Mijn avontuur in Brussel startte op dinsdag in doucheFLUX. Ik werd meteen met de neus op de feiten gedrukt tijdens mijn eerste straatronde, ook wel ‘maraude’ genoemd. Al vroeg in de ochtend maken een 6-tal vrijwilligers zich klaar om op pad te gaan. Rugzakken worden gevuld met boterhammen, sokken, ondergoed, verzorgingsmateriaal, zakdoeken en mondmaskers. Thermossen worden gevuld met koffie en thee. Eens we allen gepakt en gezakt zijn, vertrekken we naar het Zuid-station. Van daaruit vertrekken groepjes per twee verschillende richtingen uit. Ik ga mee met Lucie en Victoria. Zij nemen de route Madou voor hun rekening. Al snel wordt duidelijk dat dit geen appeltje eitje voor mij wordt. Ik word geconfronteerd met een schuldgevoel waarvan ik niet verwacht had het in me te hebben. Ik heb al vaker daklozen gezien, maar nooit echt een gesprek met hen gestart. Bij de eerste persoon kijk ik wat afwachtend toe hoe Lucie en Victoria het aanpakken. Wat me opviel is dat zij niet blijven rechtstaan bij de personen die ze tegenkomen, maar op gelijke hoogte gaan zitten. Ze doen dit om een gevoel van gelijkheid te creëren. Wij zijn niet beter dan hen, we zijn evenwaardig. Toch zit ik met een wrang gevoel. Ik sta daar met mijn vers gewassen kleren en goed gevulde maag, terwijl zij daar in de kou zitten te wachten op goede zielen die hen wat geld geven. Bij de tweede persoon merk ik dat zij mij niet zo zien. Ze zijn net blij dat iemand zich over hen bekomert en hen helpt waar nodig. Ik zet me erover en help mee met het uitdelen van het nodige materiaal en eten/drinken en probeer mee in gesprek te gaan. Hoewel dit moeilijk voor mij is, probeer ik het. Uiteindelijk ben ik blij met deze confrontatie. Na enkele uren komen we terug aan op doucheFLUX. Even tijd om te bekomen en er nadien weer in te vliegen. Serena nodigt me uit om mee te gaan naar Hotel Belvue in Molenbeek. Ik mag er 
een workshop muziek meevolgen. We zijn in totaal met zes, waarvan twee bewoners. We leren een liedje in de moedertaal van één van de bewoners. Als je het mij vraagt was dit een hele uitdaging. Nadien ging ik in gesprek met de werknemers die de bewoners begeleiden tijdens hun verblijf. Ze zijn sociaal assistenten van opleiding en helpen de bewoners voornamelijk met papierwerk en het zoeken van een nieuwe verblijfplaats. Ik merk dat de bewoners erg gesteld zijn op hun privacy en liefst alleen zijn op hun kamer. Donderdag keer ik terug om een activiteit met hen te doen.
Op woensdag is het 100% vrouwen in doucheFLUX. Mannen zijn niet toegestaan. Er worden activiteiten gegeven en ja hoor, ook ik mocht een activiteit geven. Ik koos ervoor om nagellak en al het toebehoren op een tafel te zetten. Dit is een makkelijke manier om vrouwen aan te trekken en een gesprek te starten. Als snel wordt het een gezellige koffieklets. Uit de gesprekken leid ik voornamelijk af dat de vrouwen hier eigenlijk niet zijn om zich te wassen, maar vooral om in contact te komen met andere vrouwen in dezelfde situatie. Ze kunnen er vrijuit praten over de problemen die ze ervaren en hoe ze zich echt voelen. Ze voelen zich gehoord en veilig bij doucheFLUX. Er worden enkele activiteiten gegeven doorheen de dag, maar er is niet veel respons. De vrouwen blijven liever met elkaar praten en hun eigen ding doen.
Donderdag keerde ik terug naar Hotel Belvue. Er stonden twee activiteiten gepland, voetbal (vm) en een wandeling naar de boerderij (nm). Voorzichtig sijpelt de ene na de andere bewoner binnen in het onthaal voor een ontbijt. De meesten blijven niet lang zitten en gaan na het ontbijt meteen terug naar de kamer. Er wordt eveneens niet veel gesproken. De eerste activiteit gaat niet door aangezien het niet zo goed weer is buiten en de meeste bewoners binnen willen blijven. Ook de namiddagactiviteit heeft niet veel succes. Ik probeer mijn eigen activiteit te promoten, maar ook die draait uit op niets. In de namiddag zijn er veel bewoners weg of bezig met administratieve zaken. Heel jammer, maar hopelijk hebben de andere studenten volgende weken meer succes.
Op vrijdag en zaterdag breng ik de hele dag door in doucheFLUX. Ik word op verschillende plaatsen ingeschakeld. Allereerst ben ik tussenpersoon tussen het onthaal en de douches. Ik krijg de taak om erop toe te zien dat de bezoekers niet tegelijk naar beneden te gaan om te douchen, maar hun beurt afwachten. Ik krijg instructies van de werknemers beneden wanneer de volgende bezoeker naar beneden mag komen. Deze functie is de ideale om in contact te komen met de bezoekers. Ik ga met verschillende mensen gesprekken aan. Het duurt niet lang of de eerste man begint te flirten. Ik krijg veel complimentjes over hoe lief ik ben en ik er goed uitzie. Er wordt naar mijn gsm nummer gevraagd en of ik hen niet wil toevoegen als vriend op Facebook. De meesten kan ik al snel afwimpelen, maar toch zijn er enkele doorbijters. Gelukkig komt Pierre (collega) me te hulp gesneld. Hij maant de mannen aan me met rust te laten. Hij vertelt me dat dit wel vaker gebeurd. De mannen leven op straat of in erbarmelijke omstandigheden en komen niet vaak vriendelijk vrouwen tegen. Ze zijn dan ook snel gevleid wanneer er iemand vriendelijk is tegen hen. Hij zegt dat ik hem mag roepen als er iemand me nog eens ‘lastigvalt’. Enkele minuten later beginnen twee mannen in het Arabisch te discussiëren. Ik begrijp er niets van, maar aan hun lichaamstaal merk ik dat het geen fijn gesprek is. Ik roep Pierre en Mohammed (collega) om me te komen helpen aangezien het lijkt uit te draaien op een gevecht. Vechten is absoluut niet toegelaten in het gebouw. Pierre maant ze aan om te stoppen of naar buiten te gaan en daar de ruzie verder uit te vechten. Pierre vraagt me of ik oké ben en verteld dat ook dit wel vaker gebeurd, bijna dagelijks zelfs. De bezoekers zijn allemaal erg gefrustreerd. Begrijpelijk in hun situatie. In tegenstelling tot de vrouwen komen de mannen wel voornamelijk om te douchen. Sommigen blijven nog even wat op de computer werken of advies vragen aan de sociaal assistenen, maar de meesten vertrekken weer na het douchen. Tijdens het wachten op hun beurt om te douchen, brengen ze de tijd vooral door op hun gsm. Er wordt niet veel gepraat met elkaar. In de namiddag mag ik telkens meehelpen in de vestiaire. Daar krijgen de bezoekers het nodige douchemateriaal en nieuwe kleren indien ze dit wensen. Alles verloopt vlot en ik kan mijn week op een mooie manier afsluiten. Ik ben doucheFLUX zeer dankbaar om een kijkje te mogen in hun werking als ergotherapeut, maar ook als jongvolwassenen. Dit is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Ik ben heel blij met de kans om een compleet nieuwe doelgroep te mogen leren kennen. Dit was niet alleen een leerrijke ervaring op ergotherapeutisch vlak, maar ook voor het leven. DoucheFLUX is een prachtige organisatie die ik in de toekomst zeker zal blijven steunen.