Ik mocht deelnemen aan de eerste “synthese”, de vergadering tussen de kinesitherapeut, verpleegster, arts en APA. Ik was super zenuwachtig naar hoe het ging verlopen en wat ik allemaal moest vertellen. Ik moest een korte samenvatting geven over de activiteiten of assessments die uitgevoerd waren de voorbije week, dit bij de verschillende patiënten. Er waren verschillende patiënten die ik niet had gezien, maar een ergotherapeut is zo vriendelijk geweest om een korte samenvatting te maken van elke patiënt die ik dan “gewoon” moest voorlezen. Het enige probleem was dat ik niet alle afkortingen begreep die hij gebruikte en sommige woorden kon ik moeilijk uitspreken. Alle aanwezigen zijn allemaal begripvol gebleven.

Alle patiënten kennen me ondertussen al, want als ik ergens passeer hoor ik de patiënten zeggen. “Kijk dat is de studente uit België, ze studeert in het Nederlands ergotherapie. Ze begrijpt heel goed Frans, maar ze heeft een accent!” of wanneer ze mij iets vragen en ik antwoord, is het “van welke regio bent u, want ik ken u accent niet?”