Zo ondertussen zit het er al even op en zijn we weer “gewend” aan België. Charlotte heeft al meteen een griepje opgelopen, alhoewel ik denk dat het heimwee is.
Suriname is een land apart… je haat het en houdt er van… Je wilt er weg, maar wilt er ook eeuwig blijven.
Wij hebben besloten dat het geen vaarwel is, maar een tot ziens. Familie kan je niet kiezen, maar blijkbaar wel ontmoeten. We voelen ons thuis op Jawjaw en dat gevoel willen we koesteren en graag herbeleven!
Het leven is een onvoorspelbaar avontuur. Geloof mij, als je kennis maakt met de Saramacaners, dan leer je dit al snel. Wij zijn gecharmeerd door hun kracht. Nee niet hun spieren (ok misschien een beetje), maar hun spirituele kracht. Ze hebben veel meegemaakt en moeten nog steeds veel doorstaan. Daar willen we graag nog van leren. We hebben deze keer niemand opgesloten in ons hart, maar zijn het er verloren.
We willen graag enkele mensen bedanken:
Papa Bele om onze reis naar Sintiadam mogelijk te maken, zo goed voor ons te zorgen en ons hart te laten verliezen aan Jawjaw.
Sven om onze grote broer te zijn en ons te leren hoe snel je aan iemand gehecht kan raken.
Marian om onze stage in het tehuis nog leuker te maken en ons echte vriendschap te geven.
Het tehuis om ons te laten zien hoe groot liefde kan zijn.
Het NKC instituut om ons de kans te geven om mee een school voor speciaal onderwijs “op te starten”.
Willem en Tambi om Charlotte een wespensteek te geven (nee dit is geen bedankje eigenlijk…) maar wel bedankt om ons coole jungletochten te geven.
Chiara en Melissa om me Frits te schenken en de meest fantastische vrouwen op aarde te zijn!
En tot slot mevrouw De Koker, mevrouw Willems en DIRO om ons deze kans te geven!
I love Su? Geen idee…
CharEva uit….