Dobar dan!
Voor we jullie een verslag geven over onze eerste dagen op de spoeddienst, willen we toch even stilstaan bij wat er de voorbije week in België gebeurt is. We waren net aangekomen in het ziekenhuis voor onze praktijkles chirurgie, toen het nieuws ons bereikte. We waren toch wat aangedaan en voelden ons erg machteloos op dat ogenblik. We kunnen het moeilijk beschrijven hoe het voelde om het nieuws hier in het buitenland te ontvangen. We hebben dinsdagnamiddag het nieuws op onze kamer gevolgd via het internet. De mensen hier stelden ons regelmatig de vraag of onze families in orde zijn. Ze leefden erg mee met de situatie, wat we toch wel fijn vonden.
We leven erg mee met de families van de slachtoffers en de gewonden.
De voorbije week was onze eerste week op de spoeddienst. We werden hartelijk ontvangen door het verpleegkundig team en de artsen. We hebben de eerste week meteen al verschillende pathologieën gezien, wat erg interessant was. Zo maakten we onder andere onze eerste reanimatie mee.
We merken op dat er regelmatig dezelfde breuken voorkomen bij bepaalde leeftijdscategorieën. Bijvoorbeeld een gebroken pols bij de iets oudere dames. Zij proberen dit probleem echter eerst zelf op te lossen thuis, door er ajuin op te leggen (i.p.v. ijs). Het proberen waard maar helaas niet zo efficiënt. 😉
Wat ons ook opvalt is het feit dat de artsen veel taken op zich nemen door het tekort aan verpleegkundigen. Zij stellen veel handelingen die bij ons enkel door verpleegkundigen worden uitgevoerd. Bijvoorbeeld het verwijderen van hechtingen, het vernieuwen van een verblijfssonde en het plaatsen van een infuus.
Onze favoriete aankoop van deze week is onze waterkoker. Niet alleen voor onze thee of koffie in de ochtend, maar ook (doe een keer zot) om onze rijst en eitjes in te koken. Mits wat prutswerk, een geslaagde maaltijd!! 😀
Het weer is nog steeds erg onvoorspelbaar. Vorige week mochten we foto’s van ons in de zon op deze blog posten, deze week foto’s van de sneeuw.
Vrijdag hadden we zoals elke week onze les medische ethiek. Een interessante les omdat er veel verschillen met België naar boven komen. Zo ging het deze week over euthanasie. Hier is het niet wettelijk om euthanasie uit te voeren en staan ze er ook niet echt achter. Waarschijnlijk omdat het geloof hier erg belangrijk is. Ze keken ons erg raar aan toen de docent aangaf dat België het eerste land is waar euthanasie voor kinderen mogelijk is. Voor hen toch wel moeilijk om te begrijpen.
Met Mirsada, onze persoonlijke Google translate in de les ethiek.
Dit weekend besloten we Pasen op onze geheel eigen wijze te vieren! 😀 Samen met de ‘Boys from Belgium’ gingen we eindelijk onze nieuwe bergschoenen uittesten. Met z’n vieren moesten we om 6u50 klaarstaan aan de faculteit van de jongens. Net op de dag van de uurwisseling… Kunnen jullie het al raden.. Please kill us! 😀
We gingen met z’n allen naar het busstation waar twee bussen klaarstonden voor alle hikers naar bestemming te brengen. We kregen meteen een eitje om Pasen te vieren.
Na een rit van 10 minuutjes begonnen we onze ‘wandeling’ .. zucht.. bergop.. zucht opnieuw.. 😀 13km steil omhoog, zonder compassie. We begrepen meteen waarom de andere wandelaars zo goed uitgerust waren met wandelstokken, grote rugzakken en touwen… Doordat het de dag voordien goed geregend had, waren de paden erg modderig waardoor we bij elke pas moesten opletten. We bereikten al vrij snel de hoogste punten van de bergen. De uitzichten waren adembenemend, waardoor het omhoog klimmen opeens minder zwaar leek. Echt de moeite waard. Zeker ook wanneer de zon zich liet zien op de middag.
Wanneer we dachten het zwaarste achter de rug te hebben, en we aan de afdaling konden beginnen, bleken we verkeerd gedacht te hebben. Afdalen hebben we gedaan.. maar helaas niet zo elegant. We gaan niet verder in detail. 😀 Buiten wat blaren en blauwe plekken, komen we er nog goed vanaf. 😉 Bij momenten toch wel gevaarlijk omdat de paden erg smal en modderig waren, waardoor we vaak uitgleden. Maar we hebben het gehaald…amper. 😀
Auwtch..
Het was een unieke manier om Pasen te vieren, een ongelofelijke ervaring, maar geef ons toch maar de paaseitjes en het paasdiner van thuis. Een fijne Pasen dan ook aan iedereen daar! (Wij zullen hier wel werken 😉 )
Tot snel!
Veel liefs, Nisa & Lisa
