Eight down, one to go!
Wat gaat het snel! We zijn zelf verbaasd. Volgende week nog 3 dagen… WOW! Helemaal ons stagerapport vergeten met al die extra taken! Ja hoor, het is hier ‘no spang’ (relax, geen zorgen), maar wel werken hoor!
Goed, even ter zaken. Zo zijn we blijkbaar wel. Deze week was een ontzettende uitdaging voor ons. We willen nog zoveel doen. In het tehuis zijn we gestart met het maken van paasmandjes. Niet zomaar paasmandjes, maar in de vorm van een luchtballon. Hiermee willen we deels symboliseren dat ze de hoop nooit mogen opgeven en dat ze moeten geloven in zichzelf en dat ze er dan, misschien wel wat trager, maar uiteindelijk wel geraken! Wij zijn zo ontzettend verbaasd hoe weinig deze kinderen van fysieke ‘capaciteiten’ hebben, maar hoeveel ze kunnen! We maken deze mandjes natuurlijk niet zomaar 😉 We hebben er natuurlijk doelen aan verbonden, maar voor hun is het voornaamste dat het er mooi uitziet. Daarom moeten we af en toe op een subtiele manier even overnemen.
De tantes van het tehuis kijken al op tegen ons vertrek. We willen samen nog een aanpassing uitwerken voor de badkamer. Ze willen ook nog zoveel weten. Daarom zetten we zoveel mogelijk informatie op hun computer. Hier zijn de verzorg(st)ers niet opgeleid om met deze specifieke doelgroep te werken zoals bij ons. Dus wij moeten hun een beetje opleiden. En ja hoor, dat lukt prima.
Naar Tyltyl gaan we enkel nog maandag en dinsdag. Zaterdag is een verjaardagsfeestje dat we hopelijk ook nog kunnen meepikken. Het voelt een beetje aan alsof we onze familie gaan verliezen…
Maar goed we gaan ondertussen lekker verder! Het NKC-instituut is een hele uitdaging. Ook hier zijn de juffen niet specifiek opgeleid voor deze doelgroep, maar dat is in Suriname geen vereiste. 2 juffen gaan een cursus remedial teaching doen. Dit kunnen we enkel aanmoedigen! Daarom hebben we ons boek aan hun uitgeleend. Ze hebben het al helemaal uitgelezen!
Wat ons betreft: Charlotte heeft een vlotte overschakeling kunnen maken van ergotherapeutische rollen. Ze is over gegaan van behandelaar naar adviseur. Eva gaat ondertussen verder met sherborn. Eindelijk kunnen we op een correcte manier een assessment afnemen. We hebben deze week de informatie gekregen en maandag gaan we meteen testen of we het snappen en kunnen. Alles gaat hier een beetje trager, dus no spang 😉
Nu begrijpen we de echte Surinaamse cultuur zoals het zou moeten zijn. Vol overtuiging en met heel veel liefde. Mensen willen hier graag weg, maar kunnen het niet. Daarom proberen ze hier er toch er het beste van te maken en de toekomst te verbeteren door energie te stoppen in de kinderen en jeugd.
We gaan het weekend in met een dubbel gevoel en hopen er deze laatste week er het beste van maken! Dit is ook het eerste weekend dat wij thuis zijn en Sven niet. Heel vreemd! 😀
Fijn weekend allemaal!
CharEva