Hallo iedereen,

Ondertussen is het weeral donderdag!

Vorige maandagmiddag heb ik Agniezska (stagementor) gedurende een poosje ontmoet, waarbij de praktische regeling van de stageperiode werd besproken. Tot op heden hebben we met mekaar slechts 2 x contact gehad. Eergisteren hebben Melissa en ik bij haar een voorstel ingediend. In de instelling is er een meisje dat zowel blind als doof is, maar er worden amper sessies bij/met haar uitgevoerd. Dit betreuren we ten zeerste en stelden voor om sensorische integratie bij het meisje aan te bieden. Dit zag Agniezska helemaal zitten en liet ons hun sensorisch-integratielokaal bekijken. Eergisteren werd beslist dat we vandaag met onze therapie konden starten. We hebben aan het voorbereiden van onze sessie lang en hard gewerkt. Spijtig genoeg vernamen we deze ochtend dat Agniezska, in de Universiteit waar zij ook tewerkgesteld is, les moest geven. Je hoort mij, op mijn sokken, al aankomen… het heeft niet mogen zijn..

Jammer!

Onze sessie, sensorische integratie, wordt normaliter aanstaande maandag uitgevoerd. Gisteren zijn Melissa en ik met een drietal kindjes in het dorp op wandel geweest. Hieronder een mooie foto van het landschap dat mij aan het vertrouwde Pajottenland laat denken! Gezien de ernst en de aard van de probleemgevallen is het normaal dat verwacht wordt dat stagiaires, binnen het team, actief en efficiënt werk leveren. Het is een grote uitdaging èn avontuur tegelijk! Het grootste verschil met België is, dat hier NOOIT multidisciplinaire vergaderingen worden gehouden, laat staan dat er in de gangen van de instelling onderling informatie wordt doorgegeven.

We werden geconfronteerd met het feit dat men de kindjes geen tijd geeft om ze zelfstandig (met eventuele begeleiding) te laten eten. Paar dagen geleden wou een van de meisjes niet eten omdat ze ziek was, waardoor de medewerkers van de instelling haar handjes onder tafel hebben vastgebonden, en het voedsel, met een veel te grote lepel, in haar mond propten. Dit was afschuwelijk om te zien. We durfden niet ingrijpen, maar vroegen wel waarom ze dit deden. Naar hun zeggen doet het meisje tegendraads omdat ze het eten niet lustte. We hadden het gevoel dat het niet klopte , dat het maar een smoesje was om sneller ‘hun ronde’ verder te zetten. We kozen dus partij voor het meisje.

Tijdens mijn stagelopen staat ‘reflecteren over mijn therapeutisch handelen’ centraal. Dit was een werkpunt dat ik tijdens mijn vorige stagelopen meekreeg. Aan de indruk ‘aan ons lot worden overgelaten’ is niet te ontkomen. De afwezigheid van de stagementor tijdens de eerste stageweek, speelt hier zeker mee. Ons optreden en het nemen van initiatieven moest daardoor op eigen houtje gebeuren, maar … al doende leert men.

Omdat tijdens mijn vorige stageperiode, in AZ Sint-Maria te Halle, mijn vinger werd gekneusd (dank u Leonardo), moet nu, tijdens mijn Poolse stage, de 2 revalidatiedagen, worden ingehaald. Aanstaande vrijdag geef ik mijn ‘huiswerkdag’ af en nadien  moeten dus overuren worden geklopt. Momenteel is het hier wikken en wegen naar een verhouding tussen stagelopen, stagerapporteringen schrijven, blog schrijven, vrije tijd en slapen 😉

Ik hou jullie verder op de hoogte!

Ellen