Vrolijk en heerlijk fris vertrok ik naar mijn 1ste stagedag. Dit duurde welgeteld 10 minuten. Tijdens het omkleden besefte ik dat ik de verkeerde outfit had meegenomen. In plaats van mijn Odisee t-shirt, had ik een XL verpleger outfit van het UZ Leuven mee. Verkleed als clown, maar uiteraard nog steeds met de glimlach, kwam ik dan het revalidatiecentrum binnen. Met mijn vlotste Engelse tongval sprong ik de revalidatieruimte binnen, maar het mocht niet baten. Toen ik hoorde dat niemand Engels kon praten, was ik even in paniek. 1 therapeut kon uiteindelijk wel wat Engels. Dit is echter even brak als Michiel op een normale donderdagavond op de Oude markt. Iedereen die Michiel een beetje kent weet dat communiceren dan moeilijk wordt. Gelukkig heb ik mijn nieuwe beste vriend: de vertaalapp. Ganse dagen loop ik, de collega’s en de patiënten te praten tegen mijn gsm. Deze zet Nederlands of Engels om naar Vietnamees en andersom. Dit gaat vlotter dan ik me kon voorstellen. De stage hier is heel anders dan ik in België gewoon ben. Hier zal ik wel in het verloop van de volgende weken een woordje uitleg over geven.
Tijdens de middag is er tijd genoeg om op je gemak te eten en een middagdut te doen. Dit gebeurt in het therapielokaal van de kinesisten. Hier liggen dan ongeveer 50 zorgverleners te slapen op de behandeltafels. Zo nemen ze er zelfs dekens en kussens voor naar het ziekenhuis, best een grappig zicht.
Als alle patiënten op het einde van de dag behandeld zijn en er wat tijd over is, speel ik meestal een spel met de Vietnamese studenten. Zo hebben we al eens gebasketbald en voelde ik me hierbij Michael Jordan. Dit om dezelfde reden dat Camille 75% van haar Tinder-dates afwijst: hun lengte. Daarnaast zullen ze nog veel moeten oefenen op zenuwen. Al zouden ze Maura nog wel kunnen verslaan. Met alle Chinezen, maar niet met de Vietnamezen moesten ze gedacht hebben toen ze dan wat echte Vietnamese spellen wouden spelen. Hier werd ik uiteraard overklast