Deze week zijn we 2 keer op kamp mogen gaan, dinsdag en woensdag. Het jammere aan het kamp van dinsdag was dat we maar met 2 personen konden gaan. Jonas offerde zich meteen op om in het hospitaal te blijven om daar wat te werken.

Lander en ik moesten dinsdag ochtend om 6u30 klaarstaan. Zo gezegd zo gedaan en om 7u stonden we allemaal klaar om te vertrekken. Het was een rit van 3 uur, maar na een uur rijden bleek het geen gewone rit te worden. 2 uur lang op een hobbelweg met diepe putten en gigantische stenen. Uiteindelijk na 3 uur kwamen we helemaal door één geschud aan op een schooltje waar we een warm ontvangst kregen. Natuurlijk waren de prachtige bloemenkransen ook weer aanwezig. Het opmeten van de visus was onze taak. Nadat Lander en ik de visus hadden opgemeten, stuurden we de patiënten door naar Darma en Comol. Deze twee mannen waren de optometristen van het hospitaal met wie we mee mochten. Het kamp was niet alleen voor de schoolkinderen bedoelt maar ook voor andere mensen die in de buurt woonden zodat zij niet helemaal naar het Eye Hospital moesten komen. Wat voor deze mensen ook in het voordeel speelde was dat zij voor deze screening maar 10 roepies (10 eurocent) moesten betalen in plaats van 15 roepies (15 eurocent) wat de prijs is in het hospitaal. Na 4 uur waren we klaar en konden we weer huiswaarts gaan. De terugrit was heel leuk doordat we Darma en Comol die dag goed hebben leren kennen. 3 uur lang in de auto gek zitten dansen op Nepalese muziek. Ja ja we hebben goed gelachen.

Woensdag moesten we om 7u klaarstaan om terug met Darma en Comol een rit van 3 uur te doen. Lander en ik dachten dat we de ergste rit dinsdag al hadden meegemaakt. Het kon in onze ogen niet bestaan dat er nog een meer gehobbelde weg bestond als die van de dag er voor. We hadden duidelijk verkeerd gedacht en nog meer door één geschud en vol blauwe plekken kwamen we aan op het schooltje. Ook hier kregen we bloemenkransen en werd er vrolijk voor ons gezongen. We kregen zelfs een “token of love”, een soort van medaille. Ook dit kamp was voor iedereen die zich wilden late testen en deze screening was zelfs gratis. Na 6 uur de visus te testen konden we weer aan de helse rit naar huis beginnen. Deze keer zaten we niet gezellig met 6 in een jeep, zoals in de heenrit, MAAR MET 20!! Patiënten waarbij cataract gevonden was, moesten naar het hospitaal gebracht worden om de dag erna geopereerd te worden. Iedereen vloog op en tegen elkaar. Door al dat geschud dacht Jonas dat hij de heup van het oude vrouwtje naast hem had gebroken. Dit was al een geluk niet gebeurd, het was nog een sterk vrouwke.

Het werk in het hospitaal loopt nu ook allemaal van een leien dakje. Ook ons Nepalees vordert met de minuut waardoor we nu vrijwel alles alleen mogen doen. De anamnese stellen, de visus testen en de refractie en skiascopie uitoefenen, en dit alles in het Nepalees. Ziezo, week 4 zit er weer op voor ons, tijd om van het zonneke te genieten!