Onze aankomst in Ica was om het op z’n minst te zeggen een beetje eigenaardig. We werden afgezet in een verlaten straat vlak voor een oude deur waar niemand te bespeuren was. De taxichauffeur beweerde dat hij bij het juiste adres was gestopt en vertrok. Na een kwartier van aankloppen en roepen, kwam er een securityman een kijkje nemen. Hij belde aan bij de buren maar dit zonder resultaat. Nadat we een halfuur hadden gewacht in volle zon kwam er iemand opendoen. La Casa de Miguel was een groot huis met enkele kamers en een zeer vruchtbare tuin. Het leek ons eerst een louche bedoening omdat er niemand anders aanwezig was.
Na korte twijfel, besloten we om te blijven in dit niet al te propere, maar zeer ruime huis. Miguel, de gastheer van de B&B was nog niet aanwezig. Joshy en Lisa wilden net zoals Ianthe de stad Ica gaan verkennen. Ons plan was om tijdens het verblijf in Ica de oase Huacachina te gaan bezoeken en een bodegatoer te versieren. Omdat Miguel nog steeds niet gearriveerd was, vertrokken we naar het nationale museum van Ica waar we vanalles leerden over de Inca’s. Vervolgens trokken we naar de Plaza de Armas waar we een vruchtensapje verorberden op het gras. Toen we weer toekwamen in La Casa de Miguel was de gastheer nog steeds niet gearriveerd. Om halftien kwam Miguel gehaast de kamer binnen. Samen aten we wat en dronken artisanale Pisco die gemaakt werd door zijn familie. (zeer straf !)
De volgende dag bezochten we Huacahina, een oase die binnen enkele jaren niet meer zal bestaan. Jammer genoeg is er erg veel toerisme en is de puurheid een beetje verloren gegaan. Samen met een frans-slovaaks koppel die ondertussen mee logeerden bij Miguel ,reden we de ‘desert’ in met een buggy. Deze ‘auto’s’ zijn speciaal gemaakt om rond te cruisen in de zandduinen. Onze chauffeur nam het er wel van en ging in volle vaart de heuvels op en af. Ik moet zeggen, dit was nog sneller dan de snelste achtbaan waar ik ooit heb ingezeten. Kietelen en gillen, alles kwam aan bod tot op het moment dat de chauffeur er net een tikkeltje over ging. Daar stond onze buggy dan vast in het zand. Joshy begon mee te graven, maar veel effect had dit niet. Iedereen stapte uit en duwde de buggy met de chauffeur naar beneden! Na een hevig ritje in de buggy stopte de chauffeur op een zandberg en haalde de sandboards boven. Sandboarden is zoals snowboarden , maar dan op het zand. Vele kozen echter voor buiksandboarden 😉 . Op het einde van de dag keken we naar de zon die onderging in de woestijn. Het uitzicht was precies een schilderij dat bestond uit een groot en warm kleurenpalet. De woestijn zelf was onbeschrijfelijk mooi en je hoorde er enkel de wind blazen. Het was een plaats waar je kon nadenken, een plaats zoals in je dromen.
Nadat we het zand wat probeerden af te wassen met de pisstraal in de douche van Miguel, vertrokken we op onze langverwachte bodegatoer. Omdat er in enkele reviews stond dat Miguel soms nog dronken is als je bij hem arriveert, hadden we grote verwachtingen. Omdat alles volgens Peruaanse wijze verloopt, waren we weeral met vertraging vertrokken en kwamen we te laat aan bij de eerste bodega. Alle toers waren al afgelopen en het plaatselijke feest was al lang begonnen. Gelukkig kan je in Peru alles regelen, vooral Miguel. De avond begon rustig waarbij we enkele shotjes Pisco en wijn mochten proeven en waarbij we wat uitleg kregen over de werking van het brouwen. Plots kwamen we aan bij een groot bad vol met druiven. De gids nodigde ons uit om mee de druiven plat te stampen. Daar stonden we dan met z’n allen in het bad druivensap te ploeteren. De gids gaf ons ook ieders een shotje van het sap waarin weet ik veel wie al had ingestaan. (ieuw)
Er volgden meer en meer Pisco’s, wijntjes en andere likeuren. Telkens namen we shotjes en wie nog een druppeltje over had, moest een nieuw shotje drinken. Omdat we met een hele groep waren (het koppel, 2 fransen ,Miguel, de crazy gids en wij) werd het een leuke boel en een zeer zotte en geslaagde avond waarbij er veel werd gedanst, gedronken en nummers werden aangevraagd. De avond werd afsloten in één of andere discotheek met bijhorende late night snack. Thuis volgde nog een afterparty in de tuin met alweer een fles Pisco. De volgende dag stond iedereen op met een kater en namen we een gezellig ontbijtje waarbij er enkele verhalen weer naar boven werden gehaald.
We kunnen besluiten dat de tijd die we doorbrachten in Casa de Miguel echt wel top was en dat die man echt zo loco is! Na het ontbijt namen we afscheid van iedereen in het huis en vertrokken we naar Nazca.
Dezelfde dag bezochten we het Chauchilla cemetery met tombes waarin Inca skeletten begraven werden. Jammer genoeg zijn er nog maar dertien graven te bezichtigen, de anderen werden geplunderd door rovers. De dreadlocks van Bob Marley zijn niets tegenover die van de Inca’s. Dreads langer dan vier meter waren een gewoonte. Hoe langer het haar, hoe belangrijker de persoon was in de samenleving. ’s Avonds namen we een uitgebreid diner met veel vlees (eindelijk) en gingen vervolgens weer naar het hostel waar de eigenaar ons al op te wachten stond aangezien hier een avondklok was. Een avondje uit in Nasca zat er dus jammer genoeg niet in.
De volgende ochtend stonden we vroeg op want we gingen de Nasca lijnen bezichtigen met een super klein vliegtuig. Toen we aan het vliegen waren kreeg Joshy het meermaals benauwd…Wanneer het vliegtuig nog maar een klein beetje daalde of steeg, kreeg je echt een vreemd gevoel in je hoofd en in je buik. Het was echt een unieke ervaring ! De Nazca lijnen zijn echt heel bijzonder en er zijn verschillende theorieën rond het ontstaan hiervan. Joshy denkt dat deze zijn gemaakt door de vrijmetselaars, Lisa weet het niet goed en ik denk dat deze werden gemaakt voor de Goden zoals de meeste mensen hier. De monkey, de hands, de condor, de colibri, de hummingbird, de dog,.. we zagen ze allemaal. Toen we weer uit het vliegtuig kwamen, waren Lisa en Joshy opgelucht. Ianthe wilde gerust nog een keertje. We keerden terug naar het hostel en hadden een rustig dagje. Lisa en ik kochten een ketting en oorbellen met de condor aan (echt goud) en Joshy keurde dit goed.
De volgende dag was onze vertrekdag naar Arequipa, maar omdat we de nachtbus namen, hadden we nog een hele vrije dag. We trokken naar het zwembad van een hotel waar we een halve dag vertoefden. Het was heerlijk om eens uit te rusten en de temperatuur van het water was uitstekend. ’s Avonds begonnen we aan een lange rit van 10,5 uur naar Arequipa, de stad waar onze stage zal beginnen.
