Vandaag zijn we op ons laatste bezoek geweest. Vandaag zijn we naar the Incorporated Orthopaedic Hospital of Ireland geweest. Dit is een ziekenhuis waar men zich uitsluitend richt op de revalidatie van orthopedische problematieken. In het ziekenhuis zelf worden geen medische ingrepen uitgevoerd en patiënten worden vanuit een ander ziekenhuis naar hier doorverwezen. Er zijn 160 bedden in het ziekenhuis aanwezig en het merendeel van de patiënten zijn boven de 65 jaar. Elke patiënt die in het ziekenhuis komt revalideren krijgt sowieso kinesitherapie maar geen ergotherapie. Hiervoor wordt een assessment afgenomen. Indien een patiënt minder als 10 scoort op deze test van 20 punten krijgt hij of zij ook ergotherapie.

De ET van het ziekenhuis vond deze test niet altijd zo valide aangezien de test de zelfstandigheid en functionaliteit van een persoon beoordeeld maar geen rekening houdt met medicatiegebruik of andere beïnvloedende factoren.

In het ziekenhuis is er een aanzienlijk tekort aan ergotherapeuten. Normaal zou er een ergotherapeut per 10 à 15 patiënten gerekend moeten worden maar aangezien er in het ziekenhuis maar 4 ergotherapeuten werkzaam zijn ligt de verhouding op één ergotherapeut per 30-40 patiënten. Hierdoor werd er een prioriteiten gesteld en werkt men hier met niveau 1&2. Niveau 1 zijn de mensen die net in het ziekenhuis verblijven en nood hebben aan aangepast materiaal en moeten leren hiermee om te gaan. Niveau 2 zijn de mensen die bijna ontslag klaar zijn, de ET gaat dan na of de persoon in staat is om zichzelf te behelpen en zelfstandig te functioneren in de thuissituatie. Indien patiënten een grote ondersteuning hebben van familie zal deze sneller ontslagen worden uit het ziekenhuis. De omgeving en het sociaal netwerk van een patiënt spelen dus een belangrijke rol.

Indien een patiënt nog niet ontslag klaar is blijft deze in het ziekenhuis. Indien er thuis aanpassingen moeten gebeuren in de woning om het voor de patiënt veilig te maken zal deze pas naar huis kunnen wanneer dit gebeurt is. Indien voor deze aanpassingen beroep moet gedaan worden op overheidsinstanties kan dit soms lang duren en verblijft een persoon soms 2 maanden in het ziekenhuis in plaats van de gemiddelde 2-3 weken. Indien een aanvraag tot financiële hulp niet goedgekeurd wordt, gaat een patiënt weer naar het ziekenhuis waar hij of zij hiervoor verbleef met als reden een mislukte ontslagplanning. De patiënt mag dus niet naar huis maar blijft gehospitaliseerd. Op deze wijze kan een persoon die slechts een kleine aanpassing van enkele honderden euro’s maanden onnodig opgenomen blijven omdat een terugbetaling niet mogelijk is of niet goedgekeurd wordt.

De ergotherapeuten in het ziekenhuis werken gericht op functionaliteit en zelfstandigheid. In het begin van een opname gaan ze gericht werken op het geven van advies en hulpmiddelen en leren ze patiënten aan hoe ze hiermee moeten werken. Op het einde van iemands verblijf naar de ontslagfase toe gaat de ET kijken of deze persoon zijn plan kan trekken in de thuissituatie en wat er gedaan moet worden om dit te bereiken. In het ziekenhuis zijn hier heel,wat materialen voor. Zo is er een keuken aanwezig, een bed om transfers te oefenen, … Ook is er ook veel materiaal aanwezig dat mensen kunnen uitproberen of er mee leren werken zoals een traplift (2 soorten), een elektrische ligzetel, eettrolley’s enz. Binnen enkele weken wordt er in het ETlokaal een halve auto geplaatst zodat de transfer in en uit de auto ook in het ziekenhuis geoefend kunnen worden.

Maf en toe worden er ook huisbezoeken gedaan. Dit werd vroeger meer gedaan maar om financiële redenen is dit nu eerder uitzonderlijk.  Als een patiënt ontslagen wordt is er wel enige vorm van opvolging maar deze is niet zo op punt gesteld. Er kan beroep worden gedaan op een mobielzorgteam maar de wachtlijsten zijn hiervan zo lang soms (tot 9mnd) dat dit in praktijk niet altijd een optie is.

De ergotherapeuten zijn hier onderbemand maar lijken zich te redden door prioriteiten te stellen, ook zijn ze creatief met materialen. Zo hebben ze samengewerkt met een lokale garage om de auto te verwezenlijken die ze binnenkort krijgen. Op dit vlak kunnen wij zeker nog iets leren. In België hebben wij deze faciliteiten raar of zelden in aanbieding.

Als we het hebben over de overgang tussen de verschillende zorginstellingen dan heeft België weer een streepje voor. Bij ons zijn de wachtlijsten niet zolang. Ook is een patiënt bij ons niet verplicht om in het ziekenhuis te blijven maar heeft meer vrije keuze. Dit heeft echter wel positieve en negatieve punten.

Het was een zeer interessant bezoek en zeker de moeite waard! Ook zei Frank, de ET die ons heeft ontvangen dat hij graag zou willen dat er studenten van ons op lange stage zouden komen. En hij vroeg ons om in contact te blijven… Het was een zeer aangename namiddag.!