Dag iedereen,
In het begin van deze week hebben ze de afdeling tegenover mij twee keer moeten sluiten wegens besmetting, wij hadden veel vrije bedden dus vingen wij de patiënten van de andere afdeling op.
Ik moet ergens niet voorzichtig genoeg geweest zijn en mijn handschoenen te vroeg uitgedaan hebben ofzo want dinsdagavond voelde ik me niet echt ok.
Op woensdag ben ik toch gaan werken maar na een paar uur was het wel duidelijk dat het echt niet lukte. Ik had buikpijn, last van mijn maag en darmen, voelde me slap, had koorts en ik liep er maar ellendig bij. Mijn mentor heeft me in een leeg bed gelegd, de dokter voor me gehaald, alles in het Portugees uitgelegd. Het hele team was bezorgd en lief en hielp waar mogelijk. Mijn collega is nadien met mij naar de apotheker gereden, heeft me bijna letterlijk in mijn bed gelegd en me op het hart gedrukt dat ik haar eender welk moment mocht bellen. Ik mocht zelfs bij haar gaan slapen als ik me daardoor beter zou voelen.
ZE ZIJN HIER ZO WARM EN LIEF EN ZORGZAAM VOOR MIJ. Ik hou van deze mensen, van dit prachtige land, van deze ongelooflijke ervaring.
Aan iedereen die ooit het geluk heeft gehad om dit te mogen meemaken, jullie snappen wat ik bedoel.
Aan alle anderen, grijp je kans als je kan, het is hard en moeilijk in het begin, maar daarna zal het fantastisch zijn (zelfs als je ziek bent), ik beloof het je!
Ik ben intussen een dagje thuis om wat uit te zieken, morgen heb ik mijn laatste stagedag!
Volgende week nog wat updates van het ziekenhuis & daarna volgt het studeer/vakantiegedeelte, hopelijk met prachtige foto’s en nog mooiere verhalen.
PS: binnen 23 dagen moet ik al naar huis, wat gaat het ineens zo snel 😉
Veel liefs, en zonder dikke kus deze keer (ik wil jullie het virus besparen), Laura!