We zitten nu exact halfweg week 3 in ons Portugees avontuur. Ook op vlak van stage is dit een hele ervaring. De vroedvrouwen laten ons ontzettend veel doen.

Eline:
Ik zit ondertussen al aan 9 bevallingen op Portugese bodem. Sommige waren prachtig, bij andere stond ik te trillen op mijn benen. Zo heb ik reeds tweemaal een schouderdystocie gehad. Dit wilt zeggen dat het hoofdje al geboren is, maar de schouders inwendig vast zitten. Het geeft een kleine stresssituatie om deze te ontwikkelen met daarbij verschillende stappen om te volgen. Gelukkig werden beiden met het McRoberts manoeuvre en suprapubisch druk opgelost. Men mentor vertelde me dat ook zij stond te trillen op haar benen, de situatie blijft dus stresserend, of het de eerste of de 100e is.
Verder zijn ook de eerste episiotomies (“de knip”) en hechtingen gezet. Als mijn mentor ze plaatst zien ze er zo gemakkelijk uit. Als je zelf de naaldvoerder in de hand krijgt denk je “en nu?”. Het is ontzettend moeilijk om te zien waar je start, waar je uitkomt en hoeveel plaats je tussen laat. Gelukkig hebben de mensen hier ontzettend veel geduld en vinden ze het niet erg om voor de twintigste keer iets uit te leggen.
Naast de gewone bevallingen heb ik ook een hele hoop aan complicaties. Jammer genoeg wordt er bij de dames die ik opvolg regelmatig beslist een keizersnede te doen. Om de meest uitlopende redenen, zo bleek gisteren dat de baby eigenlijk in stuit lag, terwijl niemand van ons dit voelde. Ik overliep een hele dag mijn touchers (ik had de dame getoucheerd op 5 cm) en realiseerde me dat ik eigenlijk nooit het voorliggend deel gevoeld had. De stuit zat namelijk zo hoog in het bekken. Om mij gerust te stellen vertelde de vroedvrouwen over hun ervaringen. Over dames met 9cm ontsluiting, waarbij ze plots een schouder of een handje voelde, of die ene keer dat ze een dame toucheren en echt meconium vaginaal zagen ipv. meconiaal vruchtwater,….
De shiften beginnen te wennen, de uren liggen hier volledig anders dan in België. Gisteren hadden zowel Lauren en ik een shift die twaalf uur duurde. Gelukkig was er voldoende werk voor ons beiden!

Het is ongelofelijk hoe vriendelijk en geduldig de mensen zijn. Het is ontzettend fijn om te zien hoe hun gezicht opklaart als je in het Portugees kan antwoorden of kan vertellen wat er exact gebeurt aan een zwangere dame. Mijn mentor is een engel, die de student geneeskunde opzij schuift zodat ik de bevalling kan doen, met Lauren de hare overlegt of ik ook een patiënt mag volgen, mij dingen 50 keer uitlegt in de hoop dat ik dan dat ene woordje wel begreep,…

Lauren:
Het is gebeurd! Gisteren zat ik aan bevalling 40! Een pracht van een bevalling waarbij de baby probleemloos ter wereld kwam en de mama niet gehecht diende te worden! Waren ze maar allemaal zo… Ik heb er ondertussen al 12 gedaan, waarbij Eline twee keer de baby opving. Het is zeer tof om samen te werken, gezien we elkaar perfect begrijpen in het Nederlands :).
Ook mijn stage verloopt hier probleemloos. Mijn Portugees is ook al serieus vooruitgegaan, nu lukt het beter om te achterhalen wat mijn mentor mij exact vraagt.
Ik heb meer geluk op vlak van complicaties, zo verlopen 99% van mijn bevallingen en arbeiden tot nog toe vlekkeloos.
Ik heb ook al episiotomies en hechtingen geplaatst, het is inderdaad een puzzelwerk om alles terug mooi te krijgen. Het is verrassend hoe vlot en behendig de vroedvrouwen alles weer aan elkaar hechten, alsof er nooit iets gebeurd is.

Ik heb al vaak op de urgentie gewerkt. Dit is waar de zwangere dames binnenkomen bij problemen zoals vermoeden van gebroken vliezen, bloedverlies, vermoeden van arbeid,… Het is ontzettend interessant om mee te volgen wat er allemaal dient te gebeuren. Het merendeel voer ik zelf al uit bv. de dame een OK shortje geven, aan de CTG leggen, de anamnese afnemen, dat in de computer zetten, onder begeleiding een infuus prikken…

Mijn eerste bevalling hier was speciaal, het was een Engelstalige dame waar ik het zeer goed mee kon vinden. Zo goed dat ze andere vroedvrouwen vroeg om mij en mentor naar haar te sturen als we tijd hadden! Toen we langs gingen zijn we uitvoerig bedankt en kregen we verschillende foto’s met ons en de baby. Ze gaf ons de toestemming om deze met jullie te delen, bij deze: Mijn eerste Portugeesje

Mijn mentor is een ander soort engel. Ze neemt ons mee om te gaan shoppen, neemt ons uit eten, verzet hemel en aarde om mijn uren te halen, vraagt steeds of ik wel goed en gezond eet,… Vooral mijn eetgewoonten baren de vroedvrouwen zorgen, ik eet heel graag chocoladebroodjes, om dat te omzeilen nam recent een vroedvrouw een warme maaltijd mee voor mij.

Zoals jullie merken, we leren hier ontzettend veel bij en voelen ons echt een deel van het team. We hebben een fantastische stage en kijken uit naar de volgende weken… Is het mogelijk om hier langer dan 3 maand te blijven? Tot snel 😉