Na een weekendje Krakau met de familie vliegen we er weer dubbel en dik in!:D Steven en Julie zijn intussen veilig en wel gearriveerd hier in Jaszkotle. Opnieuw zijn we weer met vier! Yeah 😀 Van afwisseling gesproken. Ook zij moeten net zoals ons hun weg zoeken hier in het weeshuis. Ondanks dat we hen graag uitleg geven proberen we hen ook zelf wat te laten uitzoeken, zodat ze er zich zelf een idee van kunnen vormen. Dus gaan wij ook nu gewoon door met therapie geven. Wanneer het weekend voorbij is, is het altijd eventjes opnieuw beginnen. Hup, daar komen we weer met die zelfstandigheid… Door de vele Poolse studenten die de voorbije twee weken op bezoek kwamen kregen we amper de kans om aan Shantala-massage te doen. We zagen vandaag dan ook onze kans (studentenloze dag in de rehabilitatieruimte) om dit nog eens in te oefenen. Steven en Julie konden ons meteen vergezellen en namen ieder een kindje voor hun rekening. Geen kakabroeken deze keer, hoera! De dag is alleszins goed gestart. Nadat de zoveelste priester hier met een lading studenten toekwam was het weer even moeilijk om onze volgkindjes terug te vinden. Het is hier blijkbaar de gewoonte dat hier geregeld een priester op bezoek komt met een hele boel studenten van de middelbare school die met de kinderen komen spelen. Dit stuurt onze planning veelal in de war, maar omdat we het zo gewoon zijn durven we intussen onze volgkindjes terug stelen ;). De dag was dan wel goed gestart, maar al snel kwam de gewoonlijke chaos weer opduiken. Veel geroep en getier tijdens het middagmaal, kinderen die weigerde te eten, veldslagen met wortelpuree, bekogelingen met kip, hier en daar alweer wat getrek aan de haren, kortom een doodgewone dag in het weeshuis. Maar wat zien we hen toch graag! 😀

Iets minder gelukkig waren we na het middagmaal. Hannah wou nog even looptraining geven aan haar volgkindje aangezien hij al de hele dag weigerde door te stappen. De vele knuffels van de studenten en het niet worden verplicht om te stappen werken dit in de hand. Toen het volgkindje van Hannah eindelijk enkele stapjes zette, kwam de verzorgster alweer weghalen en DROEG hem naar zijn bed. Byebye gezag en byebye zelfstandig stappen. Volgkindje happy, want hij hoefde weer niet te stappen. 🙂 Toen Freya A. in bed stopte volgde er heel wat geween en getier (niet ongewoon, slapen is niet hun favoriete bezigheid). Al snel verscheen de verpleegster en zei ze Freya dat ze A. opnieuw uit bed moest halen. Een beetje gek. Alle kinderen moesten toen in hun bed gelegd worden, dus vonden wij het maar normaal dat A. dit ook moest. Ookal was dit dik tegen haar zin, zo creëer je nu eenmaal structuur. Zulke situaties komen geregeld voor en kunnen soms voor wat teleurstellingen en frustraties zorgen. Kinderen krijgen snel hun zin zolang ze maar luid en lang genoeg roepen. Er wordt eerder iets gedaan aan het gevolg dan aan de oorzaak. Wij proberen vol te houden en voorspelbaar te zijn, jammer genoeg wordt dit gezag soms ondermijnt door het andere personeel. Zo boeken we natuurlijk minder vooruitgang, want we weten hoe dit mogelijk anders kan.

Er werd vandaag ook hard gewerkt aan het schrijven van ons artikel (zie blogbericht: ‘Poolse harde realiteit!’). Niet gemakkelijk in het Engels en op degelijk niveau, maar we doen ons best. 😉

Do widzenia!

P.S.: O-oh we zitten al in week 7 :'(