Woensdag experimenteerden we met onze eerste echte therapie, met de kinderen die niet naar school kunnen. We hadden alles vooraf al voorbereid en klaar gelegd.
Fedasil is dicht bevolkt en om de mensen te bereiken zijn we gaan flyeren. We kregen hulp van een medewerkster van Burro Bizzi, zij kende Arabisch, achteraf gezien mochten we ons gelukkig prijzen want dat was niet een eenvoudige taak om de ouders te overtuigen om hun kinderen te laten deelnemen.
Om 10.00 uur begon onze activiteit, twee kinderen wachtten reeds maar langzamer hand werd de groep groter en bereikten we 10 kinderen.
Het eerste contact was moeilijk de kinderen verstonden noch Engels, noch Frans of Nederlands. De activiteit die we aanvankelijk hadden voorbereid konden we niet gebruiken, omdat er in de geplande spelletjes te veel communicatie vereist was(Kennismakingsspelletjes) .
We hebben ons dan aangepast en basiszinnetjes aangeleerd ‘ik ben…’, zo kenden we iedereen bij naam.
Daarna vonden we het, het geschikte moment om een tekening te laten maken. Het vroeg ons wel enige moeite en initiatief om hen dat duidelijk te maken. Het beste middel is het zelf demonsteren, met het gevolg dat ze het allemaal verstonden en een tekening maakten. Op het einde van de therapie maakten we duidelijk dat we de volgende dag zouden terug komen.
Na deze therapie hadden we een idee hoe we konden verder werken, via:
- Pictogrammen om verstaanbaar te blijven
- Gebarentaal
- Het gebruik van een liedje om nieuwe woorden te leren
- Het gebruik van spelletjes om op een ludieke manier te leren, wat belangrijk is voor kinderen.
We leren zelf ook bij van de kinderen, zo leerden we onze naam in het Iraans schrijven zie foto onderaan.
We kijken positief uit naar een tweede week vol met niet gekende, leerrijke uitdagingen!
Lena en Celien