Nu onze stage er op zit willen we eens terugblikken.

Wij vonden de buitenlandse stage echt een meerwaarde! Het is super fijn om eens te werken in een andere cultuur, context, met andere middelen… Het is natuurlijk wel even aanpassen, je moet je zeer flexibel opstellen en vooral, je moet je openstellen voor de andere cultuur. Dit hebben wij ook moeten doen, maar dit is ons zeker gelukt. We hadden in het begin heel moeilijk, want het personeel wilde eerst niets aannemen van ons, maar we bleven vriendelijk en we bleven proberen om hun waardering te krijgen. Uiteindelijk is dit ons gelukt, ze werden heel vriendelijk, ze namen wel zaken van ons aan en ze kwamen ons zelfs vragen stellen of ons om hulp vragen. De stichting vond zelfs dat we bij ‘hun familie’ hoorde naar het einde van de stage toe. Ook was het soms wel moeilijk dat er zo weinig middelen aanwezig waren, je moet echt creatief denken en het doen met de middelen die er zijn, want er is niet zoveel geld als in België om nieuw materiaal te kopen.

We hadden geen begeleiding op onze stageplaats, dus het is wel een test voor jezelf om te zien hoe ver je staat als ergotherapeut. Ook is het eens leuk dat je volledig je eigen ding kan doen en je eigen als therapeut volledig kan ontwikkelen, want er is niemand dat je kan kopiëren. We konden wel vragen stellen aan het personeel en ze wilden ons dan zeker helpen met een antwoord hier op te vinden, maar er waren geen hoog opgeleide personeelsleden aanwezig. Er was wel een ergotherapeut en een fysiotherapeut die ambulant naar de stichting kwamen. De fysio zagen we elke week en hier hebben we wel wat vragen aan kunnen stellen. De ergotherapeut hebben we jammer genoeg maar 2 keer gezien, dus met haar hebben we niet veel kunnen overleggen.

Het is wel zo dat we bij een heel zware doelgroep stonden, dit soort doelgroep zal je bij ons niet makkelijk tegenkomen. Wanneer kinderen in België een beperking hebben, dan wordt daar direct therapie aangegeven, ze worden behandeld, ze krijgen eventueel medicatie… er wordt dus van kinds af met het de kinderen gewerkt. Hier in Suriname is het zo dat ze niet altijd de juiste middelen hebben om de kinderen te behandelen, ook worden sommige kinderen met een beperking door hun ouders verstopt waardoor deze kinderen zich niet kunnen ontwikkelen. Er wordt dus vaak te laat gestart met een behandeling, waardoor de problematiek al dermate ernstig is dat er nog weinig aan kan gedaan worden. Het is ook zo dat de kinderen in hun eerste levensjaren zich ontwikkelen, maar als de kinderen in hun eerste levensjaren worden weggestopt, dan gaat dit niet waardoor ze een enorme ontwikkelingsachterstand hebben.

Het was dus een zware doelgroep voor ons om mee te werken, maar toch vonden we het fijn om bij deze cliënten  te staan, het was zeker een ervaring.

Natuurlijk waren we blij dat we elkaar hadden, we hebben veel steun en hulp gehad aan elkaar. Zo hebben we elkaar tips gegeven in verband met interventies omtrent de aanpak, we hebben elkaar gesteund wanneer we het even moeilijk hadden omdat het niet altijd even vlot ging, we waren dus blij dat we met twee waren. We zijn dan ook nog betere vriendinnen geworden hierdoor en we zullen deze ervaring voor altijd in ons meedragen.

Wij als ergotherapeuten hebben tijdens onze stage activiteiten aan de kinderen gegeven, we gaven tijdens de middag mee eten aan de kinderen, we gaven rolstoeladvies en hoe ze de kinderen best positioneren in hun stoel.

Het geven van activiteiten was best wel moeilijk, dit omdat het niveau echt ontzettend laag ligt bij deze doelgroep. We hadden beide nog nooit activiteiten gegeven aan zo een doelgroep dus het was echt wel zoeken. Ook was het heel moeilijk om groepsinterventies te geven, de cliënten hebben echt individuele begeleiding nodig, maar dit is niet steeds haalbaar. Dus we gaven in groep muziektherapie, bewegingstherapie met de iets sterkere, motorische taken… Toch gaven we ook vaak individuele therapie, maar we probeerde sommige dan aan het werk te zetten en dan gingen we iemand anders aan het werk zetten. Zo waren ze elk met hun eigen ding bezig.

Ook hebben we rolstoeladvies gegeven, we hebben alle cliënten en rolstoelen opgemeten, dit zodat er kan worden nagegaan of de maten van de rolstoelen wel overeenkomen met de cliënt. Tijdens het opmeten van de rolstoelen hebben we ook advies gegeven over welke rolstoelaccessoires bepaalde cliënten nodig hebben. Ook hebben we advies gegeven over hoe de cliënt in de rolstoel gepositioneerd moet worden en hoe de cliënt ingebonden moest worden, wanneer er geen zitbroek aanwezig is.

Dit waren onze belangrijkste taken, ook zijn we een keer mee geweest naar de revalidatie arts, we moesten elke week mee naar de tandarts (dit is geen taak voor de ergotherapeut, maar er was te weinig personeel waardoor we dit deden) en in de ochtend gingen we vaak mee kinderen van de dagopvang met het busje bij hun thuis halen.

Maar dus we hebben echt genoten van deze ervaring en we gaan de stageplaats en het land enorm hard missen! We hebben nu nog een weekje vakantie hier en daar gaan we zeker nog van genieten!

Xoxo Kachiri en Valerie