DONDERDAG 28.02.2019

Back to the blog, de laatste dag van februari.

Na een dag Wroclaw te gaan verkennen, terug op de zetelbank. Het is vandaag beter weer dan gisteren én dus droog, minder bewolkt en een beetje zon #belgischeweertje. Vandaag in deze blog: therapiemateriaal – wandelen in Jaszkotle – Anita – kabouters – en dan maar terug naar “huis”.

Hier in het weeshuis hebben ze ontzettend veel materiaal. Vaak gulle schenkingen van particulieren of andere revalidatiecentra in Polen of vanuit België. Niet alleen therapiemateriaal maar ook kleding, bedden(goed), buggy’s, rolstoelen, staplanken, knuffels en speelgoed. Rolstoelen en buggy’s zijn hier in grote aantallen aanwezig maar helaas niet op maat gemaakt en daarom zitten sommige kinderen verkeerd in ‘hun’ stoel, of omwille van hun houding (kromming in de rug) niet ergonomisch of pijnvrij. Ze trachtten zich hier te reden met de middelen die ze hebben. Dat er geen controle wordt gehouden op deze mobiliteitshulpmiddelen, merk je wel. Dat probleem heb ik mogen ondervinden tijdens onze wandeling in Jaszkotle. Stroeve wieltjes en de remmen werkten niet. Vier straten Jaszkotle-town en dat is het, maar de open velden hebben wel wat weg van Geraardsbergen of zoals vrienden het me zeggen, ’t is precies Skembeek. Met onze vier volgcliëntjes een wandeling op de kasseien, de heerlijke zon op ieders gezicht en op die manier zijn wij ook eens buiten. Ontzettend genoten van dit uurtje, en ik niet alleen, want na het uurtje lagen ze alle bijna alle vier in dromenland.

VRIJDAG 01.03.2019

Vrijdag liep ik alleen stage want Melissa had haar ’thuiswerkdag’ en kon op die manier haar vriend opwachten aan de luchthaven, want die kwam op bezoek. Het was een drukke maar leerrijke dag met aan het begin een observatievoormiddag sensorische integratie, iets wat we ook toepassen in België. Hierbij wordt het tast-, evenwichts–, en bewegingsgevoel geprikkeld. Dus alles wat je voelt, hoe je beweegt en in welke houding je je bevindt, nemen een belangrijke plaats in deze vorm van integratie. Hier wordt dit zoveel mogelijk gestimuleerd bij de oudere kinderen hier. Daarna nam ik de volgcliëntjes van Melissa tot mij, een bezige en interessante stagedag. In de avond kon ik via Messenger mee mijn balletles volgen en op die manier iedereen nog eens zien en iets zeggen. Hoogtepunt van mijn dag! ♡ ♡ ♡ Want eerlijk: als hier niemand langs komt of ze praten hier uitsluitend Pools, dan praat je ook tegen niemand. Ik heb nog nooit in mijn leven zo weinig gezegd.

ZATERDAG 02.03.2019

Gisteren na de middag vertrok ik in mijn eentje naar Wroclaw. Met Anita, het busvervoer. Een donker klein busje waar zo’n 15 personen konden plaatsnemen en waar je kon meezingen met The Spice Girls. Niemand deed dit natuurlijk, maar de muziek stond luid genoeg om me innerlijk ferm te amuseren. De bus zat goed vol, dus stond ik in de middengang recht. We reden nog maar vijf meter of een jonge gast stond zijn plaats af. Very gentle! Eenmaal aangekomen in Wroclaw, ben ik wat beginnen stappen en zo in één van de grote winkelcentra belandt. De koude viel goed mee, maar om toch wat op te warmen ben ik in een Frans café Vincent een biertje gaan drinken.

Het middeleeuwse marktplein van Wroclaw is gelegen in het hart van de stad. Dit plein is één van de grootste marktpleinen van Europa en bezit het grootste stadhuis van Polen. Het stadhuis (Ratusz) is gebouwd in een gotische-stijl en is zeker de blikvanger van het marktplein. Op de rechterhoek heb ik er enkele postkaartjes betaald, en schuin daar tegenover is het postkantoor dat 24/7 open is. Wat zonder mijn postzegels geraken mijn kaartjes niet ver. Zowat alle shops blijven langer open, ontzettend toeristvriendelijk.

Verspreid over Wroclaw vindt je meer dan 400 kleine bronzen beelden van dwergen. Deze sprookjesfiguren werden er voor het eerste geplaatst in 2001 ter ere van de ludieke verzetsbeweging Oranje Alternatief, die de kabouter als symbool voerde. In 1980 ging Polen nog gebukt onder de communistische tirannie. De Orange Alternative Movement begon in Wroclaw als een anonieme geweldloze protestbeweging tegen de dictatuur. De groep was geniaal in het vinden van bizarre protestuitingen, meestal op de rand van het absurde. Leden verkleden zich onherkenbaar in kabouter of dwerg en voerden. Zij waren een weerstand brigade tegen de communisten die aantonen dat kunst op een simpele manier ook propaganda kan zijn van mensen die droomden van een beter leven. Nu, anno 2019 zijn de dwergen een absolute toeristische attractie, want ik ging ook eventjes op dwergenjacht, van brandweerlieden tot een gevangen dwerg, tot eentje die het afval opruimt.

ZONDAG 03.03.2019

Vandaag de laatste dag van een stil weekend want mijn stembanden hebben niet zoveel moeten werken dit weekend, maar er staat een nieuwe frisse stageweek ready. Melissa is zopas terug van de luchthaven, waar ze afscheid nam van haar vriend. Zo een weekendje zonder mijn wekelijkse activiteiten of de auto waarmee ik zonder pardon overal naartoe kan, mis ik toch. Het ‘mij – zo – stil – horen – zijn’ maakt mij niet gelukkig, en ook al zet ik mijn muziek op, Whatsapp of praat ik af en toe tegen mezelf, het wordt er niet beter op. Ik doe met véél enthousiasme de kinderen zoveel mogelijk lachen en bijstaan met de doelen die ik vooropgesteld heb, maar terug praten doen ze ook niet. Note: het is niet dat ik hier weg wil, zeker niet, maar de sociale activiteiten, mijn vrienden, mijn collega’s van mijn studentenjob’s, mijn vriend, mijn familie, mijn huisdieren, … zijn door hier stil te staan bij héél wat, echt belangrijk.

Deze week is de laatste week dat ik Agnieszka en Justyna zie, want daarna vertrekken zij naar België. Praktisch proberen we deze week alles te regelen, mijn bezoek met Ellen naar de Universiteit voor onze presentatie over ergotherapie in België, maar ook mijn stage-evaluatie, want zonder hen heb ik geen evaluatie.

Slaapwel & tot een volgend blogbericht!