NicaraGwen

Het avontuur zit erop. Wat hebben we nog uitgespookt tijdens onze laatste dagen?

Eerst brachten we enkele dagen door in Granada, waar we de boot namen naar Ometepe. Ometepe is een eiland in het meer van Nicaragua. Hier verbleven we een week. Al stappend, fietsend, kajakend, zwemmend en klimmend verkende we het eiland. Het blijft me nog steeds verbazen hoe vriendelijk en hulpvaardig de mensen hier zijn.

Onze laatste dag brachten we door bij laguna de Apoyo. Een meer in de krater van een vulkaan. We hadden het hele paradijs voor ons vieren, tot er twee politie agenten kwamen opdagen. We slaagden erin om hun te overtuigen mee te gaan zwemmen in het meer. Zoals ze het hier zouden zeggen alles was ‘muy tranquilo’. Ik kon het niet laten om hun uniform uit te testen en even misbruik te maken van het onterechte machtsgevoel. Een mooie afsluiter van een geweldig avontuur.

Met een donut in de hand hou ik een oogje in het zeil, terwijl de politie in het water aan het spelen is.

Met spijt verlaten ik dit prachtige land met de nog prachtigere bevolking. Tijd om weer met mijn beide voeten op de grond te staan, of toch te proberen om met ten minste één voet op de grond te blijven.

Terwijl de oma lekker aan het koken is en denkt dat ik de kindjes rustig hou.

Volcano Boarding

Dit weekend zijn we naar León gereisd. Vanaf het moment dat we van de bus stapten, begon het smelten. Na het smelten in de stad zijn we gaan bakken op het strand. Na een dagje surfen waren we goed gaar. De dag eindigde op het strand, onder een prachtige sterrenhemel. De volgende dag hebben we ons vooral bezig gehouden met het zoeken van schaduw, aftersun en een positie in de bus die de pijn (van het verbranden) verdraagzaam maakte.

Verboden om priesters te versieren!

Een zakje bloedrijst?

Wat is deze stage toch veelzijdig!

Bakken op het strand. (achteraf gezien toch niet zo een goed idee)

We begonnen het weekend met een duik in de prachtige waterval van Estanzuela. We werden uitgenodigd op een boerderij, waar we genoten van het uitzicht en het lekkere eten.

Gisteren was het internationale dag van de vrouw. Dit vierde ik in het huis van een man uit Texas. Hij nodigde wat internationale vrouwen uit, we aten van het varkentje dat hij geslacht had en genoten van de muziek.

Aangezien sommige mannen het hier nogal moeilijk hebben met de internationale dag van de vrouwen, heb ik mijn verpleegskills kunnen bovenhalen om een bezopen jongen, die op de stoep in elkaar geslagen werd door zijn eigen vrienden (zo zei hij zelf), te verzorgen.

Estanzuela

Het doel van de dag

Gisteren bezochten Kim en ik de stad Matagalpa.
Bij onze aankomst was ons doel van de dag snel beslist. We wouden de top van de hoogste berg bereiken.

We vroegen aan enkele lokale bewoners om de weg. Naast de wegbeschrijving kregen we telkens te horen dat het veel te gevaarlijk was om de berg alleen te beklimmen. Maar ons doel stond vast, we gingen de top bereiken.

Halverwege de klim kregen we verschillende keren te horen dat het gevaar niet de tocht zelf was, maar de bewoners in de bergen. Blijkbaar vormt drugsgebruik er een groot probleem. We kregen verscheidene verhalen te horen van mensen die beroofd werden (of erger).

Eventjes gepaste schoenen zoeken voor de bergbeklimming

Ik hoorde de stem van mijn bezorgde moeder al in
in mijn gedachten. Bij mijn vertrek naar Nicaragua
liet ze mij dan ook beloven om elke dag het berichtje “ja mama, ik leef nog” te sturen. Aangezien ik mijn beloftes graag nakom, besloten we om onze tocht halverwege te beëindigen.

Na wat geslenter door de marktjes, beloonde we onszelf met een bezoekje aan de chocoladefabriek. Als twee chocoladeverslaafde meisjes, afkomstig uit het land met lekkere chocolade in overvloed, was het niet gemakkelijk om aan onze standaarden te voldoen.
Tegen het einde van de dag hebben we ons er bij neergelegd dat het land niet bekend is voor zijn chocolade maar wel voor zijn gallo pinto(rijst met bonen).

Het operatiekwartier van de chocoladefabriek

Ons eten voor de komende maand (bonen)

Het was weer een levendig weekend. Met een groepje van zeven personen zijn we naar Somoto gereisd. Somoto ligt vlak aan de grens met Honduras. We hebben er een prachtige cayon tocht gemaakt tussen de kliffen door de Coco rivier. Een goede combinatie van natuur, rust, avontuur en lekker eten.

Via via leerden we een koppel kennen dat een eco-community zijn gestart in Nicaragua. Dit weekend nodigde ze ons uit om hun boerderij te bezoeken. Het was fijn om nog eens uit de drukte van de stad te ontsnappen en in de natuur te verdwijnen. Na een heerlijke maaltijd zijn we gaan stappen in het natuurreservaat.

Het was heel impressionant om te zien hoe ze alles zelf bouwen. Ze vroegen ons, om geen foto’s van hun huis op het internet te plaatsen, dus dat kan ik niet met jullie delen.

Het moment waarop je beseft dat er een plastiek/koekjes-etend beest in je slaapkamer zit.
Slaaapwel?

Sunset dinner op de boerderij

Wat een geweldig weekend. Samen met Kim (studente ergotherapie) ben ik naar Miraflor geweest. Mirafor is een enorm groot natuurreservaat, niet ver van Estelí (waar we stage lopen). Na een hele dag rondtrekken in de bergen verbleven we op een boerderij. De volgende dag stond de neef van de boerderij-eigenaars klaar met twee paarden voor ons. Met onze heel beperkte paardrij-ervaring trokken we verder door de natuur.

Kim heeft er een kont-wonde op na gehouden, van het hobbelen op het paard. En ik heb er 14 teken op na gehouden, van het klimmen in bomen. (een nieuw persoonlijk record)