Dzień dobry!

Zoals je het al kan lezen, zijn wij ondertussen vloeiend in het Pools. Niet dus. De communicatie verloopt hier vooral non-verbaal, Lien haar verborgen talent! Even serieus, we proberen wel veel woordjes op te zoeken en te gebruiken. Hier een lijstje van onze uitgebreide woordenschat:

dzień dobry = hallo
dobry = goed
proszę = alsjeblieft
nie = nee
tak = ja
ty = jij
ja = ik
Dziękuje = dank u
(chiku ??? = op het potje gaan, denken we….)

Sommige woorden zijn moeilijk uit te spreken, maar door de enthousiaste reactie van de keukenvrouw elke keer als Indy pools probeert te praten, lijkt de uitspraak wel in orde. Indy en de keukenvrouw zijn al beste vriendinnen.

Over keukenvrouw gesproken, het eten is minder erg dan we dachten. Van de drie dagen dat we hier aanwezig zijn, hebben we nog maar één keer onbekend eten gekregen. Indy heeft toen dapper anderhalve knödel, een deegbal gevuld met vlees, gegeten terwijl Lien hier ook zeer dapper van heeft geproefd (Lien is een moeilijke eter, dobry!). In onze eigen eetruimte hebben we een koelkast #onzeschatkist die steeds aangevuld wordt, ook liggen er elke ochtend pistolets, en elke avond vers brood klaar. Ze zorgen hier goed voor ons.

(eten van vandaag, jummieeeee eitje, patatjes en komkommer met yoghurtdressing)

Omdat we beide nog niet zo bekend zijn met de doelgroep, uitgezonderd van de perfect gedoceerde theorie op school, is het geven van therapieën nog wat zoeken. Aan ideeën geen te kort, maar het inschatten van de mogelijkheden van de kinderen is moeilijk. De taalbarrière maakt het er zeker niet makkelijker op. We doen ons best, en de kinderen lijken toch graag bij ons te mogen komen. We geven niet op! Lien heeft vandaag ook haar eerste vuile pamper ververst, wat een spektakel. Voor Indy nog geen stinkie pampers. Ze mist haar ADL-kindje, die nog steeds ziek in bed ligt. Zo kon Indy Lien toch nog te hulp schieten. Lien had zich natuurlijk al grotendeels kunnen redden.

Nog even over ons Lidl-tripje…
De eerste keer dat we probeerden de befaamde ‘Anita-bus’ te nemen hadden we de tijden verkeerd afgelezen. Geen Lidl voor ons dus. De dag erna hadden we ook de legende onder de bustijden door ‘Google translate’ gehaald, zodat we wisten wanneer de bussen reden.

Goed voorbereidt denk je dan. Tien minuten na de oorspronkelijke tijd kwam er een bus van de lijn 527 aan, de chauffeur zei dat hij stopte aan de halte waar moesten zijn. Heel trots doen we onze boodschappen in de Lidl. MAAR DAN. We hadden, zo goed als we voorbereid waren, de bushalte voor de terugweg niet opgezocht. En die staat niet zoals in België aan de andere kant van de straat, nee hoor. Na een half uur stappen in de regen hebben we in een hotel gesmeekt of ze een taxi voor ons wouden bellen. Tien minuten later zaten we in een taxi waarvan de chauffeur eerst dacht dat we gingen trouwen en uit Frankrijk kwamen. We eindigden onze taxi-rit met 40 zloty ( ongeveer 10 euro, sneeuw en een ‘au revoir’).

Zo, dit was weer een kleine update!
Dobranoc