De eerste kennismaking met onze ‘Peruaanse mama’ Herlinda verliep vlot. Ze verwelkomde ons met open armen. Later gaf ze ons een rondleiding en liet onze kamers zien. Ianthe en Lisa slapen samen in één kamer, Joshy heeft een GROTE kamer enkel voor hem alleen. Ons verblijf is buiten het centrum gelegen waardoor we wel een taxi of bus naar het centrum moeten nemen.
In de loop van de week werd duidelijk dat Herlinda zeer bezorgd om ons is. Telkens we naar de stad trokken, moest ze weten wat we van plan waren en wanneer we thuis zouden zijn. We voelden ons meteen terug tieners… Maar van horen zeggen is dit iets typisch van de Peruaanse cultuur.
Onze eerste echte stageweek is er één om nooit te vergeten. De organisatie en communicatie hier in Peru is namelijk op geen enkel vlak te vergelijken met die van België. Niets is hier zeker wat ons op het begin toch wel ergerde maar wat we ondertussen al gewoon zijn. De eerste drie weken werkte Joshy in de polikliniek. Zijn opdracht bestond uit visustesten afnemen in de voormiddag en in de namiddag het observeren van de oogarts tijdens zijn consultaties. Indien er geen patiënten aanwezig waren, was Joshy’s favoriete bezigheid een pintje drinken samen met de oogarts, zeveren en staren naar de mooie Peruaanse secretaresse.
Ianthe en Lisa waren van dienst op de campagnes. Tot onze grote spijt was de eerste campagne al afgelast door verkiezingen van een nieuwe burgemeester in dat zogenaamde dorpje. Dit draaide uit tot rellen en stakingen en zou te gevaarlijk zijn voor ons. Vermits Ianthe en Lisa hierdoor een week vrijaf kregen, besloten we maandagavond uit te gaan. Joshy was natuurlijk ook van de partij maar moest de volgende dag wel vroeg op! Uiteindelijk werd het een feestje tot in de vroege uurtjes. Joshy besloot rechtstreeks van het feestje naar de polikliniek te vertrekken… Maar het was nog te vroeg en ging hij nog eventjes slapen met alle gevolgen vandien… Om 12u ’s middags lag Joshy nog steeds in zijn bed en besloot hij pas in de namiddag te gaan werken. ’s Namiddags volgde er al een preek van Herlinda voor Ianthe en Lisa (wat wel oneerlijk was) en ’s avonds ook nog één van Roberto, de echtgenoot van Herlinda. Joshy nam wel volledig de schuld op zich maar toch voelden wij ons er niet goed bij, we hadden tenslotte niets fout gedaan.
De volgende dag werden Ianthe en Lisa ineens toch verwacht in de optiekzaak van José, de peruaanse optometrist die de campagnes organiseert. Hij was teleurgesteld in ons omdat we de vorige dag niet aanwezig waren in zijn optiekzaak (weer een topcommunicatie want hier wisten we helemaal niets van). Hij had ons blijkbaar een mail gestuurd die wij te laat gelezen hadden. We hebben hem duidelijk gemaakt dat indien er last minute iets verandert hij ons best een sms stuurt. Vanaf nu loopt de communicatie dus al een stuk vlotter.
De dagen nadien bestond onze stage uit honderden monturen sorteren (die al gesorteerd waren), niet de allerleukste bezigheid. Ondertussen vroegen wij ons af wanneer de eerste echte campagne door ging gaan en na honderd keer veranderen werd de eerste campagne georganiseerd in Arequipa zelf. De campagne ging drie dagen doorgaan wat uiteindelijk uitdraaide tot één dag. Maar goed ook want Ianthe en Lisa werden weer ziek…
De volgende campagne ging door in Tacna en Moquegua. Ianthe en Lisa vertrokken zaterdagavond samen met José en alle valiezen met monturen en autorefractor richting Tacna (zes uur rijden). De verstrooide José bestelde een taxi die net iets te klein was…. Hierdoor paste Myriam, de echtgenote van José, niet meer in de taxi. Om 3u ’s nachts kwamen we aan in ons hotel in Tacna waardoor we nog maar 4u konden slapen. Om 8u ’s morgens begon namelijk de campagne al.
Omdat in Peru alles iets trager gaat, begon de campagne pas om 10u i.p.v. 8u. Buiten stonden er ondertussen al een aantal mensen meer dan een uur te wachten. Eindelijk konden we beginnen en testten we mensen aan de lopende band. Uiteindelijk zijn we bezig geweest tot 10u ’s avonds (met wel een middagpauze van een uur) tot alle mensen aan de beurt waren. Daarna nog snel iets eten in een pizzeria met terwijl nog een kleine aardbeving van 5.5 op de schaal van Richter. Dat was eventjes schrikken! De volgende dag was er opnieuw campagne. Na twee intensieve dagen hadden we in Tacna een dagje rust en dit toevallig op Ianthe haar verjaardag! Dit hebben we samen met de organisatie van Tacna gevierd want José ging halsoverkop terug naar Arequipa, Myriam halen (echte liefde) om dan samen naar Moquegua te reizen. Zo kon ze ons toch nog vergezellen. Ianthe’s verjaardag hebben we gevierd met een wijntoer (om 10u ’s morgens) en een etentje in de middag. Daarna wat gezwommen en wat marktjes bezocht, een geslaagde verjaardag! ’s Avonds vertrokken we naar Moquegua na een zoektocht naar een taxi die groot genoeg was voor al de valiezen.
De volgende dag begonnen we weer te laat aan de campagne waardoor er al zeker 40 mensen stonden te wachten. Dan moesten we ook nog eens wachten op José die een interview aan het afleggen was en daarna ook nog eens een speech gaf voor alle patiënten.
Ianthe en Lisa zagen al meteen dat er veel vrouwen in de zaal zaten met traditionele kledij. Toen deze vrouwen aan de beurt kwamen, begonnen de eerste problemen.. Ze konden niet lezen en spraken alleen Quechua (taal van de Incas). Gelukkig was er een vrouw bij die zowel Spaans als Quechua kon en ons hielp met vertalen. Doordat we wat vertraging opliepen, begonnen de mensen in de zaal wat ongeduldig te worden. Velen begonnen te roepen waardoor José ze moest kalmeren. ’s Middags besloot José ergens op een berg cavia (hier cuy genoemd) te gaan eten. Dit is een typische specialiteit in Peru. We kregen het dier met poten en kop op ons bord. Veel vlees was er ook niet aan te bespeuren. Het was voor ons ook de eerste en de laatste keer dat we het zouden bestellen… Ondertussen werd José gebeld, er stonden al mensen te wachten. Snel werd er een taxi gebeld die maar niet kwam (we zaten tenslotte op een berg). Uiteindelijk besloten we buiten het restaurant te gaan wachten en zagen we per toeval een busje voorbij komen. We sprongen allemaal op de bus wat José niet zo leuk vond. Het ging wat te traag voor hem. Iedere keer we een taxi passeerden, wou hij de taxi nemen. Maar dat hebben we niet gedaan. Het busje zette ons twee blokken te vroeg af waardoor José het niet kon laten om een taxi te roepen (hij houdt precies niet van wandelen). We zijn uiteindelijk te voet gegaan. De volgende twee dagen waren ook weer zwaar maar heel leuk! Soms ergerden we ons wel aan de oudjes die ofwel doof waren ofwel niet begrepen wat we bedoelden maar daar konden we uiteindelijk wel goed mee lachen.
Bij onze thuiskomst in Arequipa, vertelde Joshy ons dat alles in de polikliniek vlot was verlopen. Hij was er echt al graag gezien (zeker door Katia de secretaresse). Hij was zelfs heel de week gaan eten en drinken met zijn collega waardoor hij vergeten was in de koelkast te kijken wat enkele vieze taferelen opleverde (alles was rot).
De eerste drie weken zitten er al op met leuke ervaringen en een goede start (vooral voor Joshy).
