LSS #2

Ik besef me dat ik alweer 3 weken in Mumbai ben. De eerste week was surrealistisch. Zoveel nieuwe indrukken, alles is anders. Ik denk dat er geen manier is om je voor te bereiden op een land als India. De collega’s van LSS zijn zeer vriendelijk en behulpzaam, eigenlijk zoals iedere Indier die ik tot nu toe ben tegen gekomen. Iedereen is bereid je te helpen, en daarbij knikken ze van links naar rechts met hun hoofd ipv naar beneden naar boven. Iets wat je gek genoeg snel overneemt.Er gaat hier geen middag voorbij zonder dat we Chai en chipati delen met elkaar. Het is voor mij een groot genoegen om de Indiase keuken te leren kennen, maar geregeld scan ik mijn eten nog op bepaalde pepertjes…

Doordat we met de mobiele kliniek steeds naar verschillende locaties gaan in Mumbai, kom ik op plekken waar je anders niet zo snel komt. De slums zijn anders dan ik me had voorgesteld: het is nog groter. Alleen al in de Devahari slum wonen 10x zoveel mensen als in heel Brussel. In de slums zijn allemaal verschillende buurtjes, die ik nu begin te begrijpen. Moslims, Hindu’s en Christenen wonen vaak, in vrede, met elkaar. Vandaag liet Ramesh me zien hoe je elektriciteit jat van de overheid en dat doorkoppelt naar de buurt waarin je woont. Zeer interessante les…zal het misschien eens proberen in Brussel :). Binnen in de slums barst het van de recycling business, vooral in plastic en aluminium. Zo zijn er ook smeltovens in de slums waar ze aluminium smelten en terug gieten (op slippers!) in mallen waarna ze het aan fabrieken verkopen. Dit levensgevaarlijke werk doen ze voor 100 tot 150 rupee per dag. Ondanks de leefomstandigheden lachen mensen, zijn zeer vriendelijk en gastvrij. Kinderen worden naar school gebracht en pa gaat werken… Overal wordt me Chai aangeboden en zijn mensen net zo nieuwsgierig als ik. Vaak willen ze ook op de foto, de meesten hebben de nieuwste smartphones. Over contradicties gesproken…

Met wat gasten die ik heb ontmoet in het hostel van IIT, gaan we s avonds vaak naar het strand of naar Powai Lake. Vaak met de lokale trein. We hebben een keer de fout gemaakt om tijdens de spits de trein te pakken. Ik heb me toen met alle kracht de trein in moeten duwen om er niet half uit te hangen. Dat leek me toch een slecht plan voor een onervaren treinreiziger… Dat was gelukt en heb vervolgens mogen genieten van 40 minuten klem staan (ik kon me letterlijk niet meer bewegen). Ik heb deze treinrit meer lichamelijk contact van Powai naar Bandra dan in een jaar in Brussel. Maar het is het allemaal waard, heel prettig om een soort van frisse lucht te krijgen, minder getoeter te horen, uitzicht te hebben en te ontspannen met een Kingfisher! Gelukkig zijn er nog oases van rust in een stad als Mumbai.