Aan alle mooie liedjes komt een einde, en dus ook aan ons avontuur hier in Suriname. Onze laatste dagen gaan in en dit zullen we niet zomaar voorbij laten gaan. Na twee intensieve en drukke weken van uitstapjes en nieuwe avonturen, zal ook ons allerlaatste weekend hier niet rustig verlopen. Help nog zoveel te doen en maandag zijn we al weg 😮 Onze laatste dagen zullen voornamelijk bestaan uit genieten en afscheid (wenen!) nemen van al de leuke mensen waarmee we gedurende drie maanden hebben opgetrokken.

Wegens het drukke weekend (we vertrekken namelijk op salsa-weekend van zaterdagnamiddag tot zondagvoormiddag) zijn we reeds verplicht om onze valiezen te maken. Wat een gedoe en gestress, hopelijk weegt de valies niet te veel want met al die souvenirs 😮 Na het inpakken van de valiezen vertrekken we richting (voor de allerlaatste keer) Tran Elite hotel. De rugzakken in de koffer, iedereen verdelen over de verschillende auto’s en we kunnen vertrekken. Na enkele tussenstops te hebben gedaan (geen idee waarom die allemaal nodig waren) komen we aan in Domburg. Niet de eindhalte, maar een leuk tussendoortje. Even het bootje nemen (10 minuten varen) naar de overkant, wat de toerist uithalen (salsa instructeurs zijn geen goede gidsen, laat dat duidelijk zijn :p) en daarna weer het bootje op terug naar de overkant. Het was misschien niet de best gegidste uitstap ooit, maar we hebben alleszins goed gelachen 😀 Na nog wat chillen op bankjes en borgoe cola’s drinken (want ja dat kunnen ze hier als de beste) vertrekken we opnieuw met de auto richting onze eindhalte, namelijk White Beach. De autorit verloopt vlot met de nodige muziek en sfeer. Voor sommigen ook een ideale gelegenheid om wat bij te slapen ;D Eens aangekomen op White Beach (Dit is een aangelegd strand dat we reeds kennen. In begin van ons Surinameverhaal hebben we hier een dagje vertoefd) is het al avond en beginnen enkelen onder ons aan de voorbereidingen van de BBQ. Anderen gaan de sportieve tour op en spelen wat voetbal. De uren verstreken, wanneer het uiteindelijk tijd is om te eten. En amai wat was dat lekker: kip op de BBQ met een lekkere smaak, frietjes en een frisse salade. Meer hoefde dat niet te zijn! Na de buikjes vol te hebben gegeten, kiest iedereen ervoor om op zijn eigen manier te verteren. De avond wordt afgesloten met een spelletje gooi-de-bal-naar-elkaar in het water (jaja zelfs om 11u ’s avonds blijft het hier warm), meisjes tegen jongens. Dit bleek achteraf wel vermoeiender te zijn dan gedacht. Na wat sportief geweest te zijn, kruipen sommigen hun hangmatje in en anderen praten nog wat verder met (hoe kan het ook anders) een borgoe cola in de hand.De volgende ochtend (heel vroeg) is het tijd om op te staan en alles bij elkaar te ruimen, aangezien we voor 7u het terrein moeten verlaten. Gepakt en gezakt trekt iedereen naar de auto’s en zit het gezellige salsa-weekend erop.

Wegens het incidentje met de inbraak werd er afgesproken dat Jolien en Glenn de laatste avond bij Tessa blijven slapen en Lore bij Evelien (nog eens bedankt voor de gastvrijheid!). De zondagnamiddag bestond bij Lore uit een beetje bijslapen en wat zwemmen in het zwembad van Evelien. Glenn en Jolien gingen aan het chillen. ;-). ’s Avonds spreken we met z’n allen (Wij, Stefanie, Tessa, Evelien en Moritz) af om een allerlaatste keer bij de Zus en Zo te gaan eten (letterlijk het laatste avondmaal :p). Het heeft ons zeker gesmaakt, maar er is toch sprake van een dubbel gevoel. Toen brak ook het moment aan waarop we reeds moesten afscheid nemen van Stefanie en Moritz  Dit afscheid verliep zwaar maar een reünie zal volgen! Eens bij Tessa en Evelien thuisgekomen, verloopt de avond rustig en iedereen kruipt moe zijn bedje in. De volgende ochtend was het DE dag. Iedereen ontmoet elkaar in de Anniestraat en de laatste zaken worden weggestoken en geregeld. En voor dat we het weten is het 12u30 en staat de huisbazin aan de deur. Alles wordt voor een laatste keer nagekeken en dan gooien we letterlijk de deur van ons appartementje achter ons dicht. Sid staat ons reeds op te wachten en dan volgt afscheid nummer twee, opnieuw moeten we enkele mensen achter laten. Deze keer Evelien en Susan  Met de traantjes rollend over de wangen, stappen we de auto in. Gelukkig kunnen we ons wat optrekken aan de leuke Disneyliedjes in Sid zijn auto (het mooie gezang van A whole new world van Aladdin staat voor eeuwig op band, herinneringen!!). Dan zien we in de verte een bordje met Zanderij op en beseffen we beetje bij beetje dat ons avontuur er echt op zit 😮 Na wat rondjes te hebben gereden (haha Sid toch :p) is het tijd om de valiezen uit te laden en ons te begeven naar de incheckbalie voor de bagage. Daar bleken we lichtjes over het gewicht te zitten, maar dat hebben we toch mooi opgelost. Jaja en dan volgt het derde en laatste afscheid, opnieuw voelen we de traantjes opkomen en kunnen we deze niet bedwingen. Het wordt tijd om Sid, Karen en Tessa uit te zwaaien en ons verder richting binnen te begeven. Na de nodige luchthaven-gewoontes te hebben doorlopen, komen we in de gate aan. Hier zal het afwachten geblazen zijn vooraleer we het vliegtuig kunnen opstappen. Even worden we opgeschrikt wanneer ze Jolien haar naam, met nog enkele andere namen, afroepen. Bleek het om een futiliteit te gaan en moeten we ons verder geen zorgen maken. Als snel wordt duidelijk dat we met vertraging zullen opstijgen. Wanneer we dan toch richting vliegtuig mogen gaan, lijkt het mee te vallen met de vertraging. Niets was minder waar, hebben we (en dit is niet overdreven) nog ongeveer drie uur in een stilstaand vliegtuig mogen wachten en kregen we enkel een glaasje water (niet voor Lore, die lag al te slapen en kregen Glenn of Jolien niet wakker). Uiteindelijk stijgt het vliegtuig op en starten ze met het uitdelen van de maaltijden (ja dat mocht wel, het was al 21u gepasseerd en amai onze maagjes :o). De vlucht zelf is goed en rustig verlopen en bestond voornamelijk uit: eten, slapen en TV kijken (wij waren duidelijk in de Hunger games-mood :D). Na 8 uur en 50 minuten in de lucht hangen, wordt het tijd om de Belgische grond te begroeten. Hetgeen erna volgt is het minder leuke gedeelte van het thuiskomen. Kort samengevat: douane om paspoort te laten checken – door de metaaldetector, zowel jezelf als de handbagage – een hele weg wandelen naar de bagageband – een tijdje wachten op de bagage (toch wel opgelucht dat deze met ons is meegekomen :D) – nog eens door een detector, nu enkele de bagage – en uiteindelijk het weerzien met de familie. Dit verloopt zoals gedacht emotioneel met de nodige traantjes maar iedereen is toch blij elkaar opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Er wordt nog een laatste keer (in dit geval geen definitief) afscheid genomen en dan vertrekt iedereen richting huis.