Hallo iedereen!
Vandaag was een speciale dag… Reeds om zeven uur stonden we aan de bushalte te wachten op een bus die ons twee keer gewoon voorbij reed, wegens te vol. We hadden met onze stagebegeleidster afgesproken aan de bushalte in Wroclaw. Van daaruit zou zij ons een lift bezorgen naar een rusthuis in de oude stad. Het was de bedoeling dat we een kijkje gingen nemen en nagingen hoe ergotherapie daar wordt uitgeoefend. Mogelijks werd dit een nieuwe stageplaats vanaf volgend jaar. We keken uit naar dit bezoek en hadden ons hier op voorbereid. 😀 We werden hartelijk ontvangen door de ergotherapeuten daar en werden meteen aan het werk gezet! We maakten kennis met enkele bewoners en brachten hen naar het ergolokaal waar de creatieve activiteiten van start gingen. Er werd heel wat getekend, geverfd, gelezen… 🙂 Na 45 minuten kwam er een abrupt einde aan ons bezoek. We waren niet langer welkom. Eens we buiten waren vertelde onze stagebegeleidster ons hoe het in elkaar zat. Het kwam erop neer dat ze geld vroegen voor de ‘begeleiding’, zelfs voor vandaag (we keken enkel toe…). Achteraf bleek dat één van beide therapeuten Engels sprak, maar dit weigerde te spreken gezien ze hier niet voor betaald werd. We schrokken van deze mentaliteit, maar onze stagebegeleidster maakte ons duidelijk dat dit niet ongewoon is in Polen. In Polen verwacht men iets terug wanneer men iets geeft (geld). Op de terugweg probeerde onze stagebegeleidster ons wat meer achtergrond te geven over deze manier van denken. Ze vertelde ons dat de mensen hier hard moeten werken voor hun geld en soms zeven dagen per week werken met lange uren. Hun uurrooster is heel wisselend, wat het moeilijk maakt voor hen om te werken en ook aandacht te besteden aan hun familie en vrienden. Het is dan ook begrijpelijk dat ze uit zoveel mogelijk geld proberen te halen. Jammer dat ons dagje zo moest eindigen, maar het heeft ons wel even met de neus op de feiten geduwd over de situatie hier in Polen. Polen mag dan wel een land zijn dat deel uitmaakt van de Europese Unie, maar het is hier helemaal anders dan bij ons in België. Na het korte bezoek keerden we terug naar Jaszkotle en zetten onze stagedag voort in het weeshuis. 🙂
Do widzenia!
Schoon foto’s meiden! Jullie zijn daar goed bezig!
Amai, dat was wel even slikken bij het lezen ! Vol enthousiasme naar het bejaardenhuis en dan op zo’n korte (ook al hoor je dan hoe het komt dat dit na 45min werd afgebroken) terug moeten keren. De kindjes in het weeshuis hebben er dan toch maar baat bij gehad met jullie vroege terugkeer. de therapieën konden worden verder gezet. Dikke chapeau met jullie werk. Jullie doen dat goed. We zijn al benieuwd naar de volgende ervaringen, wil hier ook nog kwijt dat jullie ons zo meenemen in jullie verhalen wat fantastisch is voor de thuisblijvers. Freya van jou wisten we al dat je ons kon meeslepen in je verhaal. Hannah voor jou ook een evendikke pluim.chapeau meiden! Het blijft een plezier om jullie te kunnen/mogen volgen.
Mama Mieke
Dag Hannah & Freya, ook wij zijn trouwe fans van jullie blog. In Duffel wordt elke keer weer uitgekeken naar al die nieuwe foto’s en verhalen vanuit jullie Poolse (voorlopige) thuisland. Wij hebben zeer sterk de indruk dat jullie daar uitstekend werk verrichten. Het is wel niet leuk dat jullie werk zo bruusk wordt onderbroken door enkele norse Polski’s. Maar “KEEP ON THE GOOD WORK” en ze zullen wel te weten komen wat ze gaan missen als jullie terugkeren naar ons landje. Ons Hilde krijgt af en toe nog wat extra informatie toegefluisterd door de andere Hilde. We zullen allemaal heel blij zijn als jullie terug thuis zijn. Dit avontuur is jullie van harte gegund (en dat geldt ook voor ons Kim) maar dat neemt toch ni weg dat we jullie missen. Nog veel plezier en tot volgend schrijven.
Wel grappig dat we ons altijd eerst moeten bewijzen dat we een mens zijn om met jullie te kunnen communiceren !