Gegroet trouwe fans van mijn blogkanaal,
*Mensen met weinig tijd, een AVI-niveau onder 6 of met dyslexie geef het op. Deze post is te lang voor jullie en niet heel interessant.
Het wordt tijd om jullie een kijkje te geven in mijn stage. Dit is namelijk best een avontuur. Laten we beginnen met de rode draad: de taal. Na 3 weken intensief oefenen zijn de enige woorden die ik correct uitspreek ‘hallo’ en ‘bier’. Het tweede wordt dan ook exact hetzelfde uitgesproken als in het Duits, zeg maar mijn 2de moedertaal. Ik ben niet opgevoed door een lesbisch koppel, maar je begrijpt wat ik bedoel. Elke letter heeft 10 accenten en ze spreken hier zo snel, kortom ik snap er geen houwtje touwtje van. Danku bijvoorbeeld is ‘Cảm ơn’. Uitgesproken: geen idee. Uiteraard zeg ik dit 100x per dag en moeten de mensen hier altijd om lachen.
Lachen is wel iets wat hier heel veel gebeurt. Als je lacht naar een Vietnamees heb je 99% kans dat hij/zij/het/hun teruglacht. De mensen zijn hier ontzettend vriendelijk en dankbaar voor de hulp die ze ontvangen. Deze hulp is ook nodig. Ik sta namelijk op de dienst: Spinal Cord Injuries en Stroke rehabilitation center in het Bach Mai ziekenhuis. In tegenstelling tot mijn stage in Pellenberg (shout-out naar Eva Es, love you!) hebben de mensen hier maar 1 – 1,5 maand om te revalideren en nadien terug naar huis te keren. Verder zijn er geen verpleegsters te vinden in het ziekenhuis, maar worden de patiënten verzorgd door een familielid die ook in het ziekenhuis verblijven. Ergotherapie bestaat nog maar enkele jaren in Vietnam, maar het lijkt toch al bijzonder sterk op de ergotherapie die je bij ons kunt vinden. Vermits er door de cultuur wat andere accenten gelegd worden.
Ik communiceer met de patiënten, studenten en therapeuten zoals eerder vermeld via een vertalingsapp. Dit loopt ondertussen al beter, maar blijft moeilijk. Je moet maar eens uitproberen hoe vermoeiend het is om via Google Translate een gesprek van 10 minuten te hebben. Hier komen ook veel fouten in voor met het gevolg dat er af en toe wat misverstanden ontstaan. Zo ga ik volgende week op date met een man denk ik, terwijl Google Translate het als een groepsdiner vertaalde. Wat een neuspiercing toch allemaal niet doet met je uitstraling… Ook moet je niet zomaar ja knikken als je iets niet verstaat. Ik ben nu gelukkig in een voetbalploeg beland, maar het had evengoed een drugsbende kunnen zijn. De vraag of ik cannabis wil doen met een paar studenten klinkt namelijk elke dag dwingender. Officieel staat hier de doodstraf op drugs, dus daar blijf ik toch van af. Ik ken een (paar) student(en) die deze stage niet zouden overleven. Ach ja, je bent jong en je wil wat.
De dag begint hier om 8 uur en duurt tot 4. In de middag heb je wel voldoende tijd om heerlijk streetfood te gaan eten in het bruisende Hanoi en een middagdut te doen. Buiten dat het communiceren wat moeilijk verloopt, is het hier echt heel aangenaam. Iedereen helpt me hier met heel veel plezier en probeert me zoveel mogelijk bij te leren over de cultuur en de letsels. Het was even aanpassen maar het is hier echt fantastisch. De mensen leven hier echt op de straat. Op een andere manier dan de accordeonspeler aan Brussel-Noord. Er wordt gekookt, gegeten, gesport, gezongen… Het is een levendige stad vol historie en groene stukjes. Ik heb me hier dus nog niet verveeld.
Excuses voor deze lange en saaie post, volgende keer zal ik het korter houden.
