Zaterdag:

Eindelijk zijn we gaan paragliden. Dit wilde we al 3 weken doen maar het weer hielt ons elke keer tegen. Om kwart na 7 liep onze wekker af. We keken door het raam en zagen dat de witte sneeuwtoppen alweer niet zichtbaar waren door de vele wolken die er voor hingen.  Alle 3 zeer teleurgesteld wilde Lander het paragliden afbelle, maar toen hij de manager aan de telefoon kreeg wist hij ons te vertellen dat de wolken tegen 9 uur wel zouden weggetrokken zijn. Dat te horen gekregen begonnen we snel aan het ontbijt en om 8u50 stond ons busje klaar om te vertrekken. Om 10u30 stonden we alle 3 boven op de berg klaar om te springen, om een half uur lang van het prachtige uitzicht over heel Pokhara te kunnen genieten. Jonas en Lander vonden het fantastisch en hebben er vollop van genoten. Ik daarintegen… ik werd misselijk van elke beweging die me maakten met als gevolg dat mijn maag het lekkere ontbijt heeft terug gegeven toen we geland waren.

Na een uurtje te bekomen was ik weer zo gezond als een vis en klaar om met onze 2 Hollandse vriendinnetjes een leuk dagje te beleven. ’s Middags zijn we gaan eten in een nieuw restaurantje vlak buiten het hospitaal. Hier moesten we voor 5 maaltijden maar 3 euro betalen, hiervan vielen letterlijk onze monden open.

Na onze zeer goedkope lunch zijn we naar Fish Tale Lodge gegaan, een hotel op het schiereilandje van het meer. Dit was niet zo maar een hotel maar een hotel met een prachtig buitenzwembad aan, waar buitenstaanders voor 5 euro heel de dag konden gaan zwemmen. Daar was het heel gezellig en hebben we ons rot geamuseerd.

’s Avonds zijn we in een Koreaans restaurant in Dam Side gaan eten om deze dag leuk en gezellig af te sluiten.

 

Zondag:

Vandaag konden we nog eens gezellig met 3 op kamp. De afstand viel deze keer goed mee en de weg was deze keer ook goed te doen. Om 7u ’s morgens moesten we klaarstaan om uiteindelijk een kwartiertje later te vertrekken. Aangekomen op onze bestemming kregen we uiteraard weer een hartelijk welkom met bloemen en een speech, ook een ontbijt werd er voor ons klaargemaakt. Rond 11 uur konden Jonas en ik beginnen met de visussen te testen om de patienten daarna door te sturen naar Lander en Darma die de anamnese stelden, de bloeddruk opmeette en voor de oogdruppels zorgden indien nodig. Om 3 uur waren alle mensen gescreend en konden we naar huis vertrekken.

Op weg naar huis wilde Darma ons nog iets moois laten zien. We stopten bij een boeddhistisch klooster waar we een tempel bezochten en een prachtig uitzicht hadden over de bergen.

Om 18u kwamen we weer aan bij de guesthouse. We kropen op tijd ons bedje in om onze voorlaatste werkweek fris en monter te starten.

 

Aangezien we vorige week plotseling niet meer gingen paragliden, hadden we beslist om het meer helemaal rond te lopen. Op de kaart stond er met rode lijnen aangegeven dat er wandelpadjes rond het meer liepen, alleszinds dat dachten we. Uiteindelijk bleken de rode lijnen hoogtelijnen te zijn en moesten we niets anders dan stijle bos en rotswanden, kloven en dichtbegroeide jungle trotseren.

Na een uurtje wandelen beseften we dat onze voeten vol hingen met bloedzuigers. Bij Lander en ik waren ze al door onze sportschoenen gekropen en zaten ze al lekker aan onze voeten te zuigen. Jonas was ongedeerd maar dit was toch voor hem de druppel om terug te keren. Lander en ik hielden wel van wat uitdaging dus gingen we met ons 2 verder. Echt zwaar hebben we het daarna niet meer gehad. Nog 1 keer een vrij gevaarlijk stuk langst bomen en rotsen naar boven moeten klimmen maar dat was voor 2 aapjes zoals ons geen enkel probleem. Op een gegeven moment kwamen we aan een overstromingsgebied. Nu stond er bijna geen water zodat we zonder problemen aan de overkant konden geraken. Nu ja, zonder problemen is veel gezegd. Op een bepaald moment moesten we over een plasje van nog geen 1 meter breed springen. Ik liep aan, stote mij af en kwam over het water terecht IN MOERAS. Mijn hele been zonk weg in het slijk. Ik probeerde mijn andere been snel iets verder te zetten en mij uit het moeras te sleuren met als gevolg dat mijn been wel uit het slijk was maar mijn schoen een meter diep achter bleef. Lander en ik hebben gebruld van het lachen maar daarmee was mijn schoen niet terug en we zaten nog maar in de helft van onze tocht. Achja, ik hing toch al vol met slijk dus wat maakte het uit. Ik terug het moeras ingegaan en ja hoor mijn schoen terugevonden.

Tegen de avond kwamen we pas terug aan in Lake Side waar we hadden afgesproken met Jonas. Hongerig als we waren besloten we om kebab te gaan eten want dat hadden we zeker wel verdiend (Lander en ik toch haha).

 

 

 

 

 

 

 

 

Alweer een week met veel bewogen dagen achter de rug. Op dit eigenste moment ben ik dit blogbericht aan het schrijven in de cinema van Pokhara. Studenten verpleegkunde van het hospitaal hadden ons uitgenodigd, het was slecht 1€ voor een ticket dus daar konden we moeilijk nee op zeggen. Op het ticket staat dat de film ging beginnen om 8u. Wat we echter pas later te weten kwamen is dat ze 8u in de morgen bedoelden. Dus hier zitten we dan. Na de film onmiddellijk terug naar ons werk in het hospitaal!

             

Zaterdag 28/02

Deze dag zouden we het noorden van Pokhara verkennen en de Bat’s cave bezichtigen. Voor we vertrokken uit het hospitaal kwamen we twee nieuwe Nederlandse studentes tegen, Mirte en Eline en we werden meteen overdonderd met honderden vragen. Maar daar we een lange wandeling voor de boeg hadden besloten we om die avond samen te gaan eten en dan pas te antwoorden op al hun vragen. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een wandeling van 3 uur. Heel wat mooie gebouwen, tempels en markten tegengekomen. Enkele kilometers voor de grot stapten we een restaurantje binnen, helaas hadden ze hier geen engelse kaart en konden ze ook enkel nepalees praten dus was het voor ons gokken wat we op ons bord gingen krijgen. Pikant, maar het viel wel mee. De Bat’s cave bestond uit 1 grote kamer met een paar 100-tal vleermuizen, dat was wel indrukwekkend. We namen de taxi terug naar het hospitaal om op tijd in het restaurant ‘Don’t pass me by’ te zijn, waar we afgesproken hadden met de 2 nieuwe Nederlanders.

 

Zondag 01/03

Vandaag is het de 22ste verjaardag van het hospitaal! Deze dag ziet er als volgt uit: in de voormiddag een bloeddonatie, gevolgd door een normale werkdag en ’s avonds een avondmaal met feest. Jonas en ik gaven in de voormiddag bloed. In België wordt het bloed met behulp van een elektrisch machientje uit ons getrokken maar hier laten ze het gewoon in een zakje lopen, naast dit feit verliep alles wel op dezelfde manier als we in Begië bloed geven. Hierna kregen Jonas en ik nog een bordje vol fruit om terug op kracht te komen. Hierna volgde een normale werkdag. Deze week zit, volgens het schema, Jonas in de operatiezalen en Noemi en ik in respectievelijk lokaal 4a en 4b, waar de biomicroscopen staan. Maar al snel was duidelijk dat we hier geen hele week wilden staan omdat we er niet veel mogen doen. En daar we het zo goed doen in de screeningslokalen keren we vaak terug naar daar. Ik heb een woordenlijst gemaakt dat we kunnen gebruiken voor een screening volledig in het nepalees (zie foto). Dit is vooral handig bij de oudere mensen want de jonge Nepalezen kunnen wel engels. ‘S avond was er een bedankingsmoment voor iedereen, daar kregen Jonas en ik een premie voor de bloeddonatie. Daarna werden we uitgenodigd om met alle personeelsleden en familieleden te dineren. Er was een uitgebreid buffet maar geen tafel om aan te eten. Het was superlekker, dus we bleven maar opnieuw ons bord vullen. Mensen waren al raar aan het kijken dat we zo veel aten. Wat we echter niet wisten is dat dit buffet enkel het voorgerecht was en dat daarom de mensen ons zo bedenkelijk aankeken. We werden verplicht door Narayan om bij het hoofdgerecht ook nog eens aan het buffet aan te schuiven, toen namen we allen enkel een lepeltje rijst in ons bord. De gezellige avond werd afgesloten met een vleugje muziek en een ‘dansspektakel’. Wat op en neer springende en in het ronddraaiende Nepalezen, veel dansen was er niet aan, maar dit was voor ons geen probleem daar we zelf geen danstalenten zijn. Zo vonden ze elke move van ons spektaculair en werden we telkens nageaapt door iedereen. Grappig was ook dat iedereen 1 of hoogstens 2 glazen op had en dat alle Nepalezen dronken waren.

 

Maandag 02/03

Na een normale werkdag zijn we naar Lakeside geweest om wat inkopen te doen en souvenirs te kopen. We hebben ook geleerd hoe we moeten afdingen in het Nepalees en dat lukt al bijzonder goed. We hadden ook vernomen dat Qi-qi en Yet door weersomstandigheden in de bergen hun trecking moesten annuleren. Dus spraken we s’ avonds met alle Hollanders samen af om te gaan eten in de Buzzy Bee. Yet en Qi-qi namen ook nog twee mannen dat ze op hun trektoch hadden ontmoet mee, een Canadees en een Duitser.

 

Dinsdag 03/03

Normale werkdag.

 

Woensdag 04/03

Na opnieuw een normale werkdag werden we door BJ uitgenodig om deel te nemen aan zijn les voor de studentes verpleegkunde over glaucoom. De powerpoint was in het engels, het was een goede presentatie, het meeste wisten we wel al maar het was wel goed om het nog even op te frissen. Daarna vroeg Darma mij om samen met hem op de motto naar Begnaas Lake te rijden, dat leek me wat onwennig maar toen BJ zei dat hij ook mee ging zag ik het wel zitten. Ondertussen gingen Noemi en Jonas inkopen doen voor Holi de dag erna. Pokhara is gekend voor ’the 7 lakes’, Begnaas Lake is daar 1 van. En wat voor een. We hebben er een korte wandeling gemaakt en bootje gevaren. Net voor de donker was ik terug in de guesthouse. Dan samen met Jonas en Noemi gegeten en een film bekeken.

 

Donderdag 05/03

Mo yes é, Holi Color Festival! Waterballonnen gemaakt, zakken volgepropt met verschillende kleuren en een witte T-shirt, nu zijn we klaar om er in te vliegen. Het personeel van het hospitaal vierde dit in het hospitaal zelf. Er werd gedanst op muziek en vooral met veel kleur en kleurwater gesmost. Tegen de middag gingen we allen samen eten net buiten het hospitaal. Daarna verlegden we ons naar Lakeside. Op de baan naar Lakeside werden we regelmatig aangevallen door andere feestgangers met kleuren, waterpistolen, lucht- en waterbalonnen. Zolang je er maar ‘Happy Holi!’ bij roept kan en mag alles. De weergoden waren ons ook goed gezind waardoor ik me aan een plonsje heb gewaagd in het meer bij Lakeside. Tenslotte zijn we nog een lassi (soort milkshake) gaan drinken met zen allen om dan als prachtige kleurboeken terug te keren naar het hospitaal.

 

Vrijdag 06/03

Momentueel zit ik dus nog steeds in de cinema. Het geluid staat er oorverdovend luid en om de vijf minuten zijn die jonge Nepalezen hier aan het fluiten en brullen als een bende apen. Zal blij zijn als de film over is. Hierna gaan we terug werken en na het werk zou ik met de directeur Narayan naar een klerenwinkel gaan om een deftige broek voor mij te kopen. Want ik heb voornamelijk korte broeken mee en twee zware jeansbroeken en dat vindt hij niet deftig voor in een ziekenhuis te werken.

 

Hieronder nog enkele sfeerbeelden van op de werkvloer: