Vandaag (donderdag 26 maart) hebben we het welbefaamde kinderboekenfestival bezocht met de kinderen van Gouden Hart en de ooo zo inzetbare leerkrachten. Aangekomen op school wist C. al te vertellen dat ze zich vergist had van uur, resultaat een uur later vertrekken dan gepland.
Op voorhand werd er bekend gemaakt wie van de leerkrachten welke kinderen kreeg toegewezen. Wanneer het tijd was om te vertrekken, kwamen de kinderen heel enthousiast naar ons gelopen (wij hadden voornamelijk kinderen uit groep 3). De bus die op Surinaamse tijd arriveerde, bracht ons naar het kinderboekenfestival. We werden goed ontvangen en geleid naar de plek waar de eerste activiteit ging doorgaan (in totaal waren er 3 activiteiten gepland voor deze groep).
Activiteit 1:
Een korte uitleg over hoe de activiteit eruit zag: Er werd een verhaaltje over een kikker verteld, een vindt-de-kikker-spelletje gespeeld en daarna eten. Ja dat laatste was niet in de activiteit inbegrepen, maar de kinderen besloten even om hun brooddoos te nemen. De leerkrachten vonden dit de normaalste zaak van de wereld en deden gezellig mee vanop hun stoel (waar ze vanaf seconde één zijn gaan op zitten en niet meer zijn afgekomen). Jullie kunnen al raden, wie stond er weer in voor de begeleiding van de kinderen. Jaja, wij dus! Gelukkig waren we met vier stagiaires die het werk van vier leerkrachten overnamen (wat kunnen stagiaires toch handig zijn!)
Activiteit 2:
Vervolgens trokken we naar stand 2. Daar stond een dame die aangaf dat de kinderen op de stoelen mochten gaan zitten. Eens de kinderen hun zakken hadden weggelegd, moesten ze in een kring rechtstaan. De dame nodigde ons op een zeer enthousiaste (echt niet!) toon uit om samen te zingen inclusief het maken van enkele kikkerbewegingen (Het liedje werd de kinderen in stand 1 reeds aangeleerd). Na 5 minuten dezelfde bewegingen uitgevoerd te hebben: met de heupen wiegen, een stap naar voor zetten om daarna (jullie kunnen het al raden) opnieuw een stap naar achteren te zetten, besloot de dame om het voorbeeld van de leerkrachten te volgen. Gezellig neerzitten en de boterhammen erbij nemen. Zien eten, doet eten! Ook dit namen de kinderen letterlijk. Na in stand 1 al een deel van hun boterhammen te hebben opgegeten, namen ze ook nu hun brooddoos erbij en aten de laatste restjes op (laat ons hopen, of we weten wat ons te wachten staat bij stand 3) Toch nog even vermelden, dat de leerkrachten nog altijd liever lui zijn dan moe (Die stoelen zaten toch zo goed). Terwijl wij aan het zweten en het zwoegen waren om de kinderen alsnog een leuk moment bij stand 2 te bezorgen, dachten de leerkrachten we maken wat foto’s als herinnering van deze leuke PRODUCTIEVE dag. Foto’s trekken, make-up bijschaven en zoveel meer (als het maar niets met de kinderen te maken had), zorgden ervoor dat die grote maagjes begonnen te knorren. Ze dachten bij zichzelf, laten we wat eten gaan halen en weg waren ze. Ondertussen stonden wij, de stagiaires, nog steeds bij en tussen de kinderen en werd er gezongen en gedanst. Alle kinderen deden fijn mee en de dame van stand 2 heeft weer iets bijgeleerd: Hoe moet je kinderen entertainen. Grappig dat op deze dag wij, als bezoekers, hun moeten laten zien hoe het echt moet.
Activiteit 3:
Onderweg naar stand 3, hopend op een leuke en creatieve activiteit, vroeg Juf D. aan Glenn of hij met J. naar de toilet wou gaan. Natuurlijk zei Glenn geen neen en voerde dit uit terwijl eigenlijk zij al een hele tijd op haar stoel niets zat te doen. Het was misschien aan Glenn om te zeggen of zij dat zelf niet kon doen want wij hadden werk genoeg, maar natuurlijk ga je als stagiair niet snel tegen mensen die ‘boven’ jou staan, in. Eens Glenn terugkwam van het toilet voegde hij zich opnieuw bij de groep. De kinderen zaten verspreid over twee grote tafels, waar ze een gezichtje in papier moesten vervolledigen (enkel twee ogen stonden op het gezicht gedrukt). Met de wasco in de hand konden de kinderen creatief aan de slag gaan. Een herkenbaar gezichtje maken, nee daar doen de meeste kinderen niet aan mee. Hoe meer kleur en hoe voller het gezichtje ingekleurd werd, hoe beter. Wij als stagiaires stonden opnieuw tussen de kinderen en zagen ook hoe zij naar ons toekwamen om fier hun gezichtjes te laten zien. Oeps plots werden wij veel leuker dan hun eigen leerkracht, waar ze geen aandacht aan schonken. Na een tiental minuten, zat ook deze activiteit er op. We verlieten de stand en vertrokken richting een boekenwinkeltje waar de kinderen de mogelijkheid hadden om boekjes te kopen (Of in I. haar geval te pikken :D) Eens aangekomen, maar zie eens, ook hier zijn ze hun boterhammen aan het eten, kochten de kindjes die wat centjes mee hadden gekregen van thuis enkele leuke boekjes.
De volgende halte: de speeltuin. Wiiiieeeh dit vinden de kinderen leuk en L. keek hier al een hele tijd naar uit (C. had hun in de ochtend vertelt dat ze naar de speeltuin gingen). Aahnee toch niet, geen tijd. Dan toch maar naar de bus; dit kon L. niet appreciëren.
Onderweg naar de bus kocht één van de leerkrachten samen met L. een ijsje (beker ijs met stroop over). De andere kinderen (zonder ijsje) zaten al op de bus te wachten op diegene die nog moesten afkomen. Wie zaten er ook al op de bus: de leerkrachten (moesten wel moe zijn van deze intensieve dag). Aan de deur van de bus hielden we L. tegen en zeiden we dat hij eerst zijn ijsje hier buiten moest opeten en dan pas naar binnen mocht gaan (Kan je je al inbeelden hoe de andere kinderen, zonder ijsje zouden reageren). L. bleef mooi staan. Even later zien we één van de leerkrachten afstappen en enkele ijsjes meebrengen voor de andere leerkrachten. Gezellig stapte ze de bus op en gaven we teken dat dit geen goed idee was (Reactie: ‘Dit is voor de leerkrachten’). Natuurlijk alle kinderen zagen dit en wouden ook een ijsje. We hadden L. dan maar laten opstappen (tot zover onze pedagogische aanpak). Wanneer iedereen uiteindelijk op de bus zat, merkten we dat er geen plaats meer was voor ons. Aangezien het kinderboekenfestival maar vijf minuten van de school verwijderd is, besloten we te voet te gaan (Alle VIER de leerkrachten zaten op de bus). Onderweg spraken we elkaar en besloten we C. in te lichten over de inzet die de leerkrachten vandaag geleverd hadden. Natuurlijk eens we op school arriveerden, bleken de leerkrachten C. reeds aangesproken te hebben over de situatie die zich vandaag heeft afgespeeld. C. verwees ons naar haar bureau en we merkten onmiddellijk aan haar gezicht dat er iets scheelde. ‘De vergadering’ tussen ons, C. en de leerkrachten verliep niet zoals wij het in gedachten hadden. Alles leek precies onze fout te zijn. Wij mochten het gesprek startten en legden uit wat er ons dwarszat. De leerkrachten hoe lui ze ook waren, konden alles naar hun hand zetten en op zulke momenten konden ze het zeker goed uitleggen. Wij verschoten voornamelijk van C. haar reactie, zij gaf de opmerking dat we ‘onverantwoordelijk’ waren. WABLIEFT?! Wij die de hele voormiddag met de kinderen bezig waren, terwijl de leerkrachten niets hebben uitgestoken. Wij zijn onverantwoordelijk! Dit begrepen we helemaal niet. Bleek dat C. het had op het voorval van te voet naar school komen. Terwijl dit voor ons een praktisch iets was: Geen plaats in de bus-school vijf minuten hier vandaan-mooi weer. Dus we gaan gewoon te voet. Na dit uitgelegd te hebben, leek C. te begrijpen dat dit niets met onze frustraties over de leerkrachten te maken had. Toch bleef de sfeer gespannen en hadden we het gevoel dat wat we ook zeiden de leerkrachten het altijd naar hun hand konden draaien. Eens ‘de vergadering’ afgelopen was, bleven we alle drie met een lastig gevoel achter. Gelukkig was het ondertussen tijd om naar huis te gaan. Hier hebben we nog wat stoom kunnen afblazen. We waren alleszins blij dat de kinderen zich wel heel goed geamuseerd hadden. Spijtig genoeg, was dit voor ons een minder leuke dag …
Wanneer we hierop terugblikken, kunnen we vooral concluderen dat dit een frontale botsing was tussen twee culturen waarin elk een andere manier van werken hanteert. Nu weten ook wij dat we aan juffen letterlijk moeten vragen wat we verwachten in plaats van er zomaar van uit te gaan dat ze uit zichzelf zouden komen helpen…