Sven is een geval apart.
Sven is een Nederlander uit Utrecht, die enkel jaren geleden in Suriname stage is komen lopen en hier ondertussen al 5 jaar woont en werkt. Maar Sven is Sven. En wij houden (op een vriendschappelijke/ familiale manier) van Sven.
Als je broer een vriendje of vriendinnetje mee naar huis neemt, dan hoort die ook tot de familie. En dat is Daniël. Het vriendje van Sven. Een leuke Surinamer, die regelmatig op bezoek komt 😀 Ok hij komt wel niet voor ons, maar hey wij wonen hier ook.
Iedere keer dat hij, of dat wij, ’te’ laat thuiskomen, dan zijn we ongerust. We sturen of bellen elkaar. We nemen ook inkopen voor elkaar mee als we dat vragen. Als hij eens een weekend weggaat, dan laten wij een nachtlampje aan. Zonder hem in het huis slapen we toch wel veel slechter hoor.
Sven is Sven. En Sven is onze huisgenoot.
Jullie zullen ondertussen zijn naam nu wel beu zijn. Maar wij gaan hem nooit vergeten. Donderdagochtend vertrekken we heel vroeg. Hij staat speciaal mee op om ons uit te zwaaien. Nu beseffen we het nog niet, maar dit afscheid gaat voor ons het zwaarste zijn. Nog nooit eerder zijn we zo snel aan iemand gehecht geraakt. Hebben we zo snel iemand in ons leven toegelaten. Dit heeft niets te maken met het feit dat we in een ander land zijn en etc. Maar de manier waarop het tussen ons klikt. De manier waarop we met elkaar omgaan. En de manier waarop we elkaar elke dag opnieuw ondersteunen.
Sven is Sven. En Sven is onze familie!
Een afscheid die ons zwaar zal bevallen. Maar ooit en we menen het, ooit zien we elkaar weer terug!
Sven is Sven. En Sven zit voor eeuwig in ons hart.
CharEva