Vandaag had ik mijn eerste bezoek in het Hadassah ziekenhuis in Jerusalem. Ik nam de trein vanuit Tel Aviv tot Jeruzalem. Gelukkig staat daar alles ook in het Engels geschreven. Het was ongeveer 1 uur en 20 minuten. Het duurt zo lang omdat, wanneer je in Jeruzalem aankomt door de bergen moet, en dus niet snel kan rijden met al die bochten. Aangezien ik om 5u moest opstaan heb ik van de reistijd genoten om nog even te slapen.

Wanneer ik dan in Jeruzalem aankwam moest ik nog 20 minuten met de taxi rijden. De rijstijl in Israël is anders dan die van in België. Wanneer je denkt dat ze in Brussel gevaarlijk zijn in het verkeer, heb je nog niets gezien in vergelijking met hier. Iemand voor u laten wanneer je aan het ‘ritsen’ bent wordt hier totaal niet gedaan. Mensen hebben niet graag dat je voor hen komt aanschuiven. Dit geeft heel moeilijke situaties zo, om ergens te kunnen afslaan.

Bij mijn aankomst aan het ziekenhuis moest ik eerst door een controlepost. Hierbij kijkt de bewaking in je handtas en moet je door een metaal detector. Ook bij aankomst in het station moet je steeds door de controlepost. Ik wist dat dit in de winkelcentra moet, maar niet op andere openbare plaatsen. Ik vind dit niet beangstigend, in tegendeel, ze zorgen voor veiligheid, want je weet dat iedereen streng gecontroleerd wordt.
Na de controlepost zocht ik de onthaalbalie, maar die was nergens te vinden. Dus ben ik maar de gangen afgegaan. Ook hier staat het meeste in het Engels. Zo heb ik toch de juiste persoon gevonden.

Het ziekenhuis was ouderwets. Dit had ik niet verwacht aangezien Hadassah een bekend en universitair ziekenhuis is. Wanneer ik aankwam op de afdeling, waren er al enkele patiënten bezig met hun therapie. Iedereen was zeer vriendelijk. De therapeuten gaven mij spontaan uitleg over de therapie die ze gaven en de problematiek van de patiënt. Ook de patiënten spraken mij aan, in het Hebreeuws, maar dat kon ik helaas niet verstaan. Iedereen was vol bewondering wanneer ze hoorden dat ik van België kwam. Ze hebben mij ook verschillende vragen gesteld, over de werking bij ons op de revalidatie dienst.

Ik kon heel veel gelijkenissen waarnemen wanneer de therapeuten met de patiënten aan het werken waren. Ook heel veel materiaal was hetzelfde als mijn laatste stage op fysieke revalidatie. Ik heb dan ook eens de kasten met het materiaal bekeken. Er was veel zelfgemaakt materiaal bij en ook veel verouderd materiaal. Hiervan was ik geschrokken, aangezien Israël een heel modern land is en technologisch voor staat op ons. Misschien is het omdat het in Jeruzalem is en dit een minder moderne stad is. De therapeuten klagen hier allesinds niet over, en vinden dat ze al het nodige materiaal hebben.
Er waren patiënten met een CVA, iemand met Guillain Barré, CPRS, vingeramputaties, heupprothese en zoveel meer. Er was een therapie lokaal voor zowel functionele- en analytische therapie te geven, en er was ook een kookruimte. Deze keuken kan enkel gebruikt worden om gerechten te maken met kaasproducten, zoals desserts. Dit komt omdat de Joodse bevolking hun borden en bestek gescheiden houden voor vlees en melkproducten.
Er worden veel individuele kooktherapieën gegeven aangezien het in de Joodse cultuur heel belangrijk is om te koken. Zeker in het weekend (Shabbat), dan worden er veel desserts gemaakt. Voor de patiënten is het dus heel belangrijk, zeker voor de vrouwen, dat ze dit opnieuw kunnen doen.
Wat mij ook opviel was dat zowel orthodoxe Joden en moslims daar met elkaar therapie volgen. Het is fijn om dit te zien, maar je weet natuurlijk niet hoe ze zichzelf daarbij voelen…

Na een leerrijke en vermoeiende dag ben ik terug gekeerd met de trein.
Ik heb ook mijn valies nog eens ingepakt aangezien ik morgen naar Eilat ga (waar het 29 !!!! graden zal zijn 😀 ) om Noam en Adi te bezoeken. Zij verblijven daar voor hun studies. Ik ben daar deze zomer niet kunnen gaan, aangezien het toen te gevaarlijk was, omdat dit dicht tegen de Gazastrook is. Ik ben zeer benieuwd om het daar te bezoeken, aangezien het van in 1996 geleden is dat ik daar nog geweest ben, en niets meer van herinner! Mijn bikini zit alvast in mijn valies 😀