Categorie archieven: Het werkveld

Bijna gedaan….

Geplaatst op door

De eindevaluatie zit erop, de laatste shiften komen eraan. Jammer genoeg is dit prachtige avontuur bijna gedaan…
We hebben hier zoveel geleerd, hebben onszelf tegen gekomen en onze grenzen verlegd. Mocht je ons ooit vragen of je naar Portugal moet (op vakantie, op stage) dan verklaren we je zot als je die kans laat liggen. Dit land is zo warm, niet alleen van temperatuur, maar ook qua personen.
Het hele team en vooral onze mentoren gaan we missen, want als er iemand was die dag en nacht voor ons klaar stond, dan waren zij het.

Gelukkig hebben we nog shiften tot zondag  genoeg tijd om goed afscheid te nemen. Gisteren kwam mevrouw Van der Aa langs in het ziekenhuis. Naast gesprekken met de vroedvrouwen, volgde ze ook bepaalde technieken mee. Zo had ik (Eline) net een bevalling. De bevalling zelf hebben we niet in beeld, wel het hechten achteraf.
Verder zijn we ook gaan dineren met mevrouw Van der Aa, super lekker en super gezellig. Onze evaluatie was al goed gestart

GEEN NOOD, WE LEVEN NOG!

Geplaatst op door

Onze dagen zitten gewoon een beetje vol, als we geen stage hebben, zitten we wel ergens anders (verdacht vaak in het shoppingscentrum)…
Ik (Eline) ben voor 4 daagjes naar Lissabon getrokken… Zoals elke reissite het zegt: de nieuwe bestemming van 2017! Ik geef hen gelijk! Prachtige straatjes, cultuur, oude gebouwen en musea! Ik ben volledig verkocht!
Lauren is er met Evelyn op uitgetrokken naar Benagil om per bootje de grotten te bezoeken, ook zeker een aanrader!

Verder neemt stage alle tijd op. Ik heb de ene drukke shift achter de andere. Waarbij je per shift gemakkelijk drie bevallingen hebt, soms alle drie een ventouse (zuignap, vacuümextractie) soms alle drie prachtige normale bevallingen.
Lauren heeft veel kalme shiften, waarbij er één dame opgenomen is, maar niet veel begeleiding vereist of waarbij het verloskwartier gewoon leeg is.
We leren onszelf ook kennen op stage  op evaluatie fiches van Lauren staat dat ze bruikbaar is, volgens mijn parturiëntes zou ik best wel vloeiend Russisch spreken (wat trouwens niet het geval is)…

De vroedvrouwen blijven geweldig! Gewoon daarvoor moet je eigenlijk naar hier komen! Je voelt je zo thuis en een deel van het team, het is ongelooflijk!
Bij elke beslissing wordt je betrokken, ieder klein dingetje dat volgens jou iets kan zijn wordt nader bekeken en soms moeten ze je geruststellen, soms moet er acties ondernomen worden.
Ze komen je uit een kamer halen omdat iemand brownies meebracht, geven je ontzettend veel credits als een bevallen dame het team pralines brengt…

Onze komende dagen worden spannend, we zijn jammer genoeg aan het aftellen “nog maar 11 dagen stage ” dus plannen we de zotste dingen .. Zaterdag ga ik skydiven, Lauren twijfelt nog… Onze eindevaluatie komt er ook aan, wat ook het naderde einde van onze stage meebrengt.
We hebben al de zotste plannen om terug te komen, zijn er in het diepste van ons hart van overtuigd dat we het hier gaan missen en als we kunnen, we op de eerste vlucht terug zitten!

PS. Kijk even mee in onze albums op facebook hoe een verloskamer er in Portugal uit ziet, Lauren demonstreerde graag hoe je gaat liggen voor de bevalling.

Kerstfeestje, stortbevallingen en zoveel meer

Geplaatst op door

Het is alweer even geleden dat we iets hebben laten horen. We kunnen trouwens alleen maar positief nieuws brengen! De voorbije dagen is er weer heel wat gebeurd.

Zo hebben we een paar basic huishoudzaken ontdekt:
– Teveel zeep in het wasmachine geeft voordelen: de vloer is namelijk ook direct proper.
– In een microgolfoven kunnen dingen ook aanbranden, als je dan snel bent, verbrand je je vingers aan het eten. Het hele huis heeft verschillende dagen verbrand geroken. Tot we op het top idee kwamen om koekjes te bakken! Wij van de geur verlost, de vroedvrouwen hun honger gestild.
– Kijken wat je in huis hebt voordat je gaat winkelen is handig, nu hebben we het dubbele aantal patatjes en vlees dan gepland. Jullie zijn dus altijd welkom voor een diner bij ons!
– Ik (Eline) heb een carrière als loodgieter gemist, de toilet maken was namelijk geen probleem.
– Op een wasrek moet je dingen goed balanceren. Anders breekt het wasrekje af… Maar Portugezen gooien ook nog perfecte droogrek weg, we hadden dus al snel een oplossing.
– Brownies vallen in de smaak, als je ze voor 46 personen maakt, heb je wel ontzettend veel eieren nodig.

Verder hebben de vroedvrouwen steeds meer zicht op onze situatie thuis. Lauren’s gsm blokkeert regelmatig maar is na een reset wel weer oké voor een aantal dagen. Liliana (één van de vroedvrouwen) merkte dan maar handig op dat ik de nerd thuis ben. Waarna ze zich snel verbeterde naar “diegene die de broek draagt”. Mooie safe, maar net te laat.
Onze namen blijken toch nog steeds een struikelpunt te zijn. Zo hebben ze Lauren aangepast naar Laurina (uitgesproken Laurinja) en durven ze af en toe ook mijn naam een Portugese toets geven. Vooral de schrijfwijze wordt aangepast. Op niet officiële documenten noem ik Eileen.
Verder is het hier een gewoonte pizza te laten leveren op de dienst. Vaak kiezen we dan de “familie-menu” (of meerdere menu’s) en daarbij krijgen we lookbroodjes, pizza en een dessertje voor 5 euro! Lauren heeft deze “feestelijke” gebeurtenis nog niet meegemaakt tijdens haar shift. Maar het is zeker een aanrader. Zij heeft wel al ontdekt dat chips hier een perfecte plaatsvervanger is voor gewone pattatjes… Batatas fritas zijn dus niet altijd frietjes…

Op stage verloopt ook nog alles zeer vlot. Hoewel we een paar zeer drukke shiften achter de rug hebben, is het nu weer kalmer.
Net voor het kerstfeestje besloot ik nog een halve shift mee te doen op stage. Toen ik toekwam was er echter niemand op het verloskwartier. Men mentor zei dat ik gerust naar huis kon gaan. Toen ik op het punt stond om te vertrekken kwam er een dame binnen met volledige ontsluiting. Vijf minuten later had ik de baby plots in mijn handen. Ik was net aan het voelen of er een omstrengeling was, maar sneller dan verwacht was de volledige baby er al. De kinderverpleegkundige en logistiek medewerker waren aan het lachen met mijn gezichtsuitdrukking, ik was dan weer verbaasd dat ik de baby had kunnen opvangen. Ondertussen heb ik ook 40 bevallingen. Het was een zeer toffe bevalling van een koppel dat ik al verschillende keren gezien had voor observaties. Ik was zeer blij dat ze tijdens mijn shift bevielen, met deze prachtige baby tot gevolg.  

Ondertussen zijn wij al aangepast aan het klimaat hier. Daar horen dus gilets bij op stage, de vroedvrouwen vinden het grappig want de temperaturen zijn hier niet plots drastisch gedaald.

Lauren heeft kalmere shiften en zit al even zonder bevallingen. Hoewel ze vaak met spannende verhalen thuis komt. Zo werd ze plots uit een bevalling weggeroepen naar een andere kamer, waar ze uit het niets en helemaal alleen een bevalling heeft gedaan. Momenten waarop je toch wel getest wordt op stress!
Ze loopt vaak mee op de consultaties om aan het nodige aantal CTG’s te komen, maar nu dat behaald is gaat ze weer 100% voor het verloskwartier! Jammer genoeg blijven de zwangeren hier even weg. Binnenkort hebben we een tekort aan dokters (zowel gynaecologen als pediaters). Wanneer zij hun vakantieperiode opnemen en er dus artsen te weinig zijn, worden zwangeren doorgestuurd naar Faro.

Verder zijn wij al verschillende kerstcadeautjes gaan shoppen, wordt er een bachelorproef geschreven, af en toe eens gekuist, veel gelachen, op uitstapjes gegaan,… Hieronder vind je trouwens een collage van onze uitstap naar Lagos.

Zoals jullie merken, we hebben het hier zeer goed! Portugal en al zeker de Portugese vroedvrouwen hebben ons hart gestolen!

Uiteraard lopen we hier ook stage

Geplaatst op door

We zitten nu exact halfweg week 3 in ons Portugees avontuur. Ook op vlak van stage is dit een hele ervaring. De vroedvrouwen laten ons ontzettend veel doen.

Eline:
Ik zit ondertussen al aan 9 bevallingen op Portugese bodem. Sommige waren prachtig, bij andere stond ik te trillen op mijn benen. Zo heb ik reeds tweemaal een schouderdystocie gehad. Dit wilt zeggen dat het hoofdje al geboren is, maar de schouders inwendig vast zitten. Het geeft een kleine stresssituatie om deze te ontwikkelen met daarbij verschillende stappen om te volgen. Gelukkig werden beiden met het McRoberts manoeuvre en suprapubisch druk opgelost. Men mentor vertelde me dat ook zij stond te trillen op haar benen, de situatie blijft dus stresserend, of het de eerste of de 100e is.
Verder zijn ook de eerste episiotomies (“de knip”) en hechtingen gezet. Als mijn mentor ze plaatst zien ze er zo gemakkelijk uit. Als je zelf de naaldvoerder in de hand krijgt denk je “en nu?”. Het is ontzettend moeilijk om te zien waar je start, waar je uitkomt en hoeveel plaats je tussen laat. Gelukkig hebben de mensen hier ontzettend veel geduld en vinden ze het niet erg om voor de twintigste keer iets uit te leggen.
Naast de gewone bevallingen heb ik ook een hele hoop aan complicaties. Jammer genoeg wordt er bij de dames die ik opvolg regelmatig beslist een keizersnede te doen. Om de meest uitlopende redenen, zo bleek gisteren dat de baby eigenlijk in stuit lag, terwijl niemand van ons dit voelde. Ik overliep een hele dag mijn touchers (ik had de dame getoucheerd op 5 cm) en realiseerde me dat ik eigenlijk nooit het voorliggend deel gevoeld had. De stuit zat namelijk zo hoog in het bekken. Om mij gerust te stellen vertelde de vroedvrouwen over hun ervaringen. Over dames met 9cm ontsluiting, waarbij ze plots een schouder of een handje voelde, of die ene keer dat ze een dame toucheren en echt meconium vaginaal zagen ipv. meconiaal vruchtwater,….
De shiften beginnen te wennen, de uren liggen hier volledig anders dan in België. Gisteren hadden zowel Lauren en ik een shift die twaalf uur duurde. Gelukkig was er voldoende werk voor ons beiden!

Het is ongelofelijk hoe vriendelijk en geduldig de mensen zijn. Het is ontzettend fijn om te zien hoe hun gezicht opklaart als je in het Portugees kan antwoorden of kan vertellen wat er exact gebeurt aan een zwangere dame. Mijn mentor is een engel, die de student geneeskunde opzij schuift zodat ik de bevalling kan doen, met Lauren de hare overlegt of ik ook een patiënt mag volgen, mij dingen 50 keer uitlegt in de hoop dat ik dan dat ene woordje wel begreep,…

 

Lauren:
Het is gebeurd! Gisteren zat ik aan bevalling 40! Een pracht van een bevalling waarbij de baby probleemloos ter wereld kwam en de mama niet gehecht diende te worden! Waren ze maar allemaal zo… Ik heb er ondertussen al 12 gedaan, waarbij Eline twee keer de baby opving. Het is zeer tof om samen te werken, gezien we elkaar perfect begrijpen in het Nederlands :).
Ook mijn stage verloopt hier probleemloos. Mijn Portugees is ook al serieus vooruitgegaan, nu lukt het beter om te achterhalen wat mijn mentor mij exact vraagt.
Ik heb meer geluk op vlak van complicaties, zo verlopen 99% van mijn bevallingen en arbeiden tot nog toe vlekkeloos.
Ik heb ook al episiotomies en hechtingen geplaatst, het is inderdaad een puzzelwerk om alles terug mooi te krijgen. Het is verrassend hoe vlot en behendig de vroedvrouwen alles weer aan elkaar hechten, alsof er nooit iets gebeurd is.

Ik heb al vaak op de urgentie gewerkt. Dit is waar de zwangere dames binnenkomen bij problemen zoals vermoeden van gebroken vliezen, bloedverlies, vermoeden van arbeid,… Het is ontzettend interessant om mee te volgen wat er allemaal dient te gebeuren. Het merendeel voer ik zelf al uit bv. de dame een OK shortje geven, aan de CTG leggen, de anamnese afnemen, dat in de computer zetten, onder begeleiding een infuus prikken…

Mijn eerste bevalling hier was speciaal, het was een Engelstalige dame waar ik het zeer goed mee kon vinden. Zo goed dat ze andere vroedvrouwen vroeg om mij en mentor naar haar te sturen als we tijd hadden! Toen we langs gingen zijn we uitvoerig bedankt en kregen we verschillende foto’s met ons en de baby. Ze gaf ons de toestemming om deze met jullie te delen, bij deze: Mijn eerste Portugeesje
15202753_1285969564799839_6159366825664899246_n

Mijn mentor is een ander soort engel. Ze neemt ons mee om te gaan shoppen, neemt ons uit eten, verzet hemel en aarde om mijn uren te halen, vraagt steeds of ik wel goed en gezond eet,… Vooral mijn eetgewoonten baren de vroedvrouwen zorgen, ik eet heel graag chocoladebroodjes, om dat te omzeilen nam recent een vroedvrouw een warme maaltijd mee voor mij.

 

Zoals jullie merken, we leren hier ontzettend veel bij en voelen ons echt een deel van het team. We hebben een fantastische stage en kijken uit naar de volgende weken… Is het mogelijk om hier langer dan 3 maand te blijven? Tot snel 😉

Eerste week

Geplaatst op door

Onze eerste week stage loopt stilaan op zijn einde. We maakten kennis met onze super lieve mentoren. Lauren haar mentor noemt Rita, spreekt zeer vlot Portugees en Engels op de manier dat Lauren Portugees praat ;). Mijn mentor noemt Andrea, ik heb haar “verboden” om Engels te praten, gezien ik al anderhalf jaar Portugees in avondschool volg, wil ik dat zeer graag gebruiken en bijschaven.

We moeten hier een beetje wennen aan de indeling van de shiften. Zo zijn er vele uitzonderingen op de vroege en de late shift. Vroedvrouwen komen en gaan eigenlijk tussen de echte shifturen door. Het is vreemd om plots dag te zeggen als iemand rond 20u vertrekt (de late shift duurt tot 00.00).
De vroedvrouwen doen hun uiterste best om ons bij verschillende dingen te betrekken, zo zijn we al uitgenodigd voor het kerstfeestje, weten we bijna iedereen wonen en kennen we ook de meeste gezinsleden al. Het is hier blijkbaar de gewoonte dat als je om 20u stopt, je familie jou komt ophalen, meestal is deze te vroeg en komen ze gezellig bij ons zitten.

Lauren heeft al het geluk gehad om een eerste bevalling te doen. Ik had minder geluk, omwille van foetale nood is er beslist om bij de dame die ik volgde een secundaire sectio (keizersnede) uit te voeren. Gelukkig zijn zowel baby als mama oké.

We hebben ook geleerd dat Portugezen het vreemd vinden dat we te voet naar het ziekenhuis komen. Het is ongeveer een kwartiertje, twintig minuten stappen vanaf ons appartementje en rond de middag is het hier 20°C. Ze kijken vreemd op als we toekomen in onze T-shirt. Voor hen is het immers “ijskoud”…

Vanmiddag hebben we het stadje eens verkend, we zijn gaan eten langs het water. De zee stroomt hier via een grote rivier een deel binnen, zodat de visserboten kunnen aanmeren. Een lekker hamburger en een paar frietjes later waren we weer op weg. We hebben geluk! De frietjes zijn hier even lekker als bij ons!