NicaraGwen

Het gastgezin waar ik verblijf bestaat uit een abuelita (omaatje), een broertje, Diego ( 4 jaar) een zusje, Gabriella (7 jaar) en een conejito (konijntje). Diego en Gabriella brengen overal wat ambiance in. Bijvoorbeeld als ik mijn kleren was, dan helpen ze mij door zeepschuimtaarten te maken. (Ze zijn wel niet zo lekker als het eten van Abuelita.)

Ik heb mijn eigen kamertje in het huis. De badkamer heeft iets minder privacy te bieden dan ik gewoon ben. Laten we zeggen dat je het niet echt een badKAMER kan noemen. Het is eens iets anders.

In de buurt verblijven er nog andere studenten en vrijwilligers. In de avond komen de meeste samen in café Luz, wat het heel gemakkelijk maakt om ervaringen en tips met elkaar te delen. Een paar blokken verder verblijft Kim. Kim studeert ergotherapie aan dezelfde school als ik. Zij is hier al twee weken en helpt me met de weg te vinden. De straten hebben hier geen namen of nummers. Om mijn eigen verblijfplaats te vinden, kreeg ik volgende indicaties: 4 blokken en half ten Noorden van San Francisco. Met andere woorden ik ben al vaak verloren gelopen.

Mijn broertje en zusje

Het vliegtuig is vertrokken. Maar zonder mij. Ik had al zo een vermoeden dat er iets niet klopte, toen ik geen stoel toegewezen kreeg bij de check-in. Het vliegtuig was overboekt. Samen met 5 andere geluksvogels mogen we nog een nachtje wachten.

Gelukkig wilt de vliegtuigmaatschappij er alles aan doen om hun klanten tevreden te houden. Een compensatie van 600 euro, een nachtje op hotel, 3 gangenmenu,…

Daarnaast heeft de maatschappij zijn best gedaan om er een groep toffe mensen uit te kiezen, die nog een nachtje in Amsterdam mogen blijven. Naast België zijn Chili, Costa Rica, Engeland, Panama en Ecuador hier ook aanwezig. Daarvan spreken er 4 Spaans, en ze vinden het geweldig om mijn Spaanse probeersels bij te schaven. Ik zit hier dus met 4 privé leraren.

We hebben er een korte citytrip in Amsterdam van gemaakt. Onverwachts maar fijn begin van de reis.

Amsterdam