Het begint hier stilletjes aan lente te worden, de meeste sneeuw is verdwenen. ‘T is hier een beetje een mix tussen winter en lente: de zon schijnt en de vogeltjes fluiten maar tegelijkertijd kan je ook nog een muts en handschoenen gebruiken. Eén van de ergo’s zei: spring is trying to win over winter. 🙂 Het is wel grappig om te zien hoe iedereen hier wat zon probeert mee te pikken. De mensen beginnen op hun balkon te zitten of gaan op speciale ‘ligbankjes’ liggen naast de Fyrisån.
Op stage heb ik ondertussen al zowat met alle ergo’s mee patiëntbezoeken gedaan, iedereen doet zijn best om me mee te nemen naar interessante therapieën! Vrijdag ben ik bijv. mee geweest naar Anna voor een bustraining met een mevrouw die boodschappen wou doen. Het viel mij op de bussen hier veel toegankelijker zijn dan in België. Bij ons is het zo dat je als rolstoelpatiënt bijv. een busrit op voorhand moet reserveren zodat ze een oprijplaat kunnen voorzien. De bussen in Uppsala zijn voorzien van een oprijplaat die automatisch uitgeschoven wordt, de bus kan ook verlaagd worden. De patiënte kon dus vlot met haar rollator de bus op, de chauffeur wachtte ook galant tot ze veilig neerzat. Die rollators zijn hier ook wel grappig! Al van in het begin was het mij opgevallen dat iedereen hier dezelfde ‘röd rollator’ rondloopt. Bij velen staat er vooraan ook een mandje op, waardoor het iets van een winkelkar weg heeft. Waarom iedereen hier met hetzelfde winkelkarretje rond rijdt leg ik verder nog uit. 🙂
Het was trouwens ook ‘Fredagsfika’ (Fika 2.0). Elke vrijdag is er iemand aan de beurt om een ontbijt te voorzien voor hele team. Gezellige boel hier! Er was vers brood, kaas, groentjes, croissants, … voorzien. Echt zot, in België zouden ze dat bijv. enkel met een verjaardag doen maar hier doen ze dat gewoon elke vrijdag! ’s Avonds ben ik gaan joggen omdat ik nog wat van het mooie weer wou genieten. Tegen dat ik terug was, was het al bijna donker, het duurde iets langer dan ik voorzien had (Oh mooi uitzicht, dat is wel een foto’ke waard, oeps ik ben precies mijn weg kwijt, …).
Zaterdagavond was ik uitgenodigd bij mijn stagementor (Ann-Charlotte, aka A-C): ‘for dinner and to watch the final of Melodifestivalen’. Melodifestivalen is hier de tv-show rond het Eurovisiesongfestival, dat is echt een big thing in Zweden! A-C heeft 2 dochters, ze zijn allebei superschattig! Na het eten speelde we samen een spelletje. Het was een soort kaartspel met dieren en ze stonden er zowel in het Engels als het Zweeds op, goed om mijn Zweeds te oefenen dus. Daarna speelden we ook nog een Memory spel. A-C haar jongste dochter kon het supergoed, niet normaal. Ik ben afgedroogd door een vierjarige en het was niet eens expres! Melodifestivalen was plezant om naar te kijken, de show was in een zaal vergelijkbaar met het sportpaleis. Het leek wel alsof al het echt Eurovisiesongfestival was. Toen ik terug thuiskwam kon ik niet meteen de slaap vatten en daar zaten de onderburen voor iets tussen. Onder ons woont een Indische familie en op zaterdagavond nodigen ze graag vrienden uit om een karaokeavond te doen, samen met Melodifestivalen. Ze waren nog volop aan het zingen, kattengejank is er niets tegen. Maar bon, ik kan er wel mee lachen!
Zondag was niet zo spannend: ik heb mijn kamer opgeruimd, gestofzuigd en de was gedaan (perfect housewife in wording). De was heeft trouwens heel de namiddag in beslag genomen. In het appartementsgebouw zijn ‘tvättstugan’ (vrije vertaling: waskelderding) met een wasmachine een ook speciale ‘droogkamer’ (waskot met warmteblazer). Mijn host moest ook haar was doen dus ze heeft alles wat kunnen uitleggen. Alles is goed afgelopen: geen gekrompen kleren of verdwaalde kousen!
Maandag heb ik mijn volgpatiënt ontmoet: een 69-jarige mevrouw met een linker humerusfractuur. Ze is vrij zelfstandig en wil zoveel mogelijk zelf doen. Door de bewegingsbeperkingen in haar arm heeft ze wel hulp nodig om zich af te drogen en aan- en uit te kleden, douchen doet ze vrijwel zelfstandig. Gisteren mocht ik alleen bij haar bezoek gaan om mijn intake te doen. Ik mocht één van de elektrische fietsen gebruiken van Uppsala Kommun omdat ze wat verder weg woont. Dat is echt superplezant om mee te rijden, al was het in het begin wel raar. Het was mooi weer en ik moest door de bossen rijden dus het was echt fijn. Het voelde ook goed om wat zelfstandiger te kunnen werken en alleen naar een patiënt te gaan. Morgen ga ik haar voor de eerste keer een therapie geven: duschtraining en een duschstol installeren. Het is een hele sympathieke mevrouw dus ik kijk er naar uit!
Op dinsdag mocht ik mee met iemand van de ergo’s om handhulpmiddelen uit te testen. Sommige hulpmiddelen kende ik nog niet dus dat was wel interessant. Ze had een ‘Universal grip turner’ mee waarmee je kranen, draaiknoppen, … kan opendoen (zie foto’s onderaan). Toen ik ’s avonds thuiskwam was ik van plan om aardappelsalade met rode biet en ‘Sill’ (haring) eten. De haring viel tegen, na 2 hapjes heb ik het aan de kant laten liggen (zo zout, is dat wel normaal?). Toen ik aan mijn host vroeger of zij dat graag at, begon ze te lachen: ‘Oh no you poor thing, you’re not supposed to eat it like that!’. Blijkbaar had ik iets van gepekelde haring gekocht, die je zelf nog moet opleggen in een mengsel van azijn, water, suiker, … . Anders is het redelijk oneetbaar, wat ik dus ondervonden heb. Ik dacht weer eens Zweeds te doen, again, niet dus … Maar zoals mijn host zei ‘it’s part of the experience’, ze was me wel wat aan het uitlachen (maar ik zelf ook). No more sill for me!
A-C was op maandag en dinsdag naar een cursus over Bobath (behandelmethode voor neurologische aandoeningen), woensdag heeft ze het mij wat proberen uit te leggen. Ze wou het ook meteen toepassen op een patiënt (D.) die we gingen bezoeken. Het superinteressant en het heeft mij anders doen nadenken over hoe je iemand met een CVA therapie kan geven. Het is veel om allemaal op te noemen. Ze had het o.a. over de ‘light touch’ techniek waarbij je de patiënt altijd licht contact laat houden (zonder volop te steunen) met een tafel/muur omdat dit de rompbalans zou stimuleren. Ze probeerde samen met D. een manier te zoeken om dit toe te passen: tijdens het scheren kan hij zijn linkerhand op de lavabo leggen. Super om te zien hoe zoiets meteen in iemand zijn dagelijks leven kan toegepast worden!
Vandaag mocht ik een dag meevolgen met één van de consulenten in HUL (uitspreken als hjuuuuul). HUL is het Hjälpmedel Uppsala Län, de hulpmiddelencentrale van de regio rond Uppsala. Iedereen die boven de 21 jaar is en recht heeft op een hulpmiddel, krijgt dit via HUL. De patiënten krijgen dit volledig gratis en mogen de hulpmiddelen in feite ‘lenen’. HUL heeft een vast assortiment van hulpmiddelen dat om de 3 jaar wordt aangepast. Er wordt vanuit gegaan dat iedereen het recht heeft op dezelfde hulpmiddelen en corruptie wordt zoveel mogelijk vermeden. De leveranciers worden zorgvuldig en objectief uitgekozen. Iedereen krijgt dus meestal dezelfde douchestoel, grijptang, enz. HUL heeft een 4-tal soorten rollators in aanbod, de bekende ‘röd rollator’ is hiervan het populairste. Er kunnen wel uitzonderingen gemaakt worden wanneer je een aanpassing nodig hebt naar functionaliteit toe. Maar wanneer je bijv. liever een blauwe rollator hebt omdat het beter bij je living past, heb je pech: dan moet je de rollator zelf betalen. HUL is dus een soort van ‘hulpmiddelenparadijs’, waar duizenden soorten hulpmiddelen gestockeerd/hersteld/gemaakt worden. Vandaag heb ik enkele rolstoelaanpassingen mogen meevolgen en ook een consultatie voor een ‘gewichtsdeken’ dat gebruikt wordt voor mensen met slaapproblemen of onrust (vandaag kwam er bijv. een meisje met ADHD langs). Het gewicht zou een gevoel van ontspanning en veiligheid moeten geven, er is blijkbaar al veel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Ik had er nog nooit van gehoord, wel interessant dus! De consulente die ik vandaag meevolgde was trouwens ook supervriendelijk! Haar kinderen waren al het huis uit dus ik denk dat ik wat mama-gevoelens opwekte, haha. 🙂 Ze heeft ook al een paar uitwisselingsstudenten in huis gehad. Ze was wat bezorgd omdat ik verkouden begin te worden en gaf mij haar nummer omdat haar man dokter is. ‘Call me if you feel sick or there’s anything else’, schattig.
Ik ga afronden want de tekst wordt wat lang. De tijd vliegt hier dus ik ga er nog zoveel mogelijk van genieten!
Hej då!
Universal gripper
Patiëntbezoek 🙂
HUL