Céline en ik hebben een weekplanning opgesteld op basis van onze doelgroepen.

Vandaag op onze planning:
10:00 – 11:00 uur: Peuters
11:00 – 12:30 uur: Jongens/mannen
14:00 – 16:00 uur: Tienermeisjes

Vanmorgen zijn we, om 9:30, vol goede moed vertrokken op onze “ronde.” De bedoeling van deze “ronde” is het bewustmaken van de asielzoekers dat er activiteiten gepland zijn, wanneer deze zullen plaatsvinden en waar. Gisteren waren Céline en ik door het dolle heen. Heel wat jonge gezinnen vonden het wel interessant om hun kindje een uurtje naar de “peuterklas” te sturen. Waarom nu net een peuterklasje? Het is voor de ontwikkeling van de kinderen van levensbelang dat zij in contact komen met andere mensen en andere kinderen. Daarnaast is het ook een moment waarop de ouders even tot rust kunnen komen of praktische zaken kunnen regelen. Vanmorgen waren deze gezinnen echter veel minder enthousiast. Na veel enthousiaste praatjes in het Engels en Frans hebben we uiteindelijk 4 kindjes gevonden wiens ouders het zagen zitten om hen met ons mee te geven.

4 kindjes tussen 1 en 4 jaar. 2 talen en nationaliteiten. En geen enkele dat ik begreep, wat een uitdaging! Eerst ging alles goed. Al gauw lag de hele ruimte vol met speelgoed, kleurpotloden en water (Ja, Céline gaf de kinderen iets om te drinken, oeps!). Maar plots had een klein jongetje door dat zijn mama weg was. Hij begon te huilen en liep bang weg toen ik hem wou benaderen. Ik was ten einde raad toen Céline plots zei dat ik op de piano moest gaan spelen. Het proberen waard, toch? Na enkele noten stopte het huilen en keek hij vol verwondering naar de piano. Een halfuur lang heb ik telkens opnieuw de soundtrack van de “Titanic” moeten spelen. Ik vind het fantastisch om te zien welke helende werking muziek kan hebben op mensen, zelfs op de allerkleinsten. Deze avond hoorde ik een accordeonspeler op de metro zeggen: “Viva La Musica.” Hij heeft geen idee hoe dicht hij bij de waarheid zit. Ik kan zijn visie alleen maar beamen.

P.S: Ook dino’s leveren uitstekend werk om kinderen te troosten.

Na de kleintjes was het tijd voor wat actie: Baseball met de jongens/mannen.
Ook voor deze activiteit ben ik mensen gaan “ronselen.” We zijn met 5 begonnen, inclusief Céline en mezelf, en we zijn geëindigd met een groep van 15 sportieve enthousiastelingen. We zijn gestart met een korte kennismakingsronde. Ik denk dat dit zeer effectief geweest is want toen ik deze namiddag langs de binnenplaats liep, zag ik jongens met elkaar spelen die elkaar hebben leren kennen op de sportactiviteit. Ik speelde mee voor mijn plezier, de mannen speelden op leven en dood. Hoog en ver de bal kunnen wegslaan en sneller dan de wind lopen zijn hierbij, volgens de mannen dan toch, essentiële kwaliteiten. Daarnaast is de puntentelling ontzettend belangrijk voor hen! Deelnemen was in dit geval echter belangrijker dan winnen maar achja, als er dan toch een winnaar moet zijn dan is het wel mijn team uiteraard. Team Lana for the win!

En tot slot, de tienermeisjes! Voor hen hadden we “nailart” en “henna” in petto. Een 9 tal meisjes hadden voldoende vertrouwen in ons, ook al had ik stiekem al eerlijk toegegeven dat ik nog nooit gewerkt had met henna. Céline nam de nailart voor haar rekening, ik de henna. Na veel gesukkel heb ik toch enkele meisjes ontzettend blij gemaakt. Ik heb complimenten gekregen als “waw, jij kan dat echt super goed” en “je liegt, dat is niet je eerste keer.” Ach, kinderen zijn toch zo’n dankbare doelgroep hé! Ik heb tijdens deze activiteit drie zusjes leren kennen uit Macedonië. De meisjes zijn al 7 jaar in België en spreken tot mijn grote verbazing beter Nederlands dan sommige Belgen. Samen met hun broertje, mama en papa gaan zij weldra in Kortrijk wonen. Ze kijken enorm uit naar hun, naar eigen zeggen, “nieuwe thuis.” Wondermooi hoe deze kinderen zich, ondanks de situatie, perfect hebben aangepast. Veel volwassenen zouden hier nog iets van kunnen leren. Ondanks het feit dat het leven soms zo sober en uitzichtloos kan zijn, gaan zij onverwoestbaar door. Respect!
Jammer genoeg zijn niet alle verhalen even rooskleurig. Een ander meisje vroeg me het volgende: “Do you have a home? Do you have a place with your family? I stay here.” Zo’n momenten brengen mij op een pijnlijke manier terug naar de realiteit. Ik ben van nature een emotioneel type dus zulke verhalen grijpen mij natuurlijk enorm aan. Toch probeer ik sterk te zijn, voor mezelf en de kinderen. Zij hebben niets aan iemand die uitsluitend medelijden toont. Neen, ik onderneem actie. Het verleden is onveranderbaar maar het heden, het heden kan ik wel opfleuren.

Daarnaast nog een grappig weetje: de mama van een van onze tienermeisjes vertelde me dat ze zeer goed is in het aanbrengen van henna. Goedgelovig als ik ben, liet ik haar begaan. Dit is het resultaat:

Achja, ik zal er maar het positieve van inzien zeker? Hoe erg kan het zijn om minimaal 4 weken met een “I LOVE YOU” op je handen rond te lopen? Er zijn immers veel ergere dingen op de wereld en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het vertrouwen dat deze mensen me nu al schenken.

X Lana