Last minute ben ik woensdag 17 maart op screeningskamp vertrokken. Drie oftalmologische assistenten, Lizzy (één van de medische studente uit Nederland) en ik. Om 8 uur stond ik klaar om te vertrekken en voor één keer was iedereen op tijd. Het dorpje waar we heen gingen was op 20 km in vogelvlucht van Pokhara verwijderd. Toch was het een rit van een dikke 2 uur. Gelukkig was het één van de betere wegen deze keer. Het weer was ontzettend helder die ochtend en dat leverde prachtige uitzichten op.

Aangekomen in het dorpje, werden we weer rijkelijk onthaald. Een half uur gepreek van de voorzitter van de Lionsclub waar ik en Lizzy niets van begrepen. Aan de blikken van de toeschouwers te zien (zoals hieronder afgebeeld), was hetbest saai. Na de speech kregen we allemaal weer een bloemenkrans, een ‘token of love’ en een sjaaltje. Dit blijft altijd een erg leuk gebaar en ik voel me steeds een koning met al die aandacht.

Na de ceremonie stelden we alles op om de screening te beginnen en toen was het plots al tijd voor de lunch. Zoals gewoonlijk, Dal Bad (of in het Nederlands rijst met curry.) Voor Nepal was rijst echt niet aan mij besteed. Nu eet ik bijna dagelijks met plezier mijn portie Dal Bad. Deze keer was er echter een vettig visje bij. Dat heb ik maar aan de vrouw over mij gegeven.

Na de lunch was het tijd om er in te vliegen. ‘Bizey’ screende helemaal alleen alle mensen en stuurde de patiënten indien nodig door naar de kamer met voorgemaakte brillen en/of naar de kamer met medicatie. Helaas stond er voor mij en Lizzy een erg saai administratief werkje te wachten. Het was onze taak om in het register de gegevens van alle cliënten in te vullen. Dat wil zeggen: de naam, de leeftijd, het geslacht, het adres, de diagnose en een eventuele chirurgische aanbeveling. Dit lijkt eenvoudig maar het geschrift van de Nepalezen is al even duidelijk als hun Engelse uitspraak. Daar komt dan nog eens bij dat ze hier niet de eenvoudigste namen hebben. 213 patiënten later of een vier en half uur later, was het eindelijk voorbij. Van alle mensen waren er 25 cataract gevallen geselecteerd voor een gratis operatie.

Dan volgde de rit naar huis. De achterbank was plots volzet omdat er enkele leden van de Lionsclub een lift nodig hadden. Ik en Lizzy moesten dan maar in de koffer van de pickup! Heerlijk vind ik dat, hoewel ik van onze vorige rit geleerd heb dat je best een masker kan opzetten. Anders resulteert al dat ingeademde stof in een hoestje dat enkele dagen blijft aanslepen.

Verder verloopt onze stage in het Ziekenhuis erg vlot. Lander staat meestal bij de screening in kamer 1. Waar hij de anamnese tot groot plezier van het al het personeel, in het Nepali afneemt. Vervolgens test hij de visus en doet hij indien nodig een refractieve meting. Noemi en ik vind je vaak in kamer 5, de kleine operatie kamer. Hier werken we aan onze ziektebeelden en zien we heel wat chalazions en hordoleums (kleine gezwellen aan de oogleden), entropions ( de huid van het ooglid die naar binnen is gekeerd), trichiasis ( een fout gerichte wimper) ,verschillende soorten oogontstekingen en oogtrauma’s.