Aan allen die meelezen.
Al is het de tweede keer dat ik in dit land terecht kom, het was toch weer even aanpassen. In een land waar alles anders functioneert dan op het thuisfront moet je opzoek gaan naar nieuwe referentiepunten om volwaardig te kunnen functioneren.
De weg van Delhi naar Dehradun verliep, met de hulp van bijzonder vriendelijke meereizende Indiers, bijzonder vlot. Onderweg bleek al snel dat ik een totaal ander stuk India tegemoet ging dan gedurende mijn vorige verblijf in het land. Overal om me heen was er groen! In Dehradun slaagde ik erin op de juiste plek af te stappen -dit betekend de chauffeur duidelijk maken dat je eraf wil en dat hij bijgevolg stoppen moet want dat jij, westerling, het niet gewoon bent van een rijdende bus te springen.
Aangekomen in Dehradun moest mijn enthousiasme plaats ruimen voor een totale desillusie. het huis waarin ik 8 weken zou doorbrengen was leeg, Collette- die op dat moment reeds 2 weken in de gevangenis zat- had al haar meubels doorverkocht net voor ze plande een vlucht terug naar de U.K. te nemen-, 4 niet-opgevoedde honden bleken zomaar hun behoeften in huis te mogen doen. de vloer was bezaaid met uitwerpselen, etensresten, sigaterrenpeuken en uiteengereten vuile kledingsstukken -het zag er met mijn rechtstreeks vanuit België komende en net van een luxueuze Qatar vlucht afstappende, Indisch-groene blik, erg dramatisch uit- Het was toch wel héél anders dan ik thuis gewoon was 🙂 Alsof dit nog niet genoeg was voor mijn aankomst-shock, was de man, Ashok, met wie ik die gehele tijd zou samenwonen, zat -en ik houd niet van zatte mensen, als ik zelf niet zat ben- . Nadien bleek dat zich zat drinken een dagelijkse gewoonte was van Ashok.
Zowel de honden als Ashok zijn mijn trouwe vrienden geworden. Wanneer ik na het werk thuiskom word ik overweldigd door de liefde die de harige schepsels me schenken en de Whisky lijkt niet meer dé prioriteit van Ashok’s avond. Het is meestal pas nadat we zijn gaan wandelen, de was hebben gedaan, nadat ik een nieuw recept aangeleerd krijg en nadat op mijn vingers word getikt wanneer de chapati’s niet perfect rond zijn- wat de kunst van een ware huisvrouw is- dat de drank verschijnt.’ S avonds en in het weekend trekken we er geregeld samen op uit, Met en zonder de honden. In de bergen, langs de Ganges. In Dehradun en omgevend zijn er geweldige steden en natuurgebieden te verkennen. Haridwar, Mussoorie, Rishikesh,… Eergisteren vond ik een kleine puppy, ik waste haar, gaf haar te eten en nu, twee dagen later maakt ook zij reeds volwaardig lid uit van ons ‘gezin’ in Defence Colony. 5 honden, Ashok en ik. Haar naam is Maya, en ze is een schatje. Foto’s volgen later.
Op de stageplaats gebeurde iets gelijkaardigs. Waar ik het in het begin moeilijk mee had: Het feit dat de ambulance geheel niet onderhouden werd: etensresten op de vloer, half loshangende gordijnen, niets dat ontsmet werd, speculums op de grond -die de dag nadien gewoon weer gebruikt werden zonder te worden ontsmet-, de grote hoeveelheid aan voorgeschreven en uitgedeelde medicatie,… heb ik nu geaccepteerd. Ik probeer door niet te gedreven mijn mening te geven en andere mogelijkheden en oplossingen aan te reiken sommige manieren van werken wat aan te passen. Maar verandering word niet zomaar teweeg gebracht door een ‘vreemde’. Vooral wetende dat het er anders aan toe ging toen Colette hier nog was, doet me beseffen dat mijn motivatie en mening de manier van werken niet zal veranderen, aangezien ze hier wel weten hoe het anders kan!
Het gemis aan professionalisme, waar ik het in het begin moeilijk mee had begin ik tegenwoordig normaal te vinden, ik zie er de charme van in. Gezellig Chai drinken in de ambulance, de arts die aan telefoon hangt terwijl ze met een patiënt bezig is, een verkoper die zijn waar komt aanbieden aan de arts in de ambulance, voor haar persoonlijke shop thuis,… Het laat heel het gebeuren soepel verlopen, als een familiegebeuren, een gezellig samenzijn eerder dan afstandelijk, zakelijk handelen.
Geef een reactie