Werkervaring

Dober dan (Hallo),

De eerste dag van mijn kijkstage zit er op. Ik werd hartelijk ontvangen op de stageplaats en iedereen was er vriendelijk. De communicatie verloopt niet zo vlot aangezien de patiënten weinig tot geen Engels spreken en de therapeuten zelf ook amper Engels kunnen. MAAR dit houdt mij niet tegen om er toch een leuke week van te maken 🙂

Ik kreeg een eigen badge en bonnetjes waarmee ik de mogelijkheid heb om elke dag een gratis en warm middagmaal te consumeren. Je hoort het goed, GRATIS 😉 Dat is wat anders dan bij ons in België hé. Op deze manier leer ik de Sloveense keuken een beetje kennen.

In de loop van de week zal ik elke afdeling mogen bezoeken om een breder beeld te krijgen van de verschillende doelgroepen. Vandaag stond ik op de afdeling ‘Spinal Cord’. Het team op deze afdeling bestaat uit vijf ergotherapeuten. Het materiaal dat hier gebruikt wordt is zeer gelijkaardig aan het materiaal dat we in België gebruiken. Dit materiaal is vooral gericht op de fijne motoriek, de sensibiliteit/proprioceptie, handkracht/handfunctie,…

Ook zijn er enkele assessments/testen aanwezig zoals de AMPS, de Nine Hole Peg Test, de ARAT, de COPM, de Southampton Hand Assessment Procedure, de WOLF Test,…

Men oefent met de patiënten op het uitvoeren van activiteiten uit het dagelijkse leven en streeft naar zoveel mogelijk zelfredzaamheid. Denk hierbij aan het uitvoeren van transfers, het doen van de was, koken,…

Hieronder enkele foto’s 🙂

Dober dan, hier ben ik weer. Vandaag mijn tweede stagedag achter de rug. Deze keer stond ik op de afdeling ‘After COVID’. Hier heb ik samen met de ergotherapeut een Nine Hole Peg Test afgenomen bij een patiënt. Ook mocht ik zelf enkele oefeningen begeleiden rond sensorische integratie en handkracht. Ook werd de Box and Block test afgenomen. Zeer interessant om te zien hoe patiënten omgaan met hun beperking en nog hartverwarmender om te zien dat het hele team de patiënt niet alleen oefeningen laat doen, er is voldoende ruimte voor emoties en een gesprek indien gewenst.

Er is een mooie tuin aangelegd waar ik samen met enkele rolstoelgebruikers een spelletje petanque heb gespeeld. Ook zijn er groentebakken aanwezig waarin de patiënten kunnen tuinieren indien ze dit wensen.

Daarna ging ik naar enkele patiënten op de kamer. Helaas spraken deze geen Engels. Met uitzondering van 1 iemand. Gelukkig kan de ergo op deze afdeling wel voldoende Engels. Met haar als tolk kon ik toch communiceren met de patiënten. Op de kamers oefende men op het uitvoeren van transfers van bed naar rolstoel en weer terug en werden er enkele oefeningen gedaan rond rompbalans en mobiliteit van de schouder.

In Slovenië studeer je ook 3 jaar voor een Bachelor in de Ergotherapie. Jammer genoeg is ook hier het beroep niet echt gekend onder de bevolking. Enkel de mensen die een beperking hebben en hun familie/vrienden weten wat een ergotherapeut is. Dit is zeer spijtig aangezien ze hier toch al ruim 60 jaar ergotherapie aanbieden.

Hier vind je enkele foto’s van de stageplaats. De medaille werd behaald door een patiënt die verblijft binnen deze organisatie. Dit vond ik zeker de moeite om op foto vast te leggen.

Tot morgen! 🙂

Dag 3 vandaag, een zeer interessante dag. Ik heb maar liefst 3 afdelingen kunnen bezoeken. Als eerste ging ik langs op de afdeling van de ambulante patiënten, hier hebben ze vooral fracturen, verstuikingen, plexus brachialis letsels, chronische pijn,… Op deze afdeling zijn er maar liefst 22 kinesisten aanwezig en slechts 2 ergotherapeuten voor 24 patiënten. De ergotherapeuten krijgen hun werk bijna niet gedaan aangezien ze zich moeten aanpassen aan wat de kinesisten en de dokters zeggen. Dit is zeer jammer. Waar de ergotherapeuten zich vooral mee bezig houden is ergonomische adviezen geven, meer specifiek ergonomisch advies voor bureauwerk.

Ze maken hier verschillende spalken voor bv. carpaal tunnelsyndroom. Therapieën geven ze hier 2 à 3 keer per week en deze duren zo’n 45 minuten. Wat het gebruik van modellen betreft maken ze gebruik van COPM en KAWA alsook de WEIS (Work Environment Impact Scale). Ze stellen zowel korte termijndoelen als lange termijndoelen op aan de hand van het SMART-Principe.

De tweede plek waar ik een kijkje ben gaan nemen is in het ‘Smart Home’. Dit is een ruimte waarin er allerlei woningaanpassingen aanwezig zijn. Ook kreeg ik de kans om een computer uit te testen die je met je ogen moet besturen. Dit was niet evident en een beetje confronterend om te ervaren hoe moeilijk het zou zijn om zo te moeten leven. Van al deze aanpassingen zie je hier enkele foto’s.

Tot slot kreeg ik een rondleiding op de afdeling ‘Amputaties’. Deze doelgroep zijn vooral mensen van 60 jaar en ouder. Hier werken ze vooral aan de fijn-motorische vaardigheden en de kracht. Het belangrijkste doel is om de mensen te laten inzien dat hun leven niet voorbij is omdat ze een amputatie hebben en in een rolstoel zitten. Ze oefenen op activiteiten van het dagelijkse leven en ze gaan zelfs met de patiënten naar de winkel en op straat aangezien buiten het echte leven is en er binnen enkel voorbereidingen gebeuren.

See you tomorrow !

Dag 4 vandaag, wat een dag! Weer een dag vol nieuwe afdelingen en een goede dosis Delovna terapija (Ergotherapie). De dag begon op de afdeling ‘Occasional rehabilitation’. Patiënten blijven hier meestal ongeveer 10 dagen. Hier wordt er vooral gewerkt aan herintegratie naar het werkveld of de school. Ze observeren allerlei activiteiten en kijken hierbij naar alles. De manier waarop iemand staat, hoe iemand dingen opraapt, hoe iemand reageert. Vooral de executieve functies worden hier bekeken. De ergotherapeuten zijn AMPS Assessors, ze zeggen dat ze altijd kijken naar de mensen met de AMPS in hun achterhoofd, ook al nemen ze soms de AMPS niet af.

Hier zie je enkele foto’s van de assessments/testen die aanwezig zijn op deze afdeling.

Als tweede ging ik een kijkje nemen in het kunstatelier. Hier kunnen de mensen allerlei dingen in elkaar knutselen. Er is zeer veel materiaal aanwezig en er is voor iedereen iets wat aansluit op het niveau van de mensen. Deze materialen zijn zeer low budget en zijn gemakkelijk te gebruiken.

Daarna kwam de afdeling waar ik eigenlijk voor gekomen was naar Ljubljana, de afdeling van de kinderen. Op deze afdeling zitten kinderen van 0 tot 15 jaar. Deze kunnen zowel ambulant komen als overnachten op de afdeling. Hiervoor zijn speciale kamers voorzien zodanig dat de kinderen en hun ouders kunnen blijven slapen. Deze dienen ze niet te betalen, de verzekering komt hiervoor tussen en neemt alles voor zijn rekening. Ze kunnen als ze dit wensen naar huis in het weekend om toch even weg te zijn van de ziekenhuissetting. De meest voorkomende stoornis is Cerebrale Parese en er wordt vaak gewerkt met de CIMT- Methode.

Het is zeer belangrijk om ervoor te zorgen dat de kinderen zich thuis voelen. Ze mogen zeker niet het gevoel krijgen dat ze therapie moeten volgen. De ergotherapeuten hebben op deze afdeling enkele bijscholingen gevolgd om orthopedische hulpmiddelen te leren maken, Bobath voor kinderen en een sessie Bobath voor baby’s.

Ze nemen een aantal assessments af om te zien welke rolstoel het beste zou werken voor het kind. Dit doen ze door het kind een parcours te laten afleggen op de afdeling. Het slalommen tussen, kegels en het openen en sluiten van deuren zijn hier 2 onderdelen van. Huis en schoolbezoeken worden jammer genoeg niet gedaan aangezien ze hier gewoonweg geen tijd voor hebben. De ergotherapeuten hopen dat dit in de toekomst wel mogelijk zal zijn. Ook wordt er met de kinderen op straat gegaan zodanig dat ze leren manoeuvreren met hun rolstoel op verschillende ondergronden. Het leren van de verkeerslichten en stopborden komt ook aan bod.

Ook hier enkele foto’s van de afdeling.

Ik sluit deze dag graag af met volgende quote. Yesterday is mistery, Tomorrow is a mistery, But today is a gift, that’s why it’s called the present 🙂

De observatieweek zit er op 🙁 Vandaag was mijn laatste dag in de University Rehabilitation Institution Republic of Slovenia. Ik begon de dag op de afdeling waar ze mensen behandelen die de diagnose MS, ALS, Parkinson, Hersentumor,… hebben gekregen. De leeftijden van de patiënten variëren van 17 tot …

Aan het begin van de opname hebben de ergotherapeuten een gesprek met de patiënt aan de hand van de COPM. Ook hebben ze een gesprek met de betrokken familieleden van de patiënt. Ze gebruiken de Nine Hole Peg Test aan het begin en het einde van de opname. Op deze afdeling wordt er vooral gewerkt aan de grijpkracht, concentratie, het begrijpen van instructies, rolstoeltraining en het uitvoeren van ADL-taken.

Een opname duurt meestal ongeveer 3 weken en een maximale opnameduur bedraagt 3 maanden. De ergotherapeuten hebben geen specialisatie en leren door te doen, veel doen zorgt voor ervaring. Aangezien de patiënten vaak vermoeid zijn door hun ziekte zijn de therapiesessies steeds in de ochtend ingepland. Bij Parkinson gebruiken ze vooral verbale cues als Freezing zou optreden. Als ergotherapeut moeten ze op deze afdeling voor een groot deel ook voor Psycholoog spelen. Bij de Psycholoog moeten de patiënten veel praten en is er weinig ruimte voor een spontaan gesprek. De ergotherapeuten spreken daarom regelmatig met de patiënten over hun mentaal welbevinden. Vroeger was er een snoezelruimte aanwezig, maar aangezien deze weinig tot nooit gebruikt werd is deze verwijderd en vervangen door een ruimte voor de logopedisten.

Vervolgens ging ik langs op de afdeling ‘After Stroke’. Deze afdeling interesseerde mij ook zeer hard aangezien ik CVA’s en Neglect fascinerende fenomenen vind. Op deze afdeling is ruimte voor 40 patiënten, zijn er 5 ergotherapeuten aanwezig en heeft elke therapeut zo’n 8 patiënten die ze elke dag therapie geven.

Ook op deze afdeling starten ze met een gesprek met de patiënt en hun betrokken familieleden aan de hand van de COPM. Ze werken hier vooral met individuele sessies aangezien dergelijke aandoeningen een individuele aanpak vergen. De ergotherapeuten hebben een specialisatie in Bobath gevolgd dus ze weten zeer goed waarmee ze bezig zijn. Ze werken aan mobilisaties, tonus verlagen, hand in de juiste positie krijgen en ze maken gebruik van spiegeltherapie. Aangezien ze hiervoor zeer geconcentreerd moeten werken doen ze dit meestal op de kamer van de bewoners omdat het daar rustig is.

Ook maken ze gebruik van een elektrische massage gun. Dit dient om de diepgelegen spieren en de doorbloeding te stimuleren.

Ik mocht een man observeren die een transfer deed van rolstoel naar bad en weer terug. Idem voor het toilet. Dit werd wel zeer snel gedaan en er werd geen woord Engels gesproken. Pas achteraf kreeg ik een uitleg over wat er allemaal gezegd werd.

Voor elke aandoening is er een verschillende tussenkomst van de verzekering mogelijk. Indien een patiënt een hulpmiddel wil aanschaffen dient de dokter eerst een voorschrift te schrijven en dan moet de overheid dit eerst goedkeuren. Meestal worden dure dingen geweigerd tot grote frustratie van de ergotherapeuten. ‘Ze lezen enkel een verslag, maar ze zouden beter eens langskomen om de toestand van de mensen te zien’… Dit is een uitspraak van een van de ergotherapeuten op deze afdeling.

Deze vrouw zei ook dat de Woonzorgcentra in Slovenië zeer slecht zijn. Er zijn slechts 2 à 3 ergotherapeuten beschikbaar voor +/- 100 mensen. Dit is absoluut niet client-centered en het werk moet zeer snel vooruit gaan. NIET TE GELOVEN 😮

Zo, dit was het dan voor mij. Ik neem met veel informatie afscheid van de organisatie en zondag neem ik het vliegtuig terug naar België.

Slovenië, U was geweldig!

ADIO (Tot ziens)

Keanu