alleen wilt ze weinig tot geen ergotherapeutische taken en interventies (meer) uitvoeren. Dat is jammer voor ons. Nadat we dit hadden besproken met Agnieszka kwam er véél meer uit het gesprek dan verwacht. Agnieszka vroeg ons wat er kan verbeteren opdat we meer uit deze stage-plaats zouden kunnen halen. Daarop maakte we vergelijkenissen met onze voorbijgaande stage-ervaringen, zowel in ontwikkelingsdysfuncties als in andere domeinen. Ze benoemde deze stageplaats als ‘worst internship ever’ en excuseerde haar oprecht. Blijkbaar zou zij na de periode van Melissa en Ellen, op 1 april stoppen omdat het haar teveel wordt. Ook Justyna stopt in april. In dit gesprek kwam ook voort dat Agnieszka en Justyna ons verzekerde dat ze deze informatie absoluut zouden delen met mevrouw De Koker.

Laat me toch even wat duiden: ik ben hier graag & doe mijn interventies die ik grotendeels zelf opbouw en zelfstandig uitwerk met véél plezier. Dat deze stage omwille van structurele problemen, know-how en expertise ontbreekt, merken we zeker op en dit werd eveneens besproken met onze stagementor. Maar de tijd die we hebben benutten we zeer praktisch, ordenen van de fijne motoriek kast, andere studenten mee uitleg geven over ergotherapie en Shantala-massage, de Sherborne methode ons eigen maken.

Keep up the good work, zou ik zeggen!

Pożegnanie!