Hej hej!

Het is al even geleden dat ik iets heb laten weten, het is druk geweest de laatste dagen! De stage zit er intussen al op, ik ben dit bericht aan het schrijven in mijn hostel in Stockholm. Morgen vertrek ik naar huis maar eerst wou ik nog even de toerist uithangen in Stockholm J. Daarover heb ik ook veel te vertellen maar dat zal voor een andere keer zijn: eerst verslag uitbrengen over de laatste stagedagen.

Zoals je al kon lezen: ik spreek ondertussen fluent Swenglish. Op mijn stage praat ik Engels met de ergo’s/fysio’s maar vaak zijn er woorden die moeilijk te vertalen zijn of niet echt klinken in het Engels. Soms proberen ze woorden te vertalen in het Engels en lukt het niet, dan zeggen ze het gewoon in het Zweeds. Dan versta ik het meestal wel omdat zo vaak hetzelfde klinkt! (Bijv. rollator, hjälmedel, självständig, …). Ondertussen hebben we dus zowat een eigen taaltje ontwikkeld: Engels waar af en toe wat Zweedse woorden worden tussen gegooid. We moeten er vaak zelf mee lachen maar zo is het gemakkelijk om elkaar te verstaan! Ik merk ook bij mezelf dat ik alles door elkaar begin te halen en soms zowel in het Engels als het Nederlands aan het praten/schrijven ben. Dat wordt alleen maar erger hoe langer ik hier ben, echt raar!

Vorige week en deze week heb ik enkele keren therapie mogen geven aan mijn volgpatiënt, M. Ik heb vooral ‘duschtraining’ gegeven en we zijn ook eens gaan wandelen bij haar in de buurt omdat ze bang is om terug alleen naar buiten te gaan. Het is echt een hele toffe mevrouw om mee te werken. Ze is iemand die zoveel mogelijk wil proberen om alles zelf te doen, ze vindt zelf van alle soorten strategieën om zich te kunnen behelpen en staat open voor advies. M. doet ook heel erg haar best om Engels te praten en wil alles juist zeggen. Ze heeft altijd haar woordenboek klaarliggen op de keukentafel wanneer ik langskom, voor wanneer ze niet op een woord kan komen. M. is mee met haar tijd en liet zo fier als een gieter foto’s zien van haar kleinkinderen op Facebook en Instagram. Ondertussen mag ik ook telkens kort verslag uitbrengen over de therapie in ‘Journalen’, het dagboeksysteem dat ze hier gebruiken. En dat moet dan dus in het Zweeds hé! Niet gemakkelijk: lang leve Google translate en mijn beginnend (maar lang niet altijd correct) Zweeds buikgevoel.

Dinsdag mocht ik voor de eerste keer mee naar een ‘vårdplanering’ in het Akademiska Sjukhuset, dat is een soort vergadering waarbij de verdere zorg voor een patiënt na het ontslag in ziekenhuis wordt gepland. Op zo’n vergadering is altijd de patiënt zelf, familie, de hoofdverpleegster en iemand van het rehabteam aanwezig. Interessant om eens mee te maken, de grote lijnen van de vergadering kon ik meestal wel verstaan.Het was ook ook een hele rare dag, door het vreselijke nieuws over Brussel. Ik kwam net terug van de vårdplanering en we stonden op het punt om naar de ‘Påsklunch’ (paaslunch) te gaan, toen ze kwamen vertellen dat er iets aan de hand was in Brussel. Omdat het niet meteen duidelijk was wat er aan de hand was en hoe ernstig het was, mocht ik even op het internet kijken. Ik was toch even serieus onder de indruk en er stond ineens veel volk rond mij mee te kijken, wat het nog raarder maakte. Gelukkig was iedereen heel lief en begripvol, ze vroegen zelfs of niet vroeger door wou gaan. Maar alleen gaan zitten piekeren op mijn kamer ging mij ook niet echt vooruit helpen, de patiëntbezoeken gaven juist wat afleiding. Al zitten mijn gedachten ook bij België en de slachtoffers.

Woensdag maakte ik kort een verslag over de wandeling die ik ’s ochtends had gedaan met M., daarna riep Karin (stagementor) me naar de bureau van Ann (een van de andere ergo’s). Ik dacht al: ‘Oei, wat nu?’. Blijkbaar hadden ze een kadootje gekocht, superlief! J Het is zo een kartonnen paasei waar ze van alle soorten snoepjes hadden ingestoken en ….. dé Universal Grip waar ik het vorige keer over het had! Echt grappig, Ann had onthouden dat ik het zo interessant vond en wou mij perse één mee geven. Dus vanaf nu kan ik alle sloten, draaiknoppen, … met gemak opendraaien, u bent gewaarschuwd!

Donderdag was het al mijn laatste stagedag en het was ook maar een halve dag, door de Paasfeestdagen. Eerst ging ik nog een laatste keer langs bij mijn volgpatiënt en daarna was het tijd voor de eindevaluatie. Die was goed en het was ook heel relaxed, ik was dus superblij! Daarna hebben we nog even fika gedaan, ik had pannenkoeken en Nutella meegedaan. Pannenkoeken eten ze hier meestal met confituur en slagroom, dus ze kenden het niet echt maar ze vonden het wel superlekker! Dan werd het tijd om afscheid te nemen van iedereen, ik ga ze toch wel missen hoor! Iedereen gaf spontaan een knuffel wanneer ik dag ging zeggen, dat zie ik ook niet overal gebeuren. 😉 Het toont goed hoe de sfeer hier is: warm en gemoedelijk. Ik heb ook de indruk dat er hier minder stress en druk heerst dan op andere plekken. Niet dat er hier minder gewerkt moet worden, want er zijn ook wel dagen dat je van de ene patiënt naar de andere moet lopen en vlug vlug middagpauze moet nemen. Dus wees gerust, het is hier niet alleen maar ‘Fika’. Maar had ik trouwens al gezegd dat er hier een slaapkamer, massagestoel en sauna aanwezig is? Blijkbaar is dat niet zo ongewoon in Zweden, zo een slaapkamer zo bijna overal aanwezig zijn. Het wordt wel bijna zo goed als nooit gebruikt bij ons, er wordt hier ook nog gewerkt uiteraard! ’ s Avonds ben ik nog eens bij Kaat geweest en heb ik de ‘Flogsta-scream’ mee gemaakt. Dat kan ik dus al van mijn Bucket-list schrappen, wihoew! Flogsta is zowat de studentenbuurt in Uppsala en ze hebben er de eigenaardige gewoonte om elke avond om 22u uit hun raam open te doen en de longen uit hun lijf te roepen. Wel geweldig om eens mee te maken! Vrijdag mocht ik gaan eten bij Carola (van wie ik de fiets mocht lenen), ze wou mij wat typisch Zweedse gerechten leren kennen. Echt super sympathiek en het eten was ook heel lekker, ik blij dus!

Zo, het zit erop. Het is hier echt voorbij gevlogen! Ik had hier gerust wat langer willen blijven maar ben toch ook blij om naar huis te gaan. Ik heb hier veel gezien en bij geleerd. Bij mensen thuis kunnen werken is echt iets uniek. Ik vraag me af waarom dat we dat in België eigenlijk zo weinig helpen, je ziet zoveel meer en kan zoveel meer oefenen! Misschien moet ik maar gewoon mijn eigen rehabteam opstarten in België, mét fika. Ik ben echt blij dat ik dit gedaan heb en zal het niet gauw vergeten!

Hej då,

Nele