Stageweek 1
Bok!
Op maandag 3 februari begon onze eerste stagedag in het rehalitatiecentrum Centar da Silver in Zagreb. De ergotherapeuten werken in twee shiften: een vroege (08:00 – 16:00) en een late (12:00 – 20:00). Wij startten direct met de avondshift, wat een nieuwe ervaring was! Het voelde vreemd om ’s ochtends nog thuis te zijn in plaats van al aan de slag te gaan.
Gelukkig ligt onze stageplaats op slechts 13 minuten rijden. We werden hartelijk ontvangen door onze stagementor en niet veel later voorgesteld aan het team. Een bijzondere kennismaking was met therapiehond Peppa—leuk weetje: hij komt uit België!
Omdat er in het eerste uur geen kinderen aanwezig waren door ziekte, kregen we de kans om de therapieruimte te verkennen. We ontdekten het ballenbad, de schommels en ander sensorisch materiaal. Onze mentor vroeg wat deze materialen bij ons opriepen, wat een mooie inleiding vormde in hun werkwijze.
De eerste dag stond vooral in het teken van observeren en vragen stellen om inzicht te krijgen in hun methodiek. Het centrum werkt volgens de sensorische integratie van J. Ayres’. Kinderen worden gestimuleerd vanuit hun intrinsieke motivatie: ze kiezen zelf hun activiteit, waarna de ergotherapeut hieraan doelen en uitdagingen koppelt. Succeservaringen spelen hierbij een belangrijke rol om het zelfvertrouwen te vergroten.
De eerste stagedag was leerzaam, maar ook vermoeiend. We moesten duidelijk nog wennen aan het nieuwe ritme!
Deze week maakten we kennis met verschillende kinderen met een autismespectrumstoornis. Eén kind sprong er voor ons meteen uit door zijn aanstekelijke enthousiasme. Hij kon niet wachten om aan de sessie te beginnen en vond het spannend dat wij als studenten aanwezig waren. Zijn energie werkte aanstekelijk en zorgde voor een warm welkom in de praktijk. Naast deze eerste kennismaking observeerden we ook kinderen met executieve functiestoornissen, zoals moeite met organisatie en planning.
Onze mentor nam de tijd om ons meer inzicht te geven in de assessments die in het centrum worden gebruikt, waaronder de gestandaardiseerde SPM-2. Dit hielp ons beter te begrijpen hoe de ergotherapeuten de behoeften van elk kind in kaart brengen en hun aanpak daarop afstemmen.
Op donderdag kregen we een totaal nieuwe invalshoek te zien: we ontmoetten een kind met hypotonie en onzekerheid in handelen. Dit gaf ons een bredere kijk op de diversiteit aan uitdagingen waarmee kinderen in het centrum te maken hebben en liet ons opnieuw stilstaan bij de veelzijdigheid van de therapiemethoden die worden ingezet.
Het was een intensieve eerste week, maar bovenal een boeiende en waardevolle ervaring!
Tot volgende week!
Pozdrav,
Charlotte en Marie
Stageweek 2
Afgelopen weekend hebben we een document doorgenomen met klinische observatiepunten voor kinderen. Deze lijst hielp ons gerichter te observeren en lichaamstaal beter te interpreteren. Na elke sessie bespraken we onze bevindingen aan onze mentor. We merkten dat ons inzicht in de therapie en verschillende diagnoses groeide.
Op dinsdag konden we eens actief meewerken in de therapie. Een kind vroeg ons namelijk om mee te spelen, wat directe interactie mogelijk maakte. We begeleidden ook een activiteit die het kind zelf had gekozen, wat uitdagend was vanwege de korte aandachtsspanne. Het was motiverend om bij sommige kinderen al vooruitgang te zien.
Woensdag maakten we kennis met nieuwe kinderen en observeerden we hoe collega-ergotherapeuten van onze mentor werkten. Dit gaf ons een breder perspectief op verschillende aanpakken binnen hetzelfde interdisciplinair team. Daarnaast zorgde de taalbarrière voor grappige momenten: we dachten dat een kind Frans sprak en onze therapiehond Peppa riep om te eten (namelijk: “manger”), terwijl hij in het Kroatisch simpelweg toestemming gaf dat Peppa dichterbij mocht komen. ’s Namiddags sloten we de dag ontspannen af met een bezoek aan het Museum van Illusies in Zagreb.
Donderdag kregen we voor het eerst de kans om zelf een deel van de therapieruimte in te richten voor een jongen met autisme en een hoge arousal. Dit bleek uitdagender dan verwacht, maar we waren tevreden met het resultaat.
Tijdens de middagpauze genoten we van een wandeling met therapiehond Peppa in de prachtige omgeving van het centrum.
Stageweek 3
In onze derde stageweek werkten we in de late shift en werden we steeds meer betrokken bij de therapie. We observeerden nog af en toe, maar werden vaker uitgedaagd om zelf aan de slag te gaan. Zo ontwierpen we een spel of activiteit met een specifieke doelstelling (bepaald door onze mentor), zoals een parcours om motorische vaardigheden te stimuleren. Het was interessant om te zien hoe een kind het parcours anders aflegde dan wij hadden verwacht, maar toch succesvol.
We werkten deze week ook met een kind met een zeer hoge arousal, wat flexibiliteit vergde doordat hij constant tussen activiteiten wisselde. Uiteindelijk waren we tevreden over het verloop van de sessie.
Deze week gaf ons een dieper inzicht in de sensorische integratie van J. Ayres. In Centar Da Silva ligt de focus op drie sensorische systemen: het vestibulaire systeem (evenwicht en ruimtelijke oriëntatie), het proprioceptieve systeem (lichaamsbewustzijn en spiergevoel) en de tactiele sensoriek (verwerking van aanrakingen). De therapie richt zich telkens op een van deze systemen om de ontwikkeling van het kind te ondersteunen.
Net zoals Peppa, zijn wij op het einde van stageweek ook moe maar voldaan 😉
Stageweek 4
Deze week draaide volledig om de Easy Test. We hebben verschillende subtests verkend en geoefend met het interpreteren van de resultaten. Hierbij namen we enkele subtests bij elkaar af en wisselden we af in de rol van therapeut. Dit proces vroeg meer oefening dan verwacht, aangezien sommige onderdelen uitdagend waren om correct uit te voeren.
Daarnaast maakten we kennis met eerstejaarsstudenten ergotherapie uit Kroatië. Wat ons opviel, was het grote verschil in stageopzet tussen Kroatië en België. In Kroatië lopen studenten drie jaar lang stage in groepen van zes, terwijl wij gewend zijn om alleen stage te lopen. De studenten in Zagreb moeten bovendien na hun bachelordiploma nog een jaar onder supervisie werken voordat ze volledig erkend worden. We waren verbaasd over de groepsgrootte tijdens hun stages, aangezien wij het al gek vinden om met twee samen stage te lopen.
Op vrijdag bevonden we ons dus met dertien mensen in dezelfde ruimte, samen met Peppa, wat leidde tot een lichte overprikkeling 😉. Ondanks dat was het een fijne ervaring. We namen samen met de Kroatische studenten nog meer subtests van de Easy Test bij elkaar af en wisselden ervaringen uit over de verschillen in ergotherapie tussen onze landen. Het was een boeiende en toffe kennismaking!
Stageweek 5
Deze week zijn we meer dan halverwege onze stageperiode in Kroatië. We werkten samen met drie andere ergotherapeuten en maakten kennis met early intervention, een programma voor baby’s en peuters van 0 tot 3 jaar. We kregen uitgebreide uitleg over dit programma en lazen enkele interessante artikelen. We hielpen mee met verschillende peuters en merkten dat de communicatie vaak gemakkelijker ging doordat deze vrijwel altijd non-verbaal was.
Het was een leerzame ervaring om met een andere doelgroep te werken en zelf de kans te krijgen om enkele interventies te begeleiden.
stageweek 6:
Deze week hadden we de ochtendshift, waardoor we veel interventies konden geven aan de kinderen. We kregen de kans om hen te begeleiden bij verschillende activiteiten en werden steeds zelfstandiger in het uitvoeren van therapieën. Het was waardevol om te ervaren hoe we onze kennis direct in de praktijk konden brengen.
Daarnaast maakten we kennis met de opleiding van therapiehonden. We kregen uitleg over de verschillende fasen in hun training, van de eerste stappen met puppy’s tot het moment waarop ze volledig getraind zijn als hulphond. Ook leerden we wanneer een hond aan een begeleider wordt gekoppeld en welke rol deze begeleider speelt in het proces. Bovendien kregen we een demonstratie van de training en de vaardigheden die de honden aangeleerd krijgen.
Een bijzonder aspect is dat kinderen die sensorische integratietherapie volgen en aan bepaalde criteria voldoen, in aanmerking komen voor een gratis therapiehond. Deze honden worden door de overheid gefinancierd en bieden extra ondersteuning in het dagelijks leven van de kinderen. Het is inspirerend om te zien hoe de inzet van deze honden een positieve impact heeft op hun ontwikkeling.
stageweek 7:
We zitten alweer in week zeven van onze stage, de tijd vliegt voorbij 
! Het voelt alsof we net begonnen zijn, en nu naderen we al het einde.
Na drie weken de vroege shift te hebben gedraaid, hadden we deze week de late shift. Dat was weer even wennen voor ons . Wat vooral opvalt, is hoe onze kennis over sensorische integratie blijft groeien. Onze inzichten in de theorie van Jean Ayres worden steeds helderder, en we merken dat we de kinderen die we begeleiden beter begrijpen.
Vrijdag kwamen we de eerstejaarsstudenten weer tegen. Zij observeren dit semester elke vrijdag in het centrum en waren erg benieuwd naar de doelgroepen waarmee wij werken. We wisselden informatie uit en deelden onze ervaringen. Het was leuk om te zien hoe enthousiast en nieuwsgierig ze naar de praktijkervaringen zijn die wij inmiddels hebben opgedaan.
Een van de meest interessante dingen die we leerden van de eerstejaars, is dat zij een vak hebben genaamd Animal Assisted Therapy (AAT). In deze lessen leren ze hoe dierentherapie kan worden geïntegreerd in ergotherapie. Heel boeiend!
Op naar week acht! 🙂
stageweek 8:
Deze week hadden we de ochtendshift en een behoorlijk druk schema. In het begin vonden we het lastig om alle tien criteria van Jean Ayres te verwerken in de therapie en tegelijk creatief om te gaan met de onverwachte keuzes die een kind maakt. Maar we merken dat we hierin enorm zijn gegroeid. Het is nu veel makkelijker om spontaan en doelgericht te handelen. Vaak moeten we snel schakelen en de omgeving aanpassen, zodat het kind zijn doelen kan bereiken.
Deze week keken we ook een paar filmpjes van kinderen aan het begin van hun traject, en het was mooi om te zien hoeveel progressie sommigen hebben gemaakt. Dat gaf ons een gevoel van voldoening!
Onze laatste interventie van de week was met een 12-jarig meisje met autisme en hypotonie. We werkten eerst aan haar doelen en sloten de sessie af zoals zij dat graag wilde: dansen op Girls Just Wanna Have Fun. Een geweldige afsluiting van de week en een vrolijke start van ons weekend!
Stageweek 9:
Onze laatste week zit erop, en dat voelt toch een beetje gek. We wisten dat dit moment zou komen, maar het blijft jammer dat het nu echt voorbij is. We gaan het missen!
De laatste interventies die we gaven, waren echt fijn om te doen. We merkten dat we gegroeid zijn in onze aanpak, en het contact met de kinderen liep vlot. We hebben er van genoten en zijn blij dat we op een positieve manier hebben kunnen afsluiten.
Afscheid nemen van de kinderen was best moeilijk. Na al die weken samen op pad te zijn, bouw je toch een band op. Het was mooi om te zien hoe ze reageerden.
We hebben veel bijgeleerd tijdens dit traject. Niet alleen van de praktijk, maar ook van de verschillende visies en werkwijzen van onze mentoren. Hun manier van werken heeft ons aan het denken gezet, en we nemen zeker een aantal van hun ideeën mee terug naar België.
We hebben veel respect gekregen voor het harde werk dat hier geleverd wordt. De betrokkenheid en inzet van het team zijn groot, en dat motiveert ons om er zelf ook volop voor te blijven gaan.
Het was een waardevolle ervaring. We sluiten af met een rugzak vol nieuwe inzichten en een beetje heimwee. 😉
Dit was onze internationale ervaring en zoals ze het in het Kroatisch zouden zeggen: BOK!
Marie & Charlotte