Zoals elke ochtend, liepen we ook maandag met nog slapende oogjes de trap af, klaar om aan onze fietstocht beginnen. Na al de sloten dichtgedaan te hebben, liepen we richting de tuin om onze fietsen op te halen. En wat zagen we daar: 1 fiets in plaats van 3. De twee damesfietsen bleken op mysterieuze wijze verdwenen (noem het eerder gestolen ;-)) te zijn (fantastisch als je net op het punt staat met je fiets te vertrekken). We belden dan maar een taxi richting onze stageplaats. C. de directrice van de school, raadde ons aan meteen aangifte te doen bij de politie. Zo gezegd, zo gedaan. Sid kon gelukkig met ons mee en vol goede moed trokken we richting het Surinaamse politiebureau in de Keizerstraat. Eens aangekomen, mochten we meteen aan een bureau gaan zitten (sneller dan gedacht ;-)). Het politiekantoor bestaat uit één ruimte met verschillende bureaus. Aan elke bureau zat een politieagent, al dan niet wat te doen (sandwich eten, telefoontje plegen, babbeltje slaan, glaasje drinken en af en toe eens een aangifte opnemen). Onze agent luisterde naar ons verhaal en stelde wat vragen. Hierna begon hij ons verslag te typen. Na ongeveer een dik halfuur, zei hij dat we even moesten wachten op een dienstvoertuig om naar onze woning te gaan kijken. Uiteindelijk vond hij dit toch geen goed plan, waarna hij ons onze woning zelf liet beschrijven. Op het verslag was echter wel te lezen: ‘Na bezoek aan de woning…’ (logica of luiheid? ;-)). Eens ons verslag uitgetypt was, kon het afgedrukt worden, maar moest het eerst nog nagelezen worden door de korpschef alvorens het door ons te laten nalezen. Opnieuw een hele wachttijd: blijkt een babbel ineens voorrang te hebben op ons verslag, om het na de babbel dan toch zonder nalezen aan ons te overhandigen (logica alom…). Natuurlijk moest dit verslag dan ook nog eens vol fouten staan:
– Jolien Verdonck wonende te Nederland: de politieman dacht dus dat België en Nederland hetzelfde land was (say whaat??)
– Van Winkelen Glint: dit na het voorstel om de naam te spellen
-’19u’, ‘6u15’: oohja even vergeten, om 7u15 werd vestgesteld dat de fietsen verdwenen waren
– en dan hebben we het nog niet gehad over de grammatica- en spellingfouten, maar dat willen we jullie liever besparen 😉
Al bij al, na lang wachten en veel geduld kregen we een aangiftebewijs in handen (ook hiervoor moesten we nog even aanhalen dat Lore haar naam ook vermeld dient te worden!). Gelukkig is er op het politiebureau ook altijd wat te beleven, dus konden we tijdens het wachten door meegenieten van een heel schouwspektakel. Om te beginnen is het toegestaan zomaar binnen en buiten het politiebureel te wandelen, maar verwacht dan wel niet dat er meteen een agent ter beschikking zal (lees: WIL) staan. Tijdens onze aanwezigheid werden er tevens twee in de boeien geslagen mannen binnengebracht (ze leken net opgevist te zijn uit de beek, zo stinken!) en wat verder op de bank gezet. Even later werden deze boeien ook nog eens losgemaakt (op en top veilig gevoel daar ;-)).
Uiteindelijk konden we dan toch het politiebureau verlaten (oef, dat werd tijd). Toen we nog even stonden te wachten op onze taxi, kwam de agent die aan de bureau naast ons zat (en trouwens een hele tijd zat te niksen) een sigaretje roken. De agent kon het niet laten even een gezellige babbel te slaan en ons bij afloop van het gesprek uit te vragen om te gaan ‘chillen’ (Surinamers doen ‘dat’ hier blijkbaar graag ;-)). Hier bedankten we vriendelijk voor. Eens thuis aangekomen, bleek Jolien een vriendschapsverzoek op facebook te hebben van de agent. Dit noemen wij nu eens machtsmisbruik (de man had zo al onze gegevens bij elkaar natuurlijk!). Sorry agent, maar dit gaat echt ons petje te boven: verwijderen die handel!