Hej

Vandaag hebben we een ander deel van het ziekenhuis van gisteren bezocht, namelijk de psychiatrische afdeling: Psykiatrisk Center Glostrup. Wederom was het hier zo immens groot, echt ongelooflijk! De ergotherapeute die ik gevolgd heb, stond op de revalidatie in de meest open afdeling. Zij vertelde mij dat er steps in de gang staan zodat, wanneer er een alarm is, ze de step of zelfs de fiets kan nemen om aan de andere kant van de gang te geraken.

Ik heb vandaag samengewerkt met Hellen en het was heel erg eye-opening. Wederom wordt er hier veel gebruik gemaakt van activiteiten om een patiënt te observeren en te evalueren. Hellen heeft uitgelegd wat haar taken allemaal zijn en het is zoveel meer dan enkel creatief zijn! Ze houdt verschillende groepen waarmee ze samenwerkt en werkt ook soms in het weekend. Ik heb vandaag heel veel geleerd over de manier van werken en haar ideeën. Hellen is heel creatief en we hebben ideeën uitgewisseld. De ergotherapeuten hier werkten ook veel met het CPPF model of met het OTIPM. Als assessment materiaal gebruikt Hellen een interesselijst die ze zelf heeft samengesteld. Ook de AMPS en het COPM worden regelmatig afgenomen. Voor de AMPS te gebruiken moeten de ergotherapeuten eerst een bijscholing gevolgd hebben. Deze test is niet zo simpel om af te nemen. Ook wordt er met de patiënten weekendbesprekingen gehouden. Deze besprekingen verlopen anders dan op mijn huidige stageplaats. Hier worden de weekendbesprekingen in groep gehouden en wordt er besproken wat de patiënten gaan doen dat weekend. Ook is het de ergotherapeut dat psycho-educatie geeft. Wat de psycholoog op mijn huidige stageplaats doet, dat doet de ergotherapeut hier in Denemarken.

Ook hebben de Denen geen isolatieruimte meer. Deze is vervangen door een snoezelruimte. In deze ruimte kunnen de patiënten tot rust komen door bijvoorbeeld lichttherapie, het geluid van golven of zich in een speciale zetel zetten. Er is een soort zitzak die verzwaarde arm- en beenflappen heeft die je over u kan leggen zodat het een rustgevend gevoel geeft. Ook de speciale zetel is van het principe dat het de zintuigen stimuleert en rust biedt. Je wordt als het ware in de zetel ingeklemd, maar niet op een beangstigende manier. Er is ook een koptelefoon waar dan het geluid van golven of vogels mee te beluisteren valt.

In het ziekenhuis zijn zowel open als gesloten afdelingen. Op de gesloten afdelingen bevinden zich ook criminelen die een psychiatrische aandoening hebben.

Wederom werd de belangrijkheid van de ‘kommune’. Patiënten die op ontslag gaan, worden nog steeds ondersteund door de ‘kommune’. Er kunnen huisbezoeken gepland worden, een soort van interventies, een opvolging door de ‘kommune’.

Naast het ziekenhuis is ook een soort ‘buurt’ gelegen waar zwaar drugsverslaafden wonen. Hier zijn een 20-tal appartementen die bewoond zijn. Het is een residentiële woonplaats voor drugsverslaafden en de meeste gaan hier niet meer weg. De verpleegkundigen geven enkel de medicatie, voor de rest zijn de ‘patiënten’ vrij. Liv, een andere ergotherapeut, zei dat er nog steeds drugs gebruikt wordt en dat er ook gedeald wordt, maar dat zij daar niets aan kunnen doen. Uiteindelijk zijn het de woonplaatsen van de patiënten en hebben de verpleegkundigen daar niets op de zeggen. Zij zijn er enkel om de rust en kalmte te bewaren en de medicatie uit te delen.

Chiara

Ik mocht vandaag mee met Liv, zij is een nog redelijk nieuwe ergotherapeut in dit centrum. Liv staat altijd op een van de intensieve (aka een van de zware gesloten afdelingen) afdelingen.

Wanneer Inne en ik toekwamen kregen we direct een alarm mee met ons. Dit is een soort van tracker en alarm ineen, zo kunnen ze zien waar we ons bevinden, maar mocht er iets zijn of mochten we aangevallen worden, konden we zo met één druk op de knop een stil alarm in werking zetten. Via deze manier konden we dus extra hulp inroepen indien nodig. Volgens de werknemers zouden de patienten, wanneer ze zien dat we dit dragen, ons ook minder snel aanvallen.

Onze dag begon op een open afdeling waar ze had gezorgd dat ik een therapie mee mocht volgen van een andere ergotherapeute. Dit was een therapie rond het aanbieden van veiligheid via de drukpunten op het lichaam. We begonnen eerst met een kleine opwarming, om zo over de drukpunten in ons lichaam te leren en hoe we ons zelf veilig kunnen laten voelen. Nadien gaf de ergotherapeute meer uitleg over aanwezige zwaartedekens, zwaarte vestjes en gewichten. Deze therapie was volledig in het Deens, maar hier en daar kon ik wel een woord oppikken. Liv was ook zo vriendelijk om mij na de therapie alles in het Engels te vertalen. Het was vernieuwend voor mij om dit soort therapie te krijgen.

Nadien gingen Liv en ik naar de intensieve afdeling waar zij normaal werkt. In deze afdeling geraak je alleen maar binnen en buiten met een code en een pasje, naast deze afdeling lag de afdeling met gevangenen waar Inne al over sprak.

De afdeling van Liv is een gemengde afdeling, dit wilt zeggen dat hier verschillende aandoeningen bijeen zitten, zoals vb. alcoholmisbruik, druggebruik, schizofrenie etc. Wat het volgens Liv soms heel boeiend en druk kan maken.

Ik kreeg een korte rondleiding van haar dienst, waar ik leerde dat deze niet zo verschillend is als onze psychiatrische afdelingen. Een groot verschil is hier wel dat elke patiënt zijn eigen kamer heeft met eigen badkamer. Ook kan men enkel maar in de eigen kamer binnen met een pasje. De kamers zijn zo ingericht dat het rust voor de patiënt kan bieden. Omdat er geen isolatieruimtes meer bestaan hier, maar men soms wel nog mensen moet kunnen fixeren, zijn de bedden hier wel voor aangepast. Dit gebeurt volgens Liv niet zoveel.

Iedere afdeling heeft een sensory room. dit is een ruimte waar men volledig tot rust kan komen, maar waar men ook op alle zintuigen van de mens kan inspelen. Zo stond er in deze ruimte een éénpersoonsbed, een massagestoel, een beanbag, een grote tv, een aangepast muzieksysteem, lichtjes die van kleur kunnen veranderen, etc. Op de TV kunnen maar enkele rustige beelden afgespeeld worden en hier horen ook rustige geluiden bij. Ook probeert men op de smaken en tast te werken, hiervoor zijn er caramel snoepjes en muntsnoepjes aanwezig. Voor de tast gebruikt men dan weer tangles (waar zowel Liv als ikzelf enorm grote fan van zijn). Deze ruimte gebruikt men om tot rust te komen, maar Liv stelt deze ruimte ook graag open voor patiënten die hier gewoon willen komen zitten en eventjes willen ontstressen. hier horen er dan wel voorwaarden bij (rustig kunnen blijven, wederzijds vertrouwen hebben, alleen mogen blijven, etc.).

Liv biedt verschillende soorten therapie aan, groepstherapie in de therapie ruimte, vrijetijds therapie in de woonkamer, individuele therapie op de slaapkamer, sporttherapie, etc.

Na de middag mocht in een van haar muziektherapiëen meevolgen, dit is echt helemaal anders dan ik het ken. Liv zei dat deze therapie echt levensveranderend voor haar was en dat ze echt ernaar uitkijkt wanneer ze deze therapie mag geven. De therapie is simpel, patiënten komen aan de tafel in de therapieruimte zitten, kiezen een mandala om te kleuren, en Liv zet een rustig muziekje op. Deze keer koos een van de aanwezige patiënten de liedjes van Frank Sinatra. Zowel Liv als ikzelf deden mee met het kleuren, en ja hoor dit is levensveranderend! ik wist niet dat dit zo relaxerend kon werken, voor ik het wist was mijn tekening al af! Het was letterlijk verstand op nul zetten. Na een tijdje stoorde het werkelijk dat we andere geluiden hoorde of dat er iemand aan het praten was.

Verder vertelde Liv ook dat ze hier niet zo met doelen werken of bezig zijn. Voor hen is het belangrijk als de patiënt al wilt praten met het multidisciplinaire team, en al tot rust kan komen. Pas als dit in orde is, dan gaan ze eerst en vooral verder werken op de sociale vaardigheden van de patiënt en gaan ze ook na wat de patient wilt bereiken. Op de gesloten afdeling gaan de stapjes die ze maken veel trager dan op een open afdeling (waar men sneller en gerichter kan werken). Een ander groot verschil is dat men op een open afdeling naar buiten mag en zelfs tijdens de opname ook thuis mag slapen mocht dit helpen. De gesloten afdeling is letterlijk zoals een versterkte burcht, niets gaat binnen en niets gaat buiten, tenzij onder zwaar toezicht.

De 13 patiënten (wanneer de afdeling volledig vol ligt) blijven hier toch makkelijk 1 maand. Sommige soms korter of net nog langer. Ze proberen het verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken door samen te eten, samen op vrijdag avond naar een film te kijken en popcorn of cake samen te maken, etc. Net zoals bij ons kan het wel eens gebeuren dat een patiënt na X aantal tijd terug opgenomen wordt. het team probeert dan wel te zorgen dat de patiënt dan terug in dezelfde afdeling kan opgenomen worden, dit om de opname zo vlot mogelijk te laten verlopen.

Tot slot vertelde Liv mij ook over de modellen waarmee ze werken, deze zijn dezelfde als waarover Hellen aan Inne vertelde. Liv probeert altijd te werken met de modellen in haar achterhoofd, maar ze in de praktijk brengen lukt in deze situatie niet altijd. Ze probeert wel zo goed mogelijk te handelen, maar ze zei zelf dat een model volgen volgens de schoolboek-manier echt onmogelijk is, vooral het model in je achterhoofd houden en dit als de leiddraad van de therapieën gebruiken is al goed genoeg.

Dit was een heel leerrijke ervaring voor mij (Chiara), vooral omdat ik zelf graag aan de slag wil gaan op een Paaz afdeling. Ik heb veel opgestoken van deze dag en ik ben ook blij dat ik de kans gekregen heb om hier langs te mogen komen. ik zou nog zoveel kunnen vertellen over deze dag, maar de meeste informatie (die we op korte tijd gekregen hebben) moet nu echt nog verwerkt worden.

PS het was ook heel aangenaam om weer in gesprek te kunnen gaan met enkele studentes ergotherapie van Denemarken zelf, het was zo tof en leerrijk om informatie uit te kunnen wisselen met elkaar!

Tot morgen!