Zo zo, ja het sprookje is al een kleine 2 weken gedaan en amai 🙁 .

Ik heb toch even de tijd moeten nemen om terug ’thuis te komen’, het was misschien maar 2 maand, maar het begon daar in Frankrijk eindelijk mijn thuis te worden. En dan kwamen plots mijn ouders me halen, ze kwamen de laatste stagedag, ik was wel heel blij, maar de dag erna zaten we al in de auto richting België, dus het was echt van de ene dag op de andere dag gedaan, ik had liever daar nog enkele daagjes van het mooie weer genoten bij mij ouders.

Die laatste week was echt gek, ik vond het echt niet prettig om weg te gaan en mijn stagementors ook niet… + Zij hadden die week kei veel vergaderingen en dergelijke dus ik was kei veel alleen met de anders stagiaire, wij waren daar precies de ergo’s, veel patiënten moeten overnemen dus dat was wel leuk 🙂 .

En dan donderdag het afscheid van de stage, patiënten, mentors en collega’s en het weerzien van mijn ouders. Dus ik heb niet geweend omdat ik droevig en blij tegelijk was, ik liep gewoon vol spanning die dag.

Als afscheidscadeautje hadden mijn ouders Karmeliet mee, want ja ja dat wordt in mijn dorp gebrouwen en dat was toevallig een van hun favoriete bieren, dus ik was wel trots ! 😀

Buiten mijn ouders, zussen, Jan (mijn vriend) en Nieke (mijn beste vriendin), wist niemand dat ik vroeger naar huis kwam. Dus na 1300km ben ik mijn vrienden gaan verrassen :p via sociale media kon ik namelijk zien waar ze op café zaten en ik ben daar gewoon even rustig binnen gewandeld. Wat een leuk weerzien, echt grappig eigenlijk!

Verder wil ik nog wat vertellen wat ik heb geleerd daar, buiten de ervaring die ik heb opgedaan in de doelgroep fysieke revalidatie.

“Je bent blij om thuis te zijn zeker?”

Ja en nee.

Mijn ogen zijn echt open gegaan, die sleur hier in België, het heeft me goed gedaan om daar 2 maand uit te ontsnappen, maar je ziet ook hoe snel je hervalt. Ik heb nu minder schrik om er op uit te gaan, ik ben er me van bewust dat ik heel mijn leven uitdagingen wil aangaan, want dat ik er echt heel veel uit heb geleerd.

Ik ben zelfstandiger geworden, ik leef bewuster, maar analyseer nog steeds heel veel. Ik moet meer doen en minder denken!

Ik heb het eigenlijk echt moeilijk gehad de week van mijn thuiskomst, ik wou niet thuis zijn, ik wou daar nog zijn, in mijn studio, mijn route naar het werk aflopen, naar de vertrouwde buurtwinkel gaan, ik had daar een leventje opgebouwd en wou dat verder zetten, ik wou terug mijn plan trekken en doen waar ik zin in had, even met niemand rekening houden. Ik las ooit: van alleen wonen word je egoïstisch. En ’t is nog waar ook :p .

Hoewel ik nu ook ondervind dat de belgen redelijk egoïstisch zijn ingesteld, en zo druk bezig met hun eigen leventje. Ik kwam thuis en alles ging zijn gewone gang, maar ik moest me echt wel terug aanpassen.

Ach ik ben wel blij dat ik terug sociaal contact heb, want dat heb ik daar wel gemist (ook door het slechte internet, ik was een beetje geïsoleerd daardoor). Ook de Belgische mayo, amai!, mijn fiets,  frietjes, voor de rest mijn ouders, vrienden, familie…

Ook wil ik hierlangs nog iedereen bedanken dat ik dit heb mogen en kunnen doen: bedankt aan mijn ouders voor de steun en financiën 😉 + ik heb jullie gemist! Dank u aan ’t school en de docenten voor het mogelijk maken van Erasmus in deze opleiding, dank u leiding van Chiro Hemo Topstal om mij 2 maand te kunnen missen 😉 en super hard bedankt aan de geweldige stagementors, zij waren het enige sociale contact dat ik die 2 maand heb gehad, dus voor mij niet alleen stagementors maar ook vrienden! Ik zal hun nooit vergeten en ik denk zij mij ook niet al te snel.

Bisous,

La petite belge Stefanie

Van links naar rechts: Stella, Lise, ik en Valerie