Onze laatste week zit erop. De lesjes zijn gegeven, therapieën zijn voorbij en het afscheid is genomen. Wauw, wat een prachtervaring. Beide hebben we een internationale en interculturele stap gezet die ons ongetwijfeld nog lang zal in het hart zitten. Een mooi moment voor een terugblik op onze rol als ergotherapeut binnen Petit Château.
Acht weken geleden gingen wij van start als leken binnen deze setting. Bij de eerste contacten met de bewoners werd al snel duidelijk dat iedereen hier met een eigen verhaal toekomt en met een onzekere toekomst verblijft. Het woord “vluchteling” kreeg voor ons een extreem ruime betekenis.
Voor de vrouwen stelden we als doel om hun de mogelijkheid te geven zich ontspanningsactiviteiten te gunnen en hun eigen identiteit te creëren. Dit werd ongetwijfeld een mix van hun culturele oorsprong en hun verblijf in de westerse cultuur. Dit deden we aan de hand van laagdrempelige activiteiten, gezien het moeilijk was een grote groep vrouwen te motiveren tot deelname. Het delen van culturele aspecten als muziek, maaltijden, … stonden hier centraal als medium.
Ook binnen de tienergroep stelden we specifieke doelen omtrent rollen en identiteit. Ondanks het feit dat er slechts twee contactmomenten hadden merkten we toch een vertrouwensband opgebouwd te hebben met hen. Via informele gesprekken tijdens interventies (voornamelijk creatieve sessies) kwamen we hun beeld op de toekomst te weten. Hier werd duidelijk dat de meeste liefst in België zouden blijven, “wat hier stelen de mensen niet, hier zijn we veilig”.
Celien ging met haar volgcliënt aan de slag naar aanleiding van het merken van een achterstand betreffende fijne motoriek. Haar volgcliënt was zeven jaar oud maar kon nog geen pincetgreep, geen correcte schrijfhouding en ook wat betreft knippen bleek hij een gebrek aan oefening te hebben. Net dat creëerde zij acht weken lang voor hem: de mogelijkheid om ervaring op te doen, oefenmomenten om te werken aan deze vaardigheden.
De volgcliënt van Lena was een psychotische man. Hierbij werd vooral gewerkt rond stabilisatie en structuur. Het vinden van een zinvolle dagbesteding en het trainen op onderhoud van de leefomgeving bracht de cliënt een stuk verder. Het gebruik van schema’s, vrijetijdsactiviteiten en creatieve therapie werden hier ingezet als medium.
Er was ook een gezamenlijke cliënt, een vrouw met vermoeden van depressie waar het kind moeite had met het eten van volwaardige maaltijden. Enkele kooklessen en praktische tips omtrent presentatie van voeding voor kinderen maakte dat het kind na acht weken a.d.h.v. vers gemaakte soep een volwaardige maaltijd probleemloos kon eten. Dit lijkt een kleine stap, maar voor de moeder betekende dit een lichtje in tijden van chaos.
En dan onze kindergroep, onze lieve, leergierige, niet – schoolgaande kinderen. Hierbij was het onze taak de schoolse vaardigheden te onderhouden. Via tal van integratiespelletjes leerde we hen per thema steeds wat nieuwe Nederlandstalige woorden aan. Ook sociale vaardigheden kwamen hier in voor. Het viel ons alle twee op hoe de kinderen van het spelen met broer en zus evolueerde naar spelen met leeftijdsgenoten. Mission accomplished!
Nadat we de kinderen verwittigd hebben dat zij nu drie weken vakantie hebben en we afscheid genomen hadden van het team, kreeg ons cultureel verhaal een onverwacht vervolgd. We werden uitgenodigd op het huwelijk van onze collega animator. Ons eerste Marokkaans huwelijk, een voor ons grote interculturele eer. Wordt vervolgd…
Bedankt Klein Kasteeltje, merci Petit Château, thanks Little Castle,
شكرا قلعة صغير
Tot snel!
Celien en Lena