“My feet is my only carriage” ~ No woman no cry – Bob Marley

Deze ochtend namen we opnieuw de auto naar Zanethemba baby haven. Daar heb ik enkele baby’s de fles gegeven en de baby’s van 7 maanden oud gestimuleerd om rond te kruipen. Vaak zitten ze ergens in een stoeltje en kijken ze maar wat om zich heen, wat niet bevorderend is voor hun motorische vaardigheden.

Na een kleine 2 uur werd ik naar het pregnancy crisis center gebracht. Hier nam ik deel aan de support group voor vrouwen die recent moeder zijn geworden. We werden warm onthaald en er werd veel tijd besteed aan de moeder-kind relatie. Ook werd er vanuit de vrijwilligersorganisatie van deze groep gezorgd dat de vrouwen een hogere kans hebben op het vinden van werken. Ze geven redelijk goedkope cursussen, waardoor je op een lijst terecht komt, vanwaar je net iets makkelijker aan een job zou geraken. Na de bijeenkomst raakte ik aan de praat met enkele jonge moeders. Eén van de baby’s had een oogontsteking. Ik vroeg of ik er eventueel even mocht kijken. Ik heb haar raad gegeven rond het reinigen van de ogen. Enkele minuten later kwam een andere moeder naar me toe en vroeg me ook al meteen wat advies. Wat leuk om te ervaren dat ik, met mijn theoretische en praktische achtergrond, deze mensen raad kan geven. Deze moeders hebben amper geld en lopen rond met gescheurde kleding. Ze stappen vaak kilometers ver met hun baby op rug of armen, om naar het centrum te komen. Zij willen wel werken, maar door het lage niveau van educatie en de beperking in middelen, is dit meestal onmogelijk zonder extra hulp. Hier mag ik volgende week alvast workshops geven over de ontwikkeling en voeding van hun pasgeboren baby’s, waarnaast ik ook voor iedereen individueel even de tijd krijg voor persoonlijk advies en om te antwoorden op mogelijke vragen. Hiernaast is er ook een support group voor zwangeren. Deze zal ik morgen bijwonen en ook deel uitmaken van de counseling die deze vrouwen hier krijgen. Ze hebben vaak maar 1 echografie in een public clinic en worden zelden verder opgevolgd. Hier zal ik mezelf ook zo nuttig mogelijk proberen maken door de meisjes en vrouwen te informeren over de zwangerschap en hen voor te bereiden op de bevalling. Deze meisjes gaan vaak nog naar school en komen tijdens de middagpauze naar de groepsbijeenkomst. Het centrum bestaat enkel uit vrijwilligers en geen medisch geschoolde begeleiders. Ze zijn dan ook heel blij om mij te kunnen ontvangen.

Deze namiddag was het dan weer volledig de omgekeerde wereld. Ik zat mee met Michelle (vroedvrouw) in haar private practice (enkel voor de welgestelde burgers). We zagen enkele zwangere vrouwen voor een prenatale consultatie en ook verschillende ouders die met hun kinderen langskwamen voor enkele vaccinaties. Hier merkte ik al meteen wat verschillen met België. Michelle deed hier ongeveer wat Kind & Gezin zou doen in België: postnatale opvolging en controle van gewicht, lengte en vaccinaties. Tijdens de gesprekken met Michelle kwamen er nog veel andere verschillen aan het licht. Blijkbaar mogen de kinderen in Zuid-Afrika (met de nadruk op ‘kinderen’) vanaf 12 jaar volledig zelf beslissen over medische behandelingen en operatieve ingrepen. Ook mogen ze zelf beslissen over het al dan niet laten uitvoeren van een abortus zonder toestemming van een ouder. Hier ben je dan eigenlijk wettelijk je eigen voogd vanaf 12 jaar…. WOW. Dan speelde ik nog met barbiepoppen.

Vanaf nu zal het drukker en drukker worden, aangezien er veel verschillende plaatsen zullen zijn, waar ik enkele dagen mag stage lopen. Hopelijk raakt alle administratie snel in orde en kan ik mijn agenda snel nog wat meer aanvullen.

Het was een lange, vermoeiende, maar zeker ook belonende dag. Tijd om onder de lakens te kruipen!

Tot de volgende!!