Toen we terugkwamen van de semana santa kregen we alle drie een dagje vrij op maandag aangezien we niet op tijd van Cusco terug in Arequipa geraakten. We hadden er even niet aan gedacht dat het druk ging zijn op het einde van deze heilige week. Gelukkig konden we nog een bus boeken voor de volgende dag. Een dagje minder werken doet immers niemand pijn, zeker niet in Peru.. Dinsdag gingen we alledrie weer aan het werk. Lisa begon aan haar drie weken in de polikliniek en Joshy en Ianthe werkten voor Jose. Normaal bleven wij in Cusco, maar deze campagne werd afgelast. Gelukkig was er genoeg slijpwerk van de vorige campagnes en konden we een hele week vullen.
Na een week van brillen slijpen, mochten Joshy en ik eindelijk vertrekken op een volgend avontuur. Lisa werkte ondertussen in de polikliniek en helpt daar de oogartsen bij het opmeten van de ogen en het voorschrijven van een bril. In de polikliniek zien we veel pathologieën die we bij ons nog nooit in de praktijk hebben mogen aanschouwen. Jammer genoeg mogen wij daar als optometristen niet veel zelf doen, maar langs de andere kant is het wel fijn om alles eens in het echt te zien. Zij organiseren ook campagnes en deze gaan meestal door op zaterdag. Als de twee andere van ons ook thuis zijn, meten wij mee op en anders gaat enkel diegene mee die op dat moment in de polikliniek aan het werk is. Lisa heeft deze week nog een campagne op zaterdag en mag alleen opmeten. Er komen echter niet zo heel veel mensen naar deze campagnes zodat deze maar een halve dag innemen.
Joshy en ik vertrokken naar Ilo, een mooi stadje aan de zee waar enorm veel vissersboten te zien zijn en waar we dan ook elke middag smulden van een stukje megaverse vis. Aangezien Jose weer een beetje verstrooid was en dacht dat de rit maar twee uur zou duren in plaats van vier uur, kwamen we twee uur te laat aan en waren er al veel mensen die hun kat hadden gestuurd. De voormiddag was niet zo hard werken dus, maar dit was wel buiten de hitte in het lokaal gerekend. In de namiddag kregen we veel volk over de vloer. Deze keer waren het vooral volwassenen en minder kinderen en ouderen. Joshy en ik meetten de hele namiddag op tot zeven uur ´s avonds. De mensen die langskomen, krijgen een gratis oogmeting en een bril voor twintig soles (iets van een zeven euro) en zijn dus altijd heel content.
`s Avonds wandelden Joshy en ik nog langs de mooie baai met vele bankjes en plaza`s. Bij ons zouden deze al lang vernield zijn, zouden er drugs worden gedeald of toch zeker vandalisme ontstaan. In Peru hebben de mensen echt respect voor hun plaza`s en voor hun parkjes.
De volgende dag hadden we weer champagne op dezelfde plek en weer kwamen er meer dan 120 mensen langs op een dag. Wij meten de hele dag op,beantwoorden de vragen van de cliënten en schrijven een bril voor indien nodig. Na een lange dag van lenzen, vis en cataract gingen Joshy en ik (weeral) een stapje zetten in de wereld. We kwamen terecht in een gezellig barretje waar Joshy danste met een Cubaanse vrouw.
De dag nadien hadden we weer campagne in Ilo, maar deze keer in een ziekenhuis. Toen we aankwamen stonden er een immense rij van mensen aan te schuiven voor een oogmeting, Deze dag was echt zwaar. We werkten van 8-15u door zonder pauze. Bovendien hadden we allebei veel moeilijke gevallen waarbij er soms meer oogtesten moesten gebeuren om zeker te zijn van je stuk en aangezien we deze niet hebben ter plaatse, kunnen we niet iedereen helpen. We helpen allebei heel graag de kindjes, omdat deze vaak problemen hebben op school door het zicht ,maar jammer genoeg is dit niet altijd mogelijk Zeker niet als zij amper kunnen lezen. Ik zwijg hierbij nog maar van de abuelas die bijna allemaal cataract hebben. De mensen hier dragen amper een zonnebril en aangezien de zon hier heel fel is, heeft dit zeker gevolgen. Na vele gevallen van cataract kunnen we er nu al mee lachen. Op den duur moeten we al niet meer kijken naar de kristallens, maar weten we al op voorhand wat er aan de hand is. Om de vijf minuten hoor je je collega wel zeggen `tu tienes catarata’. Sommige personen kan je nog helpen met een bril, maar voor anderen is er maar een oplossing en dat is een operatie.
De volgende dag van de campagne wekten we in Moguega, waar er al een vorige campagne was doorgegaan, maar waar er toch nog heel veel mensen op afkwamen. We werden vergezeld door een ander meisje, Yvette die Miriam vervangde en dus de brillen verkoopte. Toen ik de optotypes wou omhooghangen, kwamen we erachter dat deze nog op de muur in het ziekenhuis van Ilo hingen. Jose moest dus terugreizen om deze op te halen.
Vervolgens trokken we met z`n vieren naar Carumba, een afgelegen dorpje in de Bergen. Hier kwamen mega veel Aymaravrouwen om hun ogen te laten opmeten. Het problem hierbij is dat deze vaak niet kunnen lezen of cataract hebben. We doen er dus steeds langer over om deze op te metem en bovendien verstaan ze je enkel met tolk of door heel luid, maar dan ook heel luid te schreeuwen. Op het einde van de dag kregen Joshy en ik een biertje aangeboden. (Vraag me niet hoe we dat altijd gedaan krijgen). Jose was aan het wachten op ons, maar toen hij de cervezas zag, kwam hij er natuurlijk gezellig bij zitten en bestelde hij er nog wat extra. Na onze biertjes namen we de jeep naar Chuchumbaya, een nog kleiner dorpje met heel veel Aymara’s. De reis was alles behalve aangenaam want we reden weeral langs kilometers diepe afgronden in het pikdonker. Dit kan echt enkel in Peru. Na een zware en vooral koude dag namen we weer de Jeep naar een arm dorpje waar echt niets te zien was buiten het prachtige, echt adembenemende uitzicht. Joshy en ik dronken `s avonds de meest afschuwelijke wijn die wij ooit in ons leven hebben gedronken en vreesden beiden dat we de volgende dag gingen opstaan met heel veel hoofdpijn. We lachten heel de avond met alles wat er al gebeurd was op campagne en oversliepen ons de volgende dag weer een beetje. Deze campagnedag was een echte uitdaging. Er kwamen heel veel mensen met cataract, met pterygiums en er kwamen zelfs twee blinden langs. Na een lange, vermoeiende maar zeer leuke week namen we de Jeep terug naar Arequipa en konden we Lisa alles vertellen over onze week.
